leerrijke ervaring

“Vlaamse onafhankelijkheid? Wie wil dat in ’s hemelsnaam?” of “Vlaamse onafhankelijkheid, daar ligt niemand van wakker”. U kent dit soort reacties wel, en in zekere kringen staat het trouwens zeer ‘modieus’ om met de regelmaat van een klok te schimpen op de onverlaten die het Belgisch koninkrijkje willen opsplitsen.

Het was een goed idee van het Katholiek Vlaams Hoogstudenten Verbond (KVHV) om in alle grote Vlaamse universiteitssteden debatten met de grote politieke kopstukken te organiseren over de mogelijkheid – wenselijkheid – onafwendbaarheid van de Vlaamse onafhankelijkheid. Een goed idee dat bekroond werd met een enorme toeloop van studenten: meer dan 1.000 man zocht uiteindelijk een plaatsje in het veel te krappe auditorium.

De groep toehoorders in Gent – in Antwerpen en in Leuven ging het om een zelfde aantal – was mooi verdeeld over voorstanders en tegenstanders van Vlaamse onafhankelijkheid. Het debat tussen de politieke kopstukken zelf verliep – de formatiegesprekken en de werkzaamheden in de commissie Binnenlandse Zaken (B-H-V!) natuurlijk – zéér geanimeerd. Vooral Gerolf Annemans (Vlaams Belang), Jan Jambon (N-VA), Hendrik Bogaert (CD&V) en Bart Tommelein (Open VLD) gingen met elkaar in de clinch, waarbij de volgorde vrij logisch liep van separatist Gerolf Annemans over ‘independentist’ Jambon, over ‘voorstander van totale sociaal-economische onafhankelijkheid maar binnen België’ Bogaert tot ‘overtuigd Vlaming, maar eerst en vooral liberaal en overtuigd anti-separatist’ Tommelein.

Alleen Tuybens van SP.A kreeg maar geen aansluiting bij het debat en blunderde ook enkele keren. Symptomatisch voor een partij die de PS-band omwille van machtspolitieke redenen aanhield dat de band met Vlaanderen (te lang) werd gelost? Wie zal het zeggen?

Enkele bemerkingen zijn hier misschien toch wel op hun plaats:

De Vlaamse jeugd volgt de politiek wel degelijk op de voet en is geïnteresseerd in wat er gebeurt in en met dit land.
Het thema ‘onafhankelijkheid’ blijkt in brede lagen van de bevolking op zijn minst bespreekbaar. Op de redelijke en zakelijk onderbouwde argumenten voor een onafhankelijke Vlaamse staat volgt in het beste geval nog enkel een emotionele oproep tot eenheid. Meer argumenten lijken de unionisten of Belgicisten niet meer te hebben. Of toch: het ‘probleem Brussel’.
De thema’s en de uiteenzettingen van het Vlaams Belang stuiten ook in het studentenmilieu op veel minder tegenstand dan vroeger. Gerolf kreeg regelmatig applaus uit de zaal.
Een plezante uitsmijter? Zelfs het ‘Instituut voor Marxistiese Studies’ vertoont interesse voor de splitsing van België. Op de affiches in de universiteitsgebouwen werd men uitgenodigd voor een spreekavond over het einde van België. Het ging voor één keer niet over de “fascisten die de macht zouden overnemen en de arbeiders zouden onderdrukken”. O tempora, o mores!

Als oud-NSV’er heb ik er geen enkel probleem mee het KVHV te feliciteren met hun geslaagde avond.