“We kunnen niets afstaan van ons land aan de PKK. Ons land kan niet verdeeld worden…Wij zijn allemaal soldaten”, aldus een Turkse kabinetmedewerkster van een Brusselse staatssecretaris op haar webstek en geciteerd in De Standaard (26.102.007). Als de rellen in Brussel iets hebben duidelijk gemaakt, dat is het wel dat Turken van de 3de generatie etnische conflicten uit Klein-Azië naar ons land hebben overgebracht. Op een gewelddadige manier, en zonder zich te houden aan onze rechtsregels. De demonstraties in Sint-Joost-ten-Node en Schaarbeek waren niet eens aangevraagd.
De multiculturele droom, die ons door een bepaald toplaagje wordt opgedrongen en waar we onze mening te nauwernood nog mogen ventileren, heeft hiermee een ernstige deuk gekregen. Het gedwongen vreedzaam samenleven van mensen die niet samen horen, loopt op een nachtmerrie uit.
Nog uit dezelfde krant volgend citaat: “Weinig Turken in Sint-Joost-ten-Node hebben veel zin om te praten over de uit de hand gelopen manifestatie. ‘We weten niet wie ze waren. Er zijn wel een paar stoelen leeg in de klas’, klinkt het voor de deur van het Guy Cudelllyceum (…). De jongeren denken dat hun ontbrekende klasgenoten misschien op het politiecommissariaat zitten. ‘Maar we hebben er niets mee te maken. Enfin, ik toch niet. Ik mocht van mijn ouders niet buiten komen toen ze hoorden over de geplande optocht. Ik heb dan maar naar de Champions League-match van Besiktas gekeken’”.
Toch opmerkelijk – of juist niet – dat Turkse jongeren, die de Belgische nationaliteit hebben en dus – volgens de liberale denkers toch – de band met het Turkse ‘wij-denken’ zouden hebben doorgeknipt, zo emotioneel verbonden zijn met Turkije. De kern van de zaak is wel deze: Turkse jongeren van de 3de generatie voelen zich met Turkije verbonden maar hebben bijna geen enkele emotionele verbondenheid met België of met Vlaanderen. Het gaat dus om jongeren die hier werden geboren uit ouders die ook hier geboren zijn. Slechts de grootouders kwamen uit Turkije.
Een tikkende tijdbom? Een blanke Brusselaar, een autochtoon, verwoordt zijn inzichten zo: “Ik woon hier al 52 jaar, maar heb het gehad. Ik verhuis binnenkort naar Steenokkerzeel. En dan blijft hier nog één Belg achter: de apotheker”. Veel multiculturele pleitbezorgers moeten het nu toch wel moeilijk hebben, op zijn minst?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten