POLITIEKE COLUMN:

Wegens beëindiging van mijn politiek mandaat wordt deze blog niet langer bijgewerkt.
Oudere bijdragen blijven online staan.





maandag 26 juli 2010

Over de identitaire basisbehoefte

Steeds terugkerende argumenten tegen het benadrukken van de Vlaamse identiteit door onze partij en door de Vlaamse Beweging in het algemeen, kent u natuurlijk allemaal: de Vlaamse identiteit zou slechts kunstmatig zijn, gecreëerd door Vlaams-nationalisten. De Vlaamse identiteit zou daarenboven ‘gevaarlijk’ zijn, want verengend, bekrompen en zelfs racistisch van aard. Bepaalde Belgicistische kringen houden er aan de Belgische non-identiteit als voor voorbeeld voor de wereld voor te houden. Alleen een niet-identiteit zou ons beschermen tegen nationalistische excessen.



Het is noodzakelijk dat hiertegen weerwerk wordt geboden. Niet alleen om de Belgische “identiteit van de niet identiteit” van antwoord te dienen, maar ook en vooral omdat identiteit een basisbehoefte van de mens is. Niet alleen in Vlaanderen, maar overal op deze planeet, zoals ook professor Laurens De Vos in De Morgen schreef (17.07.2010). Identiteit “reikt een ankerpunt aan dat antwoorden biedt op de meest existentiële vraag: wie ben ik?” Want bepaalde politici, daarin natuurlijk gevolgd door allerlei experts, gaan te gemakkelijk voorbij aan de behoefte aan identiteit, en gaan er vanuit “dat identiteit een mantel is die je maar beter kunt afwerpen wegens te stringent”.


In dezelfde Vrije Tribune merkt professor De Vos terecht op dat er van een eenduidige identiteit geen sprake kan zijn. “En hoewel we er als gevolg van wisselende identificaties identiteitsaspecten bij krijgen of verliezen, kunnen wij onze identiteit als geheel niet zomaar aan de deur zetten of inruilen voor een post-identitaire geestesgesteldheid”. Niet zonder belang is de opmerking dat de komst van de identiteitsloze mens geleid heeft tot “gedrags- en eetstoornissen allerhande”, nieuwe neurosen, enzovoort.



Laat ons dus vooral niet bang zijn van onze eigen schaduw, is de boodschap. “We kunnen immers allochtonen maar wijzen op hun plicht zich te integreren in onze samenleving als we hen ook kunnen diets maken waarin. En dat veronderstelt dat we ons zeker niet verliezen in luchtledige theorieën over de verdwijning van identiteit in een postnationaal universum”.

zaterdag 24 juli 2010

Betekent einde van euro ook einde van België?

De crisis rond de euro en de zware begrotingsproblemen in een aantal lidstaten van de Europese Unie (Griekenland en de andere PIGS-landen) doen waarnemers en financieel-economische experts twijfelen aan de overlevingskansen van de Europese eenheidsmunt. Als één zaak duidelijk is gebleken, dan wel de tweedeling die zich in Europa aan het voltrekken is.



David Victoroff, hoofdredacteur van de rubriek “Economie-Finances” van het Franse weekblad Valeurs Actuelles, verklaart in een interview met het uitstekende Franse tijdschrift Nouvelle Revue d’Histoire (*) dat Europa uit 2 culturen bestaat: een Germaanse cultuur, “gekenmerkt door budgettaire strengheid en evenwicht”, en een andere cultuur die “meent dat iedereen voor de anderen zou moeten blijven opdraaien, een cultuur met een vrij laks sociaal beleid, waar men niet bereid is om offers te brengen”.



Sommigen gaan ervan uit dat Duitsland wel eens de eurozone zou kunnen verlaten om een meer coherente zone te vormen met die landen die dezelfde economische en sociale politiek volgen. En dan moet men niet noodzakelijk denken aan de oorspronkelijke 6 lidstaten die de eerste Europese unie hebben opgericht. Politieke fictie? Misschien, maar wie had bijvoorbeeld 30 jaar geleden kunnen denken dat Slowakije en Tsjechië ooit uit elkaar zouden gaan? Er zouden natuurlijk een aantal economische en vooral financiële problemen moeten opgelost worden, maar ook dat is volgens Victoroff niet onoverkomelijk. Het zou niet de eerste financiële unie zijn, die uit elkaar spat, zonder écht dramatische gevolgen.



Belangrijk is vooral de samenstelling van de mogelijke nieuwe politieke en economische unie rond Duitsland. Zo kan de Franse expert Victoroff zich “perfect voorstellen dat België splitst en Vlaanderen de Germaanse zone zou volgen, en Wallonië de Francofone”. Ook Italië zou kunnen splitsen, waarbij Lombardije de noordelijk-Europese Unie zou volgen. Victoroff kan zich namelijk moeilijk voorstellen dat men een onophoudelijke geldstroom in één richting op Europees vlak zou afwijzen, om ze op Belgisch vlak te accepteren. Logisch toch?


(*) La Nouvelle Revue d'Histoire, 88 Avenue des Terres, F-75017 Parijs - jaarabonnement kost 34 euro

woensdag 14 juli 2010

Besluitvorming – steeds wéér boven het hoofd van de burgers

Democratie is toch ’n raar ding, zeker op multinationaal, Europees vlak bijvoorbeeld. Hoe meer men er over schrijft en spreekt, hoe meer je als burger op je hoede moet zijn, want hoe minder democratisch het er eigenlijk aan toe gaat. Vooral inzake de zware problematiek van de multiculturaliteit bijvoorbeeld heb ik de indruk – ik ben heus niet alleen met de indruk – dat Europa steeds minder afgaat op het beoordelingsvermogen van het brede publiek, maar de beslissingen, de échte beslissingen neemt in allerlei besloten clubjes: de commissie bijvoorbeeld, of het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. De zo geroemde regels van proportionaliteit en subsidiariteit worden alsmaar vaker aan de laarzen gelapt.



Niet iedereen houdt de kiezen op elkaar. In een interview in de Gazet van Antwerpen bijvoorbeeld doet de voorzitter van het Grondwettelijk Hof, Marc Bossuyt, een boekje open over de rechtspraak van het Europees Mensenrechtenhof inzake asielzaken. Niet alleen is er een enorme explosie van het aantal arresten, en worden arresten ook steeds vaker unaniem genomen. Bijzonder zorgwekkend noemt voorzitter Bossuyt het feit dat het hof zich steeds welwillender opstelt tegenover de belangen van asielzoekers en steeds vaker op het terrein van de nationale instanties komt, terwijl het daartoe niet bevoegd is.


Dit zogenaamd mensenrechtenhof toont weinig begrip voor die mensen, de gewone burgers van de verschillende EU-lidstaten, die de gekte van de besluiten van dit hof moeten betalen. Want zeg nu zelf: “in een arrest van 30 september 2003 bijvoorbeeld tegen Frankrijk stelde het Hof dat de gehandicaptentoelage van iemand die nog nooit had bijgedragen tot de sociale zekerheid en die niet de nationaliteit had van een land, waarmee Frankrijk een wederkerigheidsakkoord had gesloten, toch een eigendomsrecht was”. Met andere woorden: je hebt er recht op, ook al heb je nog nooit een eurocent bijgedragen en ben je zelfs geen burger!


Het diepe wantrouwen van veel burgers – én ook van het Vlaams Belang – tegenover de Europese Unie en de instellingen in en rond de EU, zal door dit soort arresten natuurlijk alleen maar toenemen. Het ligt aan de EU om het wantrouwen tegen te gaan door zich vooreerst aan de afgesproken bevoegdheidsafbakeningen te houden en tweedens ook meer rigoreus aan de subsidiariteit vast te houden. Tenslotte zou het niet slecht zijn het oor nu en dan te luisteren te leggen bij de gewone burger, zodat de hoge heren van Europa het absurde van bepaalde beslissingen eens inzien.


Maar het zal misschien allemaal wat véél gevraagd zijn?

dinsdag 13 juli 2010

Toch naar grote staatshervorming? FGTB zegt ja, maar…


N-VA heeft de verkiezingen overduidelijk gewonnen met een communautair programma. Zij zou namelijk zorgen voor de verandering. Zij zou het Belgisch immobilisme doorbreken, Vlaanderen zou op eigen vleugels kunnen vliegen en zou niet verder in het Belgisch moeras worden meegezogen. Enfin, u herinnert het zich allemaal wel. CD&V, die de kaart speelde van de staatsbehoudende partij (wat ze natuurlijk ook wel is), verloor zwaar.



Nu, tot nu toe hebben wij wel zeer weinig gemerkt van het doorbreken van het Belgisch immobilisme natuurlijk. De ‘preformateur’ (wat een verschrikkelijk woord) Di Rupo zegt dat er “convergenties” zijn, wat er alleen op duidt dat de blokkeringen tussen de partijen en tussen de gemeenschappen in dit land veel dieper zitten dan gedacht. Sociaal-economisch zouden er “convergenties” gevonden zijn, maar op communautair vlak? Om van B-H-V nog maar te zwijgen…


Nochtans zijn er Franstalige stemmen, zoals Francis Gomez van de FGTB Métal-Liège, die bereid zijn om te werken in de richting van een ‘Grote Staatshervorming’. In La Libre Belgique (18.06.2010) kan men vernemen wat sommige Franstalige vakbondsmensen onder ‘Grote Staatshervorming’ verstaan: nuttige lectuur!


“Er is een grote, historische opportuniteit om het land te hervormen. In het noorden is er een duidelijke winnaar, de N-VA omwille van de institutionele problematiek, en in het zuiden, de PS, die geplebisciteerd werd omwille van de sociaal-economische problematiek”.


Dat hun programma’s sociaal-economisch diametraal tegenovergesteld zijn? “De N-VA is niet rechtser dan de CD&V of Open VLD. En juist omdat N-VA vooral heeft gefocust op de institutionele dossiers, zal ze geneigd zijn een staatshervorming te aanvaarden tegen de prijs van sociaal meer aanvaardbare voorstellen dan in de andere Europese staten”.


Op de vraag of men dan in FGTB akkoord is om alles te splitsen, zegt Gomez: “De sociale zekerheid moet federaal blijven, anders is er geen staat meer. Maar alles daarbuiten moet eigenlijk niet noodzakelijk op het federale vlak blijven. De regio’s maken de economische realiteit in dit land uit, de oplossingen moeten dus ook op dat vlak liggen”.


En het splitsen van het kiesarrondissement B-H-V? “Ik heb daar geen enkel probleem mee. Wat voor mij telt zijn de sociale problemen. Die gaan moeilijk samen met eisen door een minderheid van mensen die besloten hebben te gaan wonen in Vlaamse gemeenten, waar ze rechten opeisen die ze eigenlijk niet verdienen. Men kan niet tezelfdertijd de boter hebben en het geld om de boter te kopen”.


De sociale zekerheid splitsen, zelfs stukken of stukjes zoals de Vlamingen zeer beleefd blijven vragen: no way! Het gaat dus om geld, alleen om geld. Maar dat wisten wij van het Vlaams Belang natuurlijk al wel langer dan vandaag. Er komt dus geen staatshervorming zoals de Vlamingen willen. Het is maar dat we het weten.

maandag 12 juli 2010

Het taboe van de kost van de immigratie

In steeds meer Europese landen wordt het taboe dat door allerlei links-progressieve clubjes, door de herauten van het politiek correct denken, werd opgelegd, doorbroken. Steeds luider weerklinkt de roep om naast de 'zegeningen' van het multiculturele Westen, ook eens de kosten, de materiële en immateriële kosten ervan op papier te krijgen. In Vlaanderen durft voorlopig alleen het Vlaams Belang (en sinds kort ook JMDD) deze politieke eis stellen, maar misschien durft N-VA het binnenkort ook wel aan?

Feit is in elk geval dat bepaalde Scandinavische landen ook in deze weer de spits afbeten, kort daarop gevolgd door Nederland. Nu lijkt ook Frankrijk te volgen, toch als we voortgaan op een interview van het Franse dagblad Le Figaro (09.07.2010) met de minister van Immigratie, Eric Besson. Geniet mee van enkele uittreksels en bedenk hoever we in dit apenland nog maar zijn...

Eric Besson heeft een onafhankelijk bureau belast met de berekening van de immigratie. Op de vraag van Le Figaro of hij geen schrik heeft van het 'explosieve' karakter van de opdracht, antwoordt minister Besson: "Het is inderdaad een zwaar onderwerp dat veel tact zal vragen (...). Maar bepaalde parlementairen van de (linkse) oppositie beweren dat het terugdrijven veel geld zal kosten en komen zelf af met fantaisistische bedragen, terwijl ze onderschatten hoeveel het ons kost om de migratiestroom min of meer te controleren". Wat zal allemaal worden berekend: "Het bureau zal belast worden om de grote financiële massa's te berekenen. Bijvoorbeeld de kost van woonst, de medische kosten, het ontbreken van sociale en fiscale inkomsten door het clandestiene werk. In september 2010 verwachten we de eerste resultaten en dit alles wordt dan in een definitief kader gegoten eind 2010. Het impact van de illegale immigratie becijferen mag zeker geen taboe-onderwerp blijven".

