Splitsing van de belastingen? Géén probleem

U kent de argumentatie van nogal wat politici en opiniemakers – meestal van zeer belgicistische snit: De belastingen in België opsplitsen naar de Vlaamse of Franstalige gemeenschap? Veel te ingewikkeld, technisch niet haalbaar, én: strijdig met de EU-regels terzake. Met andere woorden: laat ons de boel maar gewoon bijeen houden.

De Leuvense denktank Vives publiceerde onlangs haar Discussion Paper 13, een zeer interessante studie waarin professor Haelterman mogelijke splitsing van de belastingen in België onderzoekt. En hoewel de studie in de Engelse taal is geschreven, bevat zij zeer bruikbare argumenten voor debatten allerhande. Ik kan “The Feasibility to Regionalise Corporate Income Taxation” dan ook aan iedereen aanbevelen (Vives@econ.kuleuven.be).


Een van de argumenten tegen regionalisering van de inkomensbelastingen, aldus professor Haelterman, is het technisch onmogelijke ervan wegens bijvoorbeeld vennootschappen die in verschillende regio’s werkzaam zijn. Niets daarvan, want slechts 2% van de vennootschappen werken in verschillende regio’s. Ook wordt voorstanders voor de voeten geworpen dat het opsplitsen van belastingen tot een vervalsing van de concurrentie op Belgisch niveau zou leiden. Neen, zegt professor Haelterman, integendeel. Wil men het systeem van subsidies, waarmee vooral de Waalse regio de concurrentie ‘vervalst’, verminderen of afschaffen, en wil men vooral het economisch beleid dat geregionaliseerd werd, consequent doortrekken, dan moet men ook het fiscaal beleid regionaal doortrekken. “Het is maar logisch om bepaalde bevoegdheden betreffende inkomensbelastingen te regionaliseren, zodat men de regio’s de basis kan leveren, om een volledig coherente economische politiek te kunnen voeren”.


Vervolgens gaat de professor in op de 3 meest klassieke modellen van regionalisering van de belastingen:

- Het “split rate model”, een basisfederale aanslagvoet, waarop de regio’s een eigen belastingvoet heffen

- Het “discount model”, waarbij regio’s de bevoegdheid krijgen om een aantal percent-punten toe te kennen, waar de algemene federale aanslagvoet kan worden verminderd. Hierbij worden de financiële middelen van de regio op federaal vlak in dezelfde mate verminderd.

- En tenslotte het “taxable basis-model”, waarbij de regio’s zelf bepaalde belastingverminderingen kunnen toestaan, voor zover ze een integraal deel uitmaken van de economische politiek van de regio.


Tenslotte gaat professor Haelterman uitgebreid in op de mogelijke strijdigheid van deze 3 modellen met de EU-wetgeving en rechtspraak en komt hij tot de beslissing dat de verschillende splitsingsscenario’s niet alleen volkomen in overeenstemming zijn met de rechtspraak, maar dat ze daarenboven in verschillende EU-staten worden toegepast.


De poten onder de Belgische stoel zijn stilaan allemaal doorgezaagd. Ook de op het eerste gezicht meest stabiele, de economisch-financiële.

Stijging gewapende diefstallen met minderjarigen in Vlaanderen

Op mijn schriftelijke vraag naar de evolutie van de gewapende diefstallen met minderjarigen antwoordde mevrouw Annemie Turtelboom, voormalig minister van Binnenlandse Zaken (Open VLD), met heel wat cijfermateriaal. Daaruit blijkt dat er in België nog steeds een lichte toename is van het aantal gewapende diefstallen waar minderjarigen in betrokken zijn. In het begin van deze eeuw (2001-2002) deden zich wekelijks gemiddeld 5 gewapende diefstallen voor met minderjarigen. In 2008-2009 is dit gestegen tot bijna 7 gewapende diefstallen per week (meer dan 360 per jaar).



Bijzondere verontrustend is in elk geval de stijging in het Vlaams Gewest te noemen. In 2000 bijvoorbeeld werden er 114 gewapende diefstallen met minderjarigen geregistreerd in het Vlaams Gewest, tegenover 169 in het Waalse Gewest en 58 in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, of in percentages: 17% in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, 33,5% in het Vlaams Gewest en 49,5% in het Waalse Gewest. In 2008 was dat beeld toch wel fundamenteel anders: 19,5% van de gewapende diefstallen met minderjarigen doen zich nu voor in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, 37% in het Waalse Gewest en 43,5% in het Vlaamse Gewest.

