Waar blijft het Vlaams hersenwerk voor een plan B?

Als Laurette Onkelinx van de PS ons de jongste dagen iets heeft geleerd, dan wel dat Franstalig België al langer dan vandaag bezig is met een plan B. Waaruit opnieuw blijkt dat politici aan de andere kant van de taalgrens de overgrote meerderheid van Vlaamse politici in lengte van dagen kloppen in hun strategie om de Franstalige belangen veilig te stellen.



Vlaamse politici hebben het nog al te dikwijls over pogingen “om België te doen draaien” en België een “allerlaatste kans” te geven. Het wordt tijd dat men – de politici van de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen – ophoudt mensen die de Belgische meerwaarde “niet meer erkennen, motieven toe te dichten zoals ‘revolutie’ of ‘chaos’. Er is een ordentelijke opdeling mogelijk”, zoals fractieleider Gerolf Annemans op zijn webblog meldt.



Hij verwijst hiermee natuurlijk naar het boek dat in het najaar zal verschijnen en waarin een ordentelijke opdeling wordt voorgesteld. Gerolf ziet het ontbindingsproces in 2 fasen verlopen. Een soevereiniteitsverklaring in het Vlaams Parlement en pas daarna een onafhankelijkheidsverklaring (annex constituante en stichting van de Vlaamse staat). Als Vlaanderen zijn soevereiniteit uitroept, oefent het zijn extern zelfbeschikkingsrecht uit en is de trein naar onafhankelijkheid voorgoed vertrokken.


Het Vlaams Belang bezon zich in 2007 over mogelijke toekomstscenario’s voor Brussel. Vriend Peter Lemmens liet volgende scenario’s de revue passeren:

(1) Brussels separatisme: een onafhankelijke en soevereine stadstaat;

(2) Brussel, Europees district;

(3) Brussel, hoofdstad van een onafhankelijk Wallonië of in federatie met Wallonië;

(4) Brussel en Wallonië aanhechten bij Frankrijk;

(5) Brussel, hoofdstad van een onafhankelijk Vlaanderen, al dan niet in een federaal verband;

(6) Brussel, autonoom stadsgewest in een onafhankelijk Vlaanderen.

Lemmens’ analyse leverde op dat scenario (5) voor Vlaanderen allicht het gunstigste is, maar uiteraard ook voor Brussel, niettegenstaande politieke bezwaren die tegenstanders van dit scenario naar aanleiding van de Belgische boedelscheiding zullen opperen. Afhankelijk van het verloop van de opdelingsonderhandelingen en de gedaante die internationale bemoeienissen zouden kunnen aannemen, zou het suboptimale scenario (6) tot op zekere hoogte te verzoenen zijn met de voorspoedige toekomst die Vlaanderen zich middels zijn onafhankelijkheid plant, maar die het ook Brussel wenst te gunnen.

Gerolf Annemans verder in zijn analyse: “We vatten deze twee ‘bovendrijvende’ scenario’s hier samen.

Mogelijk scenario 1: Brussel, Vlaams tweetalig hoofdstedelijk stadsgewest. Dit scenario heeft de absolute Vlaamse voorkeur. Het betekent een correcte interpretatie door alle belanghebbenden van het instrument uti possidetis iuris, het homogeniteitsprincipe en dus een opgaan van Brussel in Vlaanderen. Brussel krijgt van de Vlaamse Regering bijzondere aandacht vanwege de grote sociale noden en de economische armlastigheid. Het krijgt gezien zijn omvang het statuut van stadsgewest. Voor het overige neemt Brussel de hoofdstedelijke centrumfunctie waar voor Vlaanderen. Het enige bestuurlijk-administratieve verschil tussen Brussel en andere Vlaamse steden zal dan het volledig tweetalige statuut van Brussel zijn. In de rest van Vlaanderen schaft de Vlaamse Regering de faciliteiten voor Franstaligen in rand- en taalgrensgemeenten af. Vlaanderen ratificeert het Europese kaderverdrag nationale minderheden voor Brussel, gezien het oude Belgische evenwicht berustte op de minderheidspositie van de Franstaligen in België versus de minderheidspositie van de Vlamingen in Brussel.

Mogelijk scenario 2: confederatie van een Brusselse stadstaat en Vlaanderen. Indien (a) Vlaanderen zich zou laten verrassen door een Waalse soevereiniteitsverklaring, indien (b) de komende maanden of jaren de Vlamingen toch een corridor van welke hoedanigheid dan ook zouden toestaan tussen Brussel en het Waals Gewest of indien (c) door een onbehoorlijke diplomatieke gang van zaken Vlaanderens pogingen in het verleden tegen wil en dank te blijven deel uitmaken van de Belgische staat geen internationale erkenning zouden krijgen, dan moet Vlaanderen aansturen op een confederatie met een autonome stadstaat Brussel. De Vlamingen moeten dan alles inzetten op de geringe economische levensvatbaarheid van een autonoom Brussel en akkoorden afsluiten die het tweetalige karakter van Brussel waarborgen. De hoofdstedelijke functie van Brussel voor Vlaanderen moet eveneens waar mogelijk gegarandeerd blijven. Ook daar hebben de Vlamingen een stevige economische stok achter de deur.”


Het militante Vlaanderen is er klaar voor. Nu nog de logge, officiële Vlaamse boot in beweging krijgen. Bijzonder ergerlijk is ondertussen dat de enige Vlaamse partij, die een uitgewerkt plan B klaar heeft liggen, door de Belgische media niet eens wordt uitgenodigd in programma’s waar men het uitgebreid over …het plan B heeft.