Het is duidelijk dat de regering Sarkozy niet onmiddellijk ideologisch voorbestemd was om zich met het drastisch proberen af te remmen van de immigratie, bezig te houden. Maar ook in Frankrijk haalt de werkelijkheid de ideologische verblinding zowel van liberale als van socialistische kant in. "Het illegaal verblijf van zovelen in Frankrijk hebben een zodanige financiële weerslag op de publieke financiën, bedreigen de tewerkstellingsmarkt en het sociaal zekerheidssysteem op een zodanige manier, dat er dringend moet ingegrepen".

Is er nog iemand die gelooft dat België er beter voor staat? Alleen: bij ons blijft het oorverdovend stil 

vrijdag 9 juli 2010

Een zinvolle invulling van 11 juli…in Roeselare

Jaren geleden trok de officiële 11 juli-plechtigheid op de Grote Markt in Roeselare, georganiseerd door het 11 juli-comité in samenwerking met het stadsbestuur, enkele duizenden toeschouwers. Niet dat het de meest radicale 11 juli-viering was die men zich kon voorstellen, neen. Maar onze Vlaamse liederen werden er tenminste nog gezongen, en die typische 11 juli-sfeer hing er.



Dit stadsbestuur heeft er al lang voor gekozen om van deze ‘oubollige’ vieringen af te stappen. Het moest allemaal ‘flashy’ worden, en er moest meer aandacht komen voor de wijde wereld rondom ons. Weg uit het bekrompen Vlaanderen, en met de ramen wijdopen! U kent het wel: steeds vaker Engelstalige groepen, of wereldmuziek. Dààààg Vlaanderen.


Wil je een zinvolle invulling van 11 juli in Roeselare, dan kan je op zaterdag 10 juli in elk geval in zaal Don Bosco, ’s Gravenstraat 14 in Roeselare. Het Vlaams Verbond voor Gepensioneerden en het Vincentiuskoor organiseren er een zangavond. De teksten worden geprojecteerd op groot scherm, de toegang is gratis, en de strijdrede wordt gehouden door de voorzitter van het Davidsfonds Roeselare, de heer Strobbe.


Allen daarheen, zou ik zeggen. De zangavond start om 19 u 00.

donderdag 8 juli 2010

Communautaire scheeftrekking nummer 11.237


Is er nog één thema in dit land waar geen fundamentele dualiteit blijkt tussen de twee staten? Volgens een opiniepeiling, een CEO-poll van Trends bij heel wat bedrijfsleiders inzake de mogelijkheid om de belastingen te verhogen om de begroting in evenwicht te krijgen, blijkt althans dat ook op dit vlak Vlamingen en Franstaligen er helemaal anders over denken.



“Zowat 66% van de CEO’s is tegen een verhoging van de belastingen, zelfs als daar een verlaging van de lasten op arbeid tegenover staat (…) Opmerkelijk is dat de weerstand fors hoger is bij de Nederlandstalige ondernemers (70%) dan bij de Franstalige (55%). Ook de splitsing van de sociale zekerheid geeft een opmerkelijke taalbreuklijn. Op de vraag of men voor een splitsing is, antwoordt 53,5% van de Nederlandstalige ondernemers positief, terwijl slechts 11% langs Franstalige kant dat idee genegen is”.


Op welke manier communautaire onderhandelingen hier nog een uitweg zullen aangeven, is allicht nog niet de vraag – onderhandelingen tussen potentiële regeringspartners moeten immers nog beginnen – maar het wordt alsmaar duidelijker dat de twee staten totaal verschillende wegen opgaan.

woensdag 7 juli 2010

Besparingen en cordon sanitaire…


We berichtten u vorig week al over het feit dat Bart De Wever, N-VA-voorzitter, het niet nodig vond om het Vlaams Belang uit te nodigen op het overleg dat hij eind vorig week met alle partijvoorzitters organiseerde. Sommige kranten – niet toevallig de zogenaamde kwaliteitskranten van Vlaanderen – deden daar nogal schamper over. Voor sommige kranten is het Vlaams Belang met name een bijna onbenullige partij geworden, waar best géén rekening mee wordt gehouden.



Nu goed, als we die lijn even aanhouden, dan eindigen we vrij snel in absurdistan. Open VLD en SP.A hebben met name juist geteld één kamerzetel meer dan Vlaams Belang. CdH heeft maar 9 zetels, en Ecolo zelfs maar 8. Groen! bengelt helemaal achteraan met 5 zetels en wordt toch uitgenodigd voor een ernstig gesprek over onder andere besparingen. En over de staatshervorming.


De Wever kleurt dus mooi tussen de Belgische lijntjes. Spijtig, want had hij vorige week bijvoorbeeld even een blik willen werpen op het jongste nummer van “Financieel-Economische Commentaren” (een uitgave van de Vlaams Belang-studiedienst), dan had hij daaruit kunnen leren dat ook het Vlaams Belang heel wat relevante en bruikbare voorstellen heeft om het overheidstekort in België drastisch in te perken. En natuurlijk willen wij dat de transfers tussen Vlaanderen en rest van België ophouden, maar wij beseffen natuurlijk ook dat daarmee de kous niet af is. Wij moeten naar een slanker overheidsapparaat. De uitgaven moeten beperkter en gerichter gebeuren (de hoogste ambtenarenpensioenen moeten naar beneden en het brugpensioen moet toch gebruikt worden voor zijn oorspronkelijk doel). Wij moeten vooral naar homogene bevoegdheidspakketten zodat de federale verspilling ophoudt, en de overheid moet zich beperken tot zijn kerntaken.


Met andere woorden: véél van onze voorstellen zijn ‘mainstream’ in Vlaanderen. Andere voorstellen zijn origineel, maar zijn zeker vatbaar voor discussie. Het kan dus niet aan de ‘onbenulligheid’ van onze voorstellen liggen, dat wij niet werden uitgenodigd. Waarschijnlijk wil Bart De Wever ‘zijn’ project niet in gevaar brengen door de separatisten van het Vlaams Belang uit te nodigen. ‘Pour le besoin de la cause’ wordt het cordon sanitaire dus eventjes verder gezet. ‘Grensverleggend’ is wel wat anders natuurlijk…


Kennismaken met deze tweemaandelijkse nieuwsbrief kan door een berichtje te sturen naar fec@vlaamsbelang.org. Gratis en boordevol bruikbare informatie.

dinsdag 6 juli 2010

Il faut que la Flandre se sente aimée...

Zo'n verhaal als dat van hieronder, kan toch alleen maar in België. Geniet even mij van hetgeen een correspondent mij meldt:

"Zondag 4 juli deed de Tour de France Vlaanderen aan en dat het een feest moest worden, was ook voor de Vlaamse Volksbeweging duidelijk. Vrijwilligers waren maanden in de weer om vele duizenden papieren leeuwenvlaggetjes te kleven om de toeschouwers mee te verblijden en ook grotere leeuwenvlaggen gaven mee kleur aan dit sportieve volksfeest.



Iedereen blij, denk je dan, maar in Brussel toch niet helemaal. De koning kwam er op bezoek en blijkbaar is onze vorst niet erg gesteld op Vlaamse leeuwen. Gevolg: politieagenten die zich - in opdracht van Brussels ketje en PS-burgemeester van Brussel Freddy Thielemans - nuttig mochten maken met het afnemen van de papieren leeuwenvlagjes van enthousiaste kinderen en volwassenen. Een blunder van formaat van Thielemans en Albert II die minstens de indruk wekt dat het Belgische koningshuis met een grote afkeer voor Vlaanderen en zijn symbolen kampt. Gelukkig lieten de wielerfans het niet aan hun hart komen en kon het feest gewoon doorgaan! Getuige de beelden van de doortocht in Meise op Sporza: http://www.sporza.be/permalink/1.818374".

maandag 5 juli 2010

Vlaams Gewest schiet in eigen voet…

Of: hoe het vooral niet moet. “Flanders Today”, een Engelstalig weekblad uitgegeven op initiatief van het Vlaamse Gewest, en financieel ondersteund door de Vlaamse autoriteiten, is bedoeld om buitenlanders, persverantwoordelijken en andere ‘decision-makers’ in België informatie te geven over Vlaanderen. Op zich hebben we natuurlijk niets tegen zo’n initiatieven, wel integendeel. Vlaanderen heeft hier nog veel werk aan de winkel.