Vooral de stijging van het aantal gewapende diefstallen met minderjarigen in Antwerpen baart zorgen: in 2000 registreerde men er 40 gevallen, in 2008 waren dat er al 64. Antwerpen volgt er het Brussels Hoofdstedelijk Gewest op de voet, dat met 70 geregistreerde gevallen nog steeds de koploper is (verslag in Het Laatste Nieuws, De Standaard en De Morgen in de edities van 8 juni 2010).

Als het in Parijs regent….

Zelfs de ernstige Franse gazetten beginnen door te hebben dat het koninkrijk België misschien geen al te lang leven meer beschoren is en dat de barsten tussen de twee gemeenschappen niet meer op te lappen zijn. Neem nu Le Figaro, een burgerlijke krant met een respectabele geschiedenis achter zich. Op de webstek van vandaag maakt de redactie de resultaten bekend van een (beperkte) opiniepeiling over de Walen en de toekomst van Wallonië. Volgens de Franse krant bewijzen de cijfers de belangrijkheid van de communautaire crisis in België.



Zo schatten 96% van de ondervraagde Franstaligen de toestand als “ernstig” in, en 38% van hen zelfs als “zeer ernstig”. 20% denkt zelfs dat België zou kunnen verdwijnen en 32% wenst een aanhechting van Wallonië bij Frankrijk.


En, gaat Jérôme Fourquet, directeur van de afdeling Opinion et Stratégies van de onderneming Ifop, verder: “Uit het onderzoek blijkt vooral de grote gehechtheid van de Walen aan België en aan de bestaande instellingen”. Maar een ander opmerkelijk feit is de bijna totale weigering van de ondervraagde Walen voor mogelijke toegevingen aan de Vlamingen. 67% van de ondervraagden wenst namelijk onder geen enkel beding in te gaan op nieuwe vragen betreffende regionalisering of autonomie.

De “bereidheid” van de Franstaligen blijkt dus ‘opnieuw’ zéér groot. De blokkering dreigt dus nog groter te worden. En wat aan Vlaamse kant als men er niet in slaagt om fundamentele stappen voorwaarts te zetten? Hoe rekbaar zijn de Franstaligen? Hoe standvastig zijn de Vlaamse onderhandelaars? Ik maak mij ook volgende slotbemerking: als de Walen zo gehecht zijn aan de eenheid en aan de instellingen, waarom wensen ze dan géén toegevingen aan de Vlamingen? Door niet toe te geven, drijven ze zelfs de meest gematigde Vlamingen in de richting van het separatisme, dat is toch voor iedereen duidelijk?

Aantal zelfstandigen in bijberoep stijgt sterker

Uit het antwoord van voormalig minister van KMO’s, Zelfstandigen, Landbouw en Wetenschapsbeleid, mevrouw Laruelle (MR), op mijn schriftelijke vraag blijkt dat het aantal zelfstandigen in bijberoep sneller stijgt dan het aantal zelfstandigen in hoofdberoep. Sinds 2004 stijgt het aantal zelfstandigen in bijberoep namelijk jaarlijks met ongeveer 3 à 6,5%, terwijl het aantal zelfstandigen in hoofdberoep nog amper stijgt (een stijging van 0,35% in 2009 ten opzichte van 2008, een stijging in 2008 van 1,21% ten opzichte van 2007).



Het Vlaams Gewest blijft het in verhouding ook zeer goed doen. Het aantal starters in bijberoep, in 2008 goed voor 27.086 eenheden, was voor 62,9% toe te schrijven aan starters in het Vlaams Gewest, tegen 29,3% in het Waals Gewest en 6,9% in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest.

Sterkhouders bij de starters in bijberoep zijn al jaren nieuwe handelszaken (tot 32% van het aantal nieuwe zelfstandigen in bijberoep), nijverheidszaken (tot 20%) en vrije beroepen, ook goed voor 30%. Het aantal vrouwen dat zich als zelfstandige in bijberoep vestigt, blijft in verhouding ook alsmaar toenemen: in 2004 bedroeg het aantal vrouwen 34,5%, in 2008 is dit aantal gestegen tot 40%. De minister beklemtoont dat veel ambtenaren of werknemers ten gevolge van de economische crisis een bijberoep vooral zien zitten omwille van het extra-inkomen.

Burgemeester Martens voorzitter van VVSG en verkeersveiligheidsfonds

Bij deze willen wij als grootste oppositiefractie de burgemeester geluk te wensen met zijn voorzitterschap van de VVSG. Het is een eer als een Roeselaarse gezagdrager de overkoepelende belangenvereniging van Vlaamse steden en gemeenten mag leiden. Maar toch wens ik de burgemeester ook even te confronteren met een ietwat eigenaardige uitspraak inzake het verkeersveiligheidsfonds. De burgemeester laat namelijk in verschillende persberichten weten dat hij als nieuwe voorzitter van de VVSG wil komen tot een “meer rechtvaardige verdeling van de inkomsten in dit verkeersveiligheidsfonds”.


Aan de ene kant zijn wij natuurlijk verheugd over deze wending. Maar waarom moeten CD&V’-ers toch altijd blijven steken in een halfslachtigheid? Terwijl het voor iedereen al lang zonneklaar is dat alleen de splitsing van dit verkeersboetefonds de meest rechtvaardige verdeling is. Als Vlaams Belang vinden wij dat de boetes die in Vlaanderen zijn geïnd, best ook in Vlaanderen kunnen worden geïnvesteerd in bijkomende verkeersveiligheid. We staan daarin blijkbaar niet langer alleen: Van verschillende kanten werden er al klachten neergelegd bij de Raad van State. Het Rekenhof, toch niet onmiddellijk een Vlaams-nationale mantelorganisatie, maakte heel wat voorbehoud tegen de eigenaardige manier van middelenverdeling in dit Fonds. Heel wat steden en gemeenten tekenden ook al protest aan.

Het principe van het verkeersveiligheidsfonds kent iedereen ondertussen: de verkeersboetes, via de overtredingen die door de  - 1.400 in Vlaanderen - flitspalen worden geregistreerd, worden in een federale pot gestort. Vlaanderen zorgt op die manier voor 83% van de opbrengsten. En dan moet het geld verdeeld. De uiteindelijke verdeelsleutel van het ‘verkeersboetefonds’: 63% op basis van het aantal kilometer wegen en 37% op basis van de gerealiseerde daling van het aantal doden en gewonden. Resultaat: Vlaamse gemeenten ontvingen in 2003 bijvoorbeeld amper 57% van het verkeersboetefonds, terwijl ze voor 83% van de opbrengsten voor dat fonds zorgen. De Vlaamse politiezones krijgen 3,26 euro per inwoner, de Waalse 6,52 euro per inwoner. De gemiddelde Vlaming betaalde in 2003 24,7 euro aan verkeersboetes, de gemiddelde Waal amper 16 euro (cijfers VVSG, gecit. in Het Belang van Limburg, 01.04.2004). In 2004 was de toestand identiek.

De staat België inde in 2005 zomaar eventjes 299 miljoen euro of 12 miljard oude franken aan verkeersboetes. Eric Donckier vatte het Belgisch-communautaire aspect perfect samen in Het Belang van Limburg: “Wel ergerlijk is de vaststelling dat goed 83% van de verkeersboetes in Vlaanderen wordt geïnd en amper 5% in Wallonië, maar dat ondertussen meer dan de helft van de inkomsten van het Verkeersboetefonds terugvloeit naar Wallonië” (30.01.2006). Zo kreeg de politiezone Gent in 2005 een bedrag van 445.645 euro, Leuven 372.313 euro, en de politiezone rond Durbuy, La Roche en 8 andere landbouwdorpen errond 642.506 euro. Op die manier zou 57% van het geld naar Wallonië stromen. Zo merkt Arne Dormaels van de Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten (VVSG) op dat “we het dit jaar niet opnieuw berekend hebben, maar de wanverhouding van vorig jaar blijft bestaan” (aldus bericht in Het Laatste Nieuws op 27.01.2007). Sindsdien werd de verdeelsleutel voor Vlaanderen was positiever gemaakt, maar er blijft een ernstig nadeel van tientallen miljoenen euro.

En als PS-voorzitter Elio Di Rupo op 22 juli 2003 in Humo laat optekenen dat "Vlamingen moeten maar eens aanvaarden dat er tussen de regio’s verschillen in ethische gevoeligheid bestaan. Het dossier van de onbemande camera’s is in Vlaanderen bijvoorbeeld niet ethisch geladen, maar in Wallonië wél. Wij beschouwen het als een onaanvaardbare inbreuk op het privé-leven zomaar gefotografeerd te kunnen worden met om het even wie naast je in de auto”, dan kunnen wij deze verschillende aanpak van de verkeersveiligheid wel aanvaarden, maar alleen op voorwaarde dat elkeen daar de (financiële en andere) verantwoordelijkheid voor opneemt.

Daarom mijn dringende vraag aan burgemeester Martens: Toon dan toch eens wat méér ambitie en vraag de volledige splitsing van het verkeersveiligheidsfonds!

Splitsing van de sociale zekerheid? Wie gelooft die mensen nog?

Op Iskander kon men gisteren toch wel een scherpe analyse lezen van de politieke gebeurtenissen van de jongste dagen en dan vooral inzake de toenaderingspogingen tussen PS en N-VA om een regering en een regeringsmeerderheid op de sporen te krijgen. Zo merkte bijvoorbeeld politicoloog Bart Maddens op dat “een staatshervorming die min of meer in verhouding staat tot de verkiezingsoverwinning van de Vlaamsnationalisten, zeker aan die ene, vette brok moet raken die nog op het federale niveau overblijft: de sociale zekerheid”.


Historische verkiezingen? Zeker en vast. Maar Bart Maddens bemerkt dat het niet de eerste keer is dat een Vlaamsnationale partij een monsterscore haalt: in 2004 moest het Vlaams Blok met 24% niet eens zo veel onderdoen voor de N-VA vandaag. Het cordon werd zelfs eventjes opgegeven en formateur Leterme onderhield zich – ‘uit respect voor de kiezer’ – kort met een delegatie van het Vlaams Blok. “Dat Leterme nadien een regering met het Vlaams Blok uitsloot, verbaasde niemand. Verrassender was de reden die hij daarvoor gaf. Het Vlaams Blok werd niet uitgesloten omwille van zijn xenofobe standpunten of zijn veroordeling voor racisme, maar wel omdat die partij ‘ijvert voor de onafhankelijkheid van Vlaanderen en elke vorm van interpersoonlijke solidariteit tussen Vlamingen en Walen wil afschaffen’”.

Bart De Wever zal zich in zijn onderhandelingen allicht baseren op de 5 resoluties van het Vlaams Parlement – die 5 resoluties zijn tussen haakjes nog lang géén blauwdruk voor een confederaal model – waarin onder andere wordt gepleit voor verregaande fiscale autonomie en volledige overdracht van de personenbelasting naar de deelstaten. Maar er wordt gesteld dat het gezondheids- en gezinsbeleid naar de deelstaten moet gaan, met inbegrip van de gezondheidszorgverzekering en de gezinsbijslagen. Quod non, vrees ik. Niet alleen heeft de PS gezworen dat er aan de sociale zekerheid niet wordt geraakt, maar er lijkt zich een socialistisch afwijzingsfront af te tekenen om elke vorm van splitsing van de sociale zekerheid af te blokken. En, besluit Maddens, als er niet gesplitst wordt, dan dreigt de grote staatshervorming niet meer te worden “dan wat gemorrel in de marge”.

Franstalige achterstand betaling fiscale boetes

Ontslagnemend minister van Financiën, de heer Didier Reynders (MR), gaf heel wat cijfermateriaal vrij op enkele schriftelijke vragen. Zo stelde ik onder andere de vraag naar de evolutie van de fiscale boetes, de boetes dus in geval van laattijdige betaling van de verschuldigde belastingen inzake personenbelasting. En hoe zit het met de regionale spreiding van de verschuldigde boetes?



Eerste vaststelling op basis van de cijfers is in elk geval dat de boetes wegens laattijdigheid of niet betaling jaar over jaar toenemen. In 2005 was men goed voor inkohieringen voor een totaal bedrag van 10.727.138 euro, in 2009 was dat ruim 11.508.000 euro. Van die verschuldigde boetes van ruim 10 miljoen euro in 2005 bleven er op 31 december 2009 nog voor 2.511.021 euro onbetaald open staan. En hier worden de regionale verschillen tussen Vlaanderen en Franstalig België heel duidelijk.


Als we de nog openstaande ‘Vlaamse’ fiscale boetes op 31.12.2009 zetten tegenover de oorspronkelijk geïnkohierde boetes in 2005, dan blijven er in het Vlaamse Gewest zo’n 15% van de fiscale boetes onbetaald. In het Brussels Hoofdstedelijk Gewest is dat ruim 35% en ook in het Waals Gewest is dat ruim 31%. Franstaligen betalen hun boetes ofwel niet ofwel gemiddeld véél later dan Vlamingen.

In de totaliteit van de in 2005 geïnkohierde en op 31 december 2009 onbetaald gebleven fiscale boetes bedragen de boetes in het Vlaamse Gewest amper 38% (955.987 euro), terwijl het Brussels Hoofdstedelijk Gewest ‘goed’ is voor 27% van de onbetaalde fiscale boetes (675.472 euro) en het Waalse Gewest voor 35% (of in absolute cijfers: 879.561 euro).

Er is dus nog heel wat werk aan de winkel voor de komende federale regering vooraleer de fiscale lat voor iedereen gelijk ligt.

Eerste beschouwingen

De resultaten zijn wat ze zijn, we gaan daar vooral niet flauw over doen. Het Vlaams Belang heeft pluimen gelaten, zoveel is duidelijk. Nationaal nog 12,5% halen, in Roeselare bijna 10% en in West-Vlaanderen 9,1%: goed is natuurlijk anders. Bijzonder pijnlijk is het verlies van de tweede zetel, die van Koen Bultinck.




Maar of we dan uitgeteld zijn, zoals De Standaard bijna triomfantelijk op zijn pagina’s meldde? Of onze dagen dan geteld zijn, zoals deze Vlaamse kwaliteitskrant meldde? Neen, natuurlijk niet. Ik heb het einde van het Vlaams Belang in elk geval niet gevoeld, niet bij de militanten waar ik ongeveer een maand intensief heb mee samengewerkt, en niet bij de mensen op straat. Wat we wél hebben gevoeld, is de tsunami van N-VA die over Vlaanderen is getrokken.



Als Vlaams Belang houden we belangrijke troeven in handen, troeven die we in de toekomst zeker zullen kunnen uitspelen:

- Een militantenkader om ‘u’ tegen te zeggen. Zo’n actief en gemotiveerd kader heeft geen enkele partij. Ik heb de kameraadschap gevoeld, dagelijks. Dit is de basis voor een nieuwe opgang van onze partij.

- Een programma en standpunten, die even duidelijk, rechtlijnig en verbonden zijn met de maatschappelijke realiteit. Wij zeggen nog steeds wat de mensen denken, en we zullen dat ook in de toekomst blijven doen.

- Tenslotte is het signaal van deze verkiezingen de sterke doorbraak van de ganse Vlaams-nationale politieke familie. Samen met N-VA halen we een score die dicht tegen de 50% aan zit. België en de buitenwereld hebben dit duidelijk signaal begrepen en hebben er nota van genomen.



Wat de nabije toekomst betreft, biedt de stemmenexplosie van N-VA zeker ook voor het Vlaams Belang perspectieven. Wie gelooft er trouwens dat een grote staatshervorming er komt in een coalitie tussen PS en N-VA, zowat politiek water en vuur? Tot welke toegevingen zal de harde nationalistische kern binnen N-VA bereid zijn, vooraleer de partij de rug te keren? Zal B-H-V gesplitst worden en tegen welke prijs? Wat als N-VA er niet in slaagt om zelfs het minimum minimorum, de 5 resoluties van het Vlaams Parlement, te realiseren? Dit worden dus zeer boeiende politieke tijden.

