Natuurlijk getuigen de woorden van Karel De Gucht (Open VLD)in het VRT-programma “De Zevende Dag” van een zelden gezien cynisme. Hij liet er zich ontvallen dat in de onderhandelingen met de Franstaligen iedereen, dus ook CD&V en N-VA toegevingen zouden moeten doen en dat “N-VA best plat op de buik kan liggen om onder de lat door te kunnen” (De Morgen, 08.10.2007). ‘Met de fanfare voorop’, als het ware.
Natuurlijk werken zijn woorden ondermijnend. Vlamingen en Vlaamse politici in het bijzonder zijn steeds meesters gebleken als het erom ging de eigen onderhandelingspositie te ondermijnen.
Het grootste drama echter is en blijft natuurlijk de lamlendigheid van de grote, zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen zelf. De Gucht kan beter beschaamd zijn mond houden, want als er één Vlaamse partij is die 8 jaar lang alle communautaire potjes gesloten heeft gehouden (omwille van de smeer, inderdaad) dan is het wel de partij van De Gucht, de Open-VLD. De stank die niet opgeloste materies nu verspreiden, is bijna niet te harden. Bedankt, VLD!
Het echte drama voor Vlaanderen bestaat hierin dat de grote, zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen inderdaad ‘im Geiste’ de bocht al hebben gemaakt. Men probeert – ook De Wever – alleen nog een elegante uitgang te vinden. Zo probeerde, als we Bart Brinckman in De Standaard (06.10.2007) mogen geloven, CD&V-voorzitter Vandeurzen een dikke week geleden een laatste maal de fiscale autonomie binnen te rijven. “De Franstaligen bleven onverzettelijk. Voor hen staat fiscale autonomie synoniem voor het doorbreken van de solidariteit. De partij van Joëlle Milquet mag dan drie keer kleiner zijn dan haar Vlaamse tegenpool, aan de onderhandelingstafel weegt haar neen zwaarder”.
Het bittere besluit: “Het CD&V-hoofdkwartier kan alvast op zoek naar de nodige argumenten waarmee het magere communautaire akkoord kan worden verdedigd”. De nota die onlangs werd gelekt, geeft Vlaanderen slechts enkele kruimels: een vertegenwoordiging van gewesten en gemeenschappen in NMBS, in organen van gezondheidszorg of in de Delcrederedienst. Een Raad van Wijzen zou zich over de splitsing van “kleine delen van de gezondheidszorg” moeten buiten en tegen 2009 voorstellen op tafel brengen.
De manier waarop Vlaanderen ondertussen door de eigen onderhandelaars wordt geridiculiseerd, is ronduit onaanvaardbaar.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten