verbrusseling in de praktijk

Sommige kringen doen er heel meewarig en spottend over, over de (in hun ogen) zogenaamde verfransing in de Vlaamse Rand rond Brussel. Het heet dan dat het gaat om zogenaamde secondaire problemen, het heet dan dat “met een beetje goede wil van beide kanten (als de Vlamingen met name overschakelen op het Frans) het leven veel aangenamer kan worden gemaakt” en dat de eigenlijke taalproblemen van de baan zijn. De verfransingsdruk zou door Vlaamse politici – en vooral dan Vlaams Belangers – worden overdreven.

Collega Bart Laeremans mag dan al een boek over de verfransing in de Vlaamse Rand hebben gepubliceerd (“Verbrusseling – tegengaan of ondergaan”, verschenen bij uitgeverij Egmont, te bestellen via de webstek van het Vlaams Belang) en zich als inwoner van de Vlaamse Rand een heuse ervaringsdeskundige noemen, het progressieve bovenlaagje heeft zijn antwoord al klaar: “Natuurlijk, wat wil je, het is een Vlaams Belanger”.

Nochtans blijven er schrijnende getuigenissen uit de Rand en uit Brussel sporadisch de pers halen. Zo was er nog onlangs het verhaal van een bejaard koppel dat – opnieuw – niet in het Nederlands kon worden geholpen in een Brussels ziekenhuis. Het Laatste Nieuws drukte op 1 oktober 2007 het verslag van een reporter af die in 40 handelszaken in de Vlaamse Rand peilde naar de kennis van het Nederlands. Zijn conclusie moet sommige progressieve denkers in dit land tenminste overtuigen dat er misschien toch wel iéts aan de gang is in de Vlaamse Rand. Zo getuigt hij: “De bereidheid om Nederlands te praten is groot, maar tegelijk wordt tweetaligheid niet langer als een noodzaak gezien in een aantal gemeenten”. In een aantal winkels kreeg de reporter als antwoord enkel in het Frans: “Ik kan u niet bedienen” en werd er verder geen enkele moeite gedaan.

Van de 40 bezochte winkels kreeg de journalist antwoord in het Nederlands, in 6 winkels was de voertaal Nederlands maar werd hij eerst bediend door een Franstalige. 7 winkels bleken volledig Franstalig.

Vlamingen die decennia geleden respect voor hun eigen taal vroegen, werden afgesnauwd met “Werken en zwijgen”. Nu gaat het er een stuk beleefder aan toe, maar is de reactie van de Franstaligen au fond écht zo veranderd? “De conclusie is simpel: ofwel oefen je veel geduld en blijf je bij je Nederlands. Ofwel geef je wel toe en schakel je vlug over naar het Frans”, aldus de reporter in de krant. Franstalige federale loyaliteit? Het zal wel.