Dwars door Vlaanderen toer - Kortrijk en Roeselare

Nog enkele laatste sfeerbeelden van de verkiezingscampagne in West-Vlaanderen. Onze actie aan het gerechtsgebouw in Kortrijk op woensdag 9 juni;

Verkiezingsdagboek (3)

Campagnejournaal : uitzending van WTV op maandag 7 juni

(klik op onderstaande afbeelding om de uitzending te bekijken)

Recht op veiligheid, op zijn ‘Belgisch’

Het recht op veiligheid is een basisrecht, maar de overheid blijft danig in gebreke. Gegevens over de gepleegde criminaliteit worden verzwegen, opsporingsberichten worden met opzet niet of veel te laat bekend gemaakt, en gegevens over het allochtone aandeel in de criminaliteit en de jeugdige leeftijd van de daders worden niet verstrekt.

Vrijdagavond publiceerde Filip Dewinter de top-20 van Antwerpse veelplegers op zijn webstek. De lijst bevat personen die de afgelopen 5 jaar minstens tien van zwaarwichtige feiten - bijvoorbeeld doodslag, diefstallen en drugdelicten - in Antwerpen hebben gepleegd. Acht van de twintig veelplegers zijn van allochtone origine.

Uit de lijst blijkt bovendien de zeer jonge leeftijd van de veelplegers: de jongste, van Marokkaanse origine, is nauwelijks 17 jaar. 13 van de 20 daders zijn jonger dan 25 jaar. 4 daders zijn jonger dan 20 jaar. Slechts 4 daders zijn ouder dan 30.


“Een en ander bewijst andermaal de lakse aanpak van de jeugdcriminaliteit in dit land,” aldus Filip Dewinter “Voor het Vlaams Belang zijn eindelijk kordate maatregelen nodig. Onze partij bepleit onder meer de invoering van een echt jeugdsanctierecht, in plaats van het betuttelende jeugdbeschermingsrecht dat we nu kennen.”

Dit worden dus communautaire verkiezingen

Mark Grammens brengt met de verkiezingen van 13 juni 2010 een extranummer uit van zijn nieuwsbrief, Journaal. Zijn conclusie liegt er niet om: “Dit worden dus bij uitstek ‘communautaire’ verkiezingen (…) partijen met een onduidelijk profiel in communautaire zaken zullen vruchteloos proberen om aandacht te vragen voor de thema’s waarin zij het sterkste staan”. Zeker omdat het bovendien ook ongeldige verkiezingen dreigen te worden, “maar dan wel volgens een logica die weinigen nog begrijpen, ‘grondwettelijk onwettig’, en ‘wettelijk wettig’. Het zijn verkiezingen die volgens de grondwet niet hadden mogen doorgaan (omdat het niet splitsen van B-H-V in strijd is met de uitspraken van het Grondwettelijk Hof) maar die, als ze eenmaal gehouden worden, wel wettig zullen worden verklaard. Wat betekent de Belgische rechtsstaat dan in de ogen van de burger nog?”



Verkiezingen over de geloofwaardigheid van België tout court. Want ook Verhofstadt wist het en schreef het in zijn Burgermanifesten: “We worden meegesleurd door het zuiden van het land, waar een establishment onder aanvoering van de PS iedere aanpassing van onze maatschappelijke en economische structuren blokkeert”.



De Franstaligen bereiden zich wel degelijk voor op een splitsing, schrijft Grammens, want daarom ook zoeken ze “op elk gebied geostrategisch, dus militair de beste positie in te nemen, zoals elk land zou doen dat zich op een onvermijdelijke oorlog voorbereidt (…) Het is een steeds weerkerend verschijnsel: Vlamingen praten, Walen en Franstaligen handelen en treden niet, zoals Vlamingen, in verspreide slagorde op, maar eensgezind”.


Over de solidariteit, waarmee vakbonden en andere actoren van het ‘maatschappelijk middenveld’ ons steeds om de oren slaan om de ‘egoïstische nationalisten’ terug op het ‘goede spoor’ te brengen, heeft journalist Grammens het in volgende bewoordingen: “Binnen het Brusselse Gewest bestaat er geen enkele ‘solidariteit’ tussen de arme en de rijkere gemeenten. De gemeentebelasting ligt in de rijke gemeenten Ukkel, Bosvoorde en Woluwe beduidend lager dan in de armere. Het Gewest legt geen ‘solidariteit’ op tussen de dorpen die er deel van uitmaken. ‘Solidariteit’ geldt in het Franstalige politieke woordgebruik immers alleen voor Vlamingen die het bevel krijgen ‘solidair’ te zijn met Wallonië en Brussel”.


Deze verkiezingen gaan over de geloofwaardigheid van België. De B-partijen doen er goed aan hun B-discours volledig aan te passen, willen ze niet meegesleurd worden in de ongeloofwaardigheid van dit land.

DODELIJKE SCHIETPARTIJ IN BRUSSELS VREDEGERECHT:

Het Vlaams Belang heeft met ontzetting kennis genomen van de schietpartij in het Brusselse Vredegerecht, die aan twee mensen het leven heeft gekost. Gezien de ernst van de feiten en uit respect voor de slachtoffers zal het Vlaams Belang vandaag vrijdag gedurende 24 uur de verkiezingscampagne opschorten. Dat betekent onder meer dat niet zal worden geplakt, geen pamfletten worden bedeeld en geen markten worden bezocht. Ook de campagnetoer van Filip Dewinter die dezer dagen doorheen Vlaanderen trekt, zal worden opgeschort.
Op de provinciale verkiezingsmeeting die vanavond in Vilvoorde doorgaat, zal één minuut stilte worden gehouden. De geplande meeting zelf blijft beperkt tot een ingekorte toespraak van Filip Dewinter waarin hij zal stilstaan bij de recente reeks criminele feiten die onze steden de jongste dagen en weken hebben opgeschrikt.


Nadat eerder al politieagenten levende schietschijven zijn geworden, politiecommissariaten met molotovcocktails werden aangevallen en gangsters er niet voor terugdeinzen om hun kompanen gewapenderhand uit het justitiepaleis te bevrijden, blijkt nu ook een instelling als het vredegerecht – symbolischer kan haast niet – niet meer veilig voor criminelen van alle slag. Een en ander bevestigt in ieder geval nog eens dat de jarenlang onder de mat geveegde en de facto straffeloze misdaad - van ‘kleine’ criminaliteit tot groot banditisme - volkomen is losgeslagen.

De ernst van de situatie moet àlle partijen aanzetten tot een grondige bezinning én tot het vaste voornemen om de criminaliteit keihard aan te pakken. Het is genoeg geweest.

Sterke stijging van groene wagens

Volgend bericht kreeg ik door via Belga. Een laat antwoord van een staatssecretaris op een schriftelijke vraag. Misschien toch wel interessante informatie? Ik ben vooral benieuwd wat de media er van zullen brengen. Wordt het Vlaams Belang vernoemd of niet?

Hier gaan we:

In de eerste 3 maanden van 2010 kende de overheid premies toe bij de aankoop van 17.847 milieuvriendelijke wagens. Dat zijn er op jaarbasis (71.388) veel meer dan in 2009 (48.764). Er
werden daarenboven ook nog premies toegekend voor respectievelijk 12.931 (51.724 op jaarbasis) en 28.123 roetfilters. Dat blijkt uit het antwoord van staatssecretaris Bernard Clerfayt op een schriftelijke
vraag van Kamerlid Peter Logghe (Vlaams Belang).

De federale overheid verving vanaf 1 juli 2007 het systeem van belastingvermindering bij aankoop van milieuvriendelijke wagens door een korting op factuur. Dat jaar werden nog 7.406 premies toegekend,
waarvan 5.374 voor wagens en 2.032 voor roetfilters. In 2008 liep het aantal premies op tot 43.626 (waarvan 27.812 voor wagens en 15.814 voor roetfilters) en in 2009 tot 76.887 (waarvan 48.764 wagens en 28.123 roetfilters). Als de trend van het eerste kwartaal van 2010 zich in de loop van het jaar doorzet, mag dus een bijna verdubbeling verwacht worden.

Ook de toegekende bedragen lopen parallel met de stijging van het aantal premies op. In 2007 keerde de overheid 6,01 miljoen euro aan premies uit (en 3,56 miljoen euro aan belastingvermindering voor aankopen tijdens de eerste jaarhelft van 2007). In 2008 liep het bedrag aan uitbetaalde premies op tot 36,6 miljoen euro en in 2009 tot 65,5 miljoen euro. In het eerste kwartaal van 2010 werd al voor 31,9 miljoen euro aan premies uitbetaald.