POLITIEKE COLUMN:

Wegens beëindiging van mijn politiek mandaat wordt deze blog niet langer bijgewerkt.
Oudere bijdragen blijven online staan.





donderdag 4 november 2010

Waarom centrumlinkse partijen onderuit gaan?

Partijen of coalities van links zijn aan de macht in Noorwegen, in Spanje en Oostenrijk. Maar in elk groot land in Europa – Groot-Brittannië, Frankrijk, Duitsland, Italië, om ze niet te noemen – is een centrumrechtse coalitie aan de macht. Het lijkt wel alsof overal in Europa, van de Baltische staten tot aan de Middellandse Zee, de sociaaldemocraten op hun tweede adem wachten: overal doen ze het slecht.




Michael Lind, Policy Director van het Economic Growth Programm van de New American Foundation, heeft het fenomeen van de achteruitgang van de sociaaldemocratie onderzocht. Anders dan in de VS, zegt hij, “stemmen de kiezers in Europa niet tegen overheidspensioenen en gezondheidszorg voor iedereen”. Wat ze wel doen, aldus de professor, is een recente generatie van sociaaldemocratische leiders uitspuwen, die de vrije markt te zwaar hebben bewierookt. Het gaat over “chichi”-links, leiders in de lijn van Clinton en Blair, die “de globalisering en het gedereguleerde vrije verkeer van geld, goederen en mensen de hemel in hebben geprezen met de vlijt van bekeerlingen”, aldus Lind. De leiders van deze sociaaldemocratische vrije markt-aanbidders waren véél meer libertarisch dan hun kiezers en dat heeft hen de das uiteindelijk omgedaan.



De arbeiders die traditioneel voor sociaaldemocratische partijen stemden, zagen hun leiders de idealen van vroeger inruilen voor vage idealistische multiculturele dromen. Michael Lind wijst vooral op de schade voor links door het multiculturele thema, alleen al omwille van de sterker wordende kloof tussen de arbeiders en hun ‘natuurlijke’ partij. Rechtspopulistische partijen werden – overal in Europa – de eerste arbeiderspartij.



Conservatieve partijen namen overal het roer over en alhoewel ze zich principieel blijven verzetten tegen samenwerking met rechtsnationalistische partijen, is het toch opmerkelijk hoever deze partijen naar rechts zijn opgeschoven.



Tenslotte is er wel één gelijkenis te trekken tussen Europa en de VSA. Rechts is in de beide continenten verdeeld tussen enerzijds een strekking die sterk pro-economie is en anderzijds een populistische identitaire strekking die de wilde immigratie en de multicultuur aanvalt, en vooral daar succes heeft waar moslims sterk aanwezig zijn.