De informatie die de Vlaamse gemeenschap verspreidt, op eigen kosten en met eigen middelen, zou toch op zijn minst juist en correct mogen zijn. Want zeg nu zelf: als zelfs die informatie niet juist is, en het Vlaamse standpunt niet correct weer geeft, hoe zouden we ons dan nog kwaad kunnen maken op de andere, buitenlandse pers in ons land?


Welnu, in het nummer van “Flanders today” van 16 juni 2010 staan toch enkele kemels van formaat. Het nummer is gedeeltelijk gewijd aan de bespreking van de resultaten van de verkiezingen. In een Engelstalige bijdrage over “verkiezingen in een notedop” wordt nader ingegaan op de organisatie van de verkiezingen en de wijze van kiezen van kandidaten. Zo staat er letterlijk: “De lijsten zijn georganiseerd per provincie, uitgezonderd in Vlaams-Brabant, waar de streek rond Leuven Vlaams is, terwijl de gebieden van Halle en Vilvoorde samengaan met Brussel en tweetalig zijn”.


Ga dan maar eens voor een splitsing van B-H-V! Redactionele autonomie is één zaak, maar op kosten van de belastinbetaler in de eigen voet schieten – bijna moedwillig – is toch nog een andere zaak. Stop zo snel mogelijk met dit Vlaams masochisme a.u.b.! Halle-Vilvoorde is absoluut niet tweetalig, en juist om dit risico tegen te gaan, moet de splitsing er liefst vandaag nog komen.


Het is wachten op een officiële Vlaamse reactie. Zoals dat ook in andere kranten zou gebeuren, waar de redactie bijvoorbeeld teruggefloten kan worden als het onwaarheden verspreidt.

vrijdag 2 juli 2010

Netjes binnen de Belgische lijntjes…


Er was een tijd dat N-VA zich als enige Vlaamse partij – als wij eventjes, voor het gemak, het Vlaams Belang niet meetellen natuurlijk – fier op de borst sloeg. Zij was voor Vlaamse onafhankelijkheid en ging zich niet laten ringeloren aan Belgische blokkeringsmechanismen als daar zijn het cordon sanitaire. Integendeel, N-VA liet meermaals verstaan géén rekening te zullen houden met het cordon sanitaire.



Intussen zien we wat we zien. De afgelopen dagen liepen tal van verenigingen en belangengroepen langs bij informateur Bart De Wever, in die mate zelfs dat de vergelijking opdook met de informatieopdracht van Didier Reynders in 2007. Zowat iedereen is ondertussen langs geweest, alleen nog niet de duivenbond van Zichem-Zussen-Bolder …en het Vlaams Belang. In een persbericht steken Bruno Valkeniers en Gerolf Annemans hun ontgoocheling niet onder stoelen of banken: “De partij van Bart De Wever verklaarde in het verleden tegen het cordon sanitaire te zijn, maar blijkt het in de praktijk strikt toe te passen”. Dat een zelfverklaarde Vlaams-nationalist de onafhankelijkheidspartij Vlaams Belang weigert uit te nodigen voor een gesprek, voorspelt alvast weinig goeds voor de komende communautaire onderhandelingen.


Menig Vlaams nationalist zal de ondubbelzinnige conclusie van Mark Grammens onderschrijven: “Vergissen we ons niet, dan werd hij (De Wever) niet verkozen om België te redden maar om Vlaanderen tot stand te brengen (…)”. En verder: “Zal onder premier Di Rupo en zijn wegbereider De Wever een einde worden gemaakt aan de jaarlijks toenemende stroom van miljarden euro die van Vlaanderen naar Wallonië (en Brussel) vloeien? Waarom praat men daar ineens niet meer over in Vlaanderen, terwijl men aan Franstalige zijde doorgaat met dagelijks te beklemtonen dat er geen hervorming zal komen van de sociale zekerheid of de fiscaliteit, die thans ten voordele van Wallonië spelen?”


De Wever is in snel tempo krediet aan het verliezen in Vlaanderen. Veel Vlaams-nationale middens, veel Vlaamse ondernemers, veel Vlamingen tout court, hadden onder meer oprecht gehoopt dat De Wever tenminste ook met de onafhankelijkheidspartij Vlaams Belang rond tafel ging zitten. Quod non. Bart De Wever blijft dus mooi binnen de Belgische lijntjes kleuren. Dit belooft inderdaad niet veel goeds.