Wat is dat toch met de CVP?

Men zal ons natuurlijk weer beschuldigen van “het platste opportunisme”, van “populisme”, “verzuurdheid” en allerhande andere kwalen, maar ik maak mij – waarschijnlijk samen met u, beste lezer – steeds vaker de bedenking dat de CD&V haar “Vlaamse periode” nu wel definitief en onomkeerbaar achter de rug heeft.

Het begint met het interview van de nieuwe CD&V-voorzitter Schouppe in La Libre Belgique, waarin hij verklaart dat een staatshervorming in België nodig is om de federale staat te helpen. De federale staat is volgens Schouppe zowaar “aan het doodbloeden”, stel je voor. Wat er op zijn minst op duidt dat de staatsbehoudende vleugel, samengesteld uit de christelijke vakbond en de oude pappa’s van de CVP, er weer helemaal staat en het zelfs opnieuw voor het zeggen heeft.

Zelfs Yves Leterme, minister van Institutionele Hervormingen, die in juni 2007 800.000 Vlamingen achter zijn naam wist te krijgen met de zekerheid op een grote staatshervorming, diezelfde Yves Leterme blaast dan weer koud en warm tegelijk. In de Vlaamse media rolt hij aardig met de spierballen: “Ik heb in november al laten blijken hoe belangrijk een staatshervorming is. We gaan er de komende weken geen lijdensweg van maken. Dit keer is het menens. Het is een belangrijke kans voor ons land, dat moet iedereen beseffen” (De Standaard, 21.01.2008).

Een boodschap die vooral voor de Vlamingen bedoeld was, want op dezelfde dag verscheen in interview met dezelfde Leterme waarin een héél andere boodschap weerklonk. “Dat is de uitdaging. Ik wil namelijk België een toekomst verzekeren (…) Ik draag zorg voor de federale staat, ook op het budgettair vlak” (Le Soir, 21.01.2008). Op de vraag of hij het tewerkstellingsbeleid wil splitsen