Met zijn 6 miljoen inwoners heeft Vlaanderen een relatief kleine werklozenpopulatie – ongeveer 170.000 mensen of ongeveer 5% van de actieve bevolking. Franstalig België (even voor het gemak Brussel en Wallonië samentellen, alhoewel…) kent een meer dan dubbel zo hoog cijfer (tussen 11 en 18%).
Als normaal denkend mens zou je dan menen dat men er in Franstalig België alles zou aan doen om de werkaanbiedingen die er zijn zo maximaal mogelijk in te vullen en er dus voor zorgt dat de controle op de werkzoekende werklozen zo efficiënt mogelijk gebeurt. Zeker in periodes waarin men bij gebrek aan gekwalificeerde binnenlandse werknemers voor openstaande functies eraan denkt om middels ‘green cards’ buitenlandse werknemers aan te trekken, zou België geen enkele inspanning mogen schuwen om ‘Belgen’ aan het werk te helpen.
Daarom stelde ik minister van Werk, Peter Vanvelthoven de vraag hoe de controle en de sanctionering van niet werkwillige werkzoekende werklozen in Vlaanderen, Wallonië en Brussel verliep en verloopt. Groot was mijn verwondering: nog steeds kan men scheeftrekkingen vaststellen, ondanks de mooie beloften…
Onderstaande lijst geeft het aantal sancties, verwittigingen en uitstellen op, mensen die zich zonder voldoende rechtvaardiging niet aanmeldden bij arbeidsbemiddeling of beroepsopleidingen of die niet voldoende meewerkten of werk of opleiding weigerden.
Vlaams Gewest
2004: 12.053
2005: 14.293
2006: 15.202
Waals Gewest
2004: 5.139
2005: 5.863
2006: 8.269
Brussels Gewest
2004: 2.628
2005: 3.125
2006: 2.281
Vlaanderen sanctioneert en controleert in verhouding nog steeds meer dan Wallonië en Brussel, terwijl onze arbeidsmarkt sowieso al een vrij volledige tewerkstelling kent. Het feit blijft dus overeind dat ons land totaal verschillende arbeidsmarkten kent en een apart tewerkstellingsbeleid zich meer dan opdringt. Wat het Vlaams Belang steeds staande heeft gehouden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten