wat is dat toch met CD&V?

Tot hier toe bleven de twee grote politieke kampen, het Vlaamse en het Franstalige, mooi op hun strepen staan. De zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen herhaalden hun communautaire eisen en bleven herhalen dat ze niet in een regering zouden stappen als B-H-V niet gesplitst werd en geen fundamentele stappen in een volgende staatshervorming zouden worden gezet. Het absolute minimum minimorum voor Vlaanderen, zeg maar. Maar goed: de Vlamingen hielden het been stijf.

De Franstalige partijen gingen er met grote emotionele kracht tegenaan en wijzen nog steeds elke medewerking af. Vooral het FDF onder Maingain slaagde er nog zeer onlangs in om het begin van openheid langs Franstalige zijde volledig dicht te metselen. No passaran! Wie maalt er om dat op die manier een vonnis van het Arbitragehof gewoon onuitgevoerd blijft liggen en dat men op die manier de rechtszekerheid in België opnieuw ondergraaft?

Nu Herman Van Rompuy zijn verkenningsopdracht in mineur heeft afgesloten – juist door de recentste uitingen van ‘federale loyaliteit’ van het FDF – zou een normaal mens toch denken dat men de opdracht dan maar eens aan een Franstalige toevertrouwt? “Waarom de Vlaamse partijen aanvaard hebben dat opnieuw een Vlaming de kar trekt, is een raadsel. De Franstaligen mijden die trekkersrol als de pest (…) Zij weten dat de formateur altijd als eerste zijn nek moet uitsteken voor een compromis”, aldus Guy Tegenbos (De Standaard, 01.10.2007).

Neen, dus. Er zijn trouwens ook andere aanduidingen dat CD&V een serieuze bocht aan het nemen is. Zo lijkt CD&V te vallen voor de ‘oplossing’ van samenvallende verkiezingen – Jean-Luc Dehaene, Kris Peeters, en Herman Van Rompuy staan ondertussen reeds op dit standpunt. En in een interview in Gazet van Antwerpen (29.09.2007) meldt de Belgisch-liberale politicus Herman De Croo: “Ik hoor dat ze (de zuilen, meer bepaald de christelijke vakbond natuurlijk) de oriëntering die de partij neemt, voor hen op termijn niet gunstig vindt”. ACW op de rem!

Het is voor iedereen duidelijk dat het Belgisch offensief ondertussen op volle toeren draait. Een grote Belgische publiciteitscampagne (wie betaalt dat?) roept “de Belgen” en de politici op om zich vooral bezig te houden met de “échte” problemen en niet met akkefietjes bepaald “door een kleine minderheid” (Metro, 02.102.007). Niet toevallig riep Di Rupo gisteren in De Standaard (01.10.2007) op om vooral de arbeidsmarkt niet te splitsen. Het zou namelijk – opnieuw – “een ramp” zijn. De Vlamingen? De Vlamingen moeten vooral wat minder veeleisend zijn. “Waalse werkzoekenden (op de Vlaamse banenmarkt) moet niet perfect Nederlandstalig zijn. Dat is niet nodig. Wat wij verlangen is dat ze goed zijn in hun vak. Die taal leren ze dan later wel”. Tja, op die manier komen we er wel…

Te vrezen valt dat CD&V de bocht reeds heeft genomen en dat alleen de Vlaamse achterban het nog niet door heeft. Voor Vlaanderen worden dit beslist géén vrolijke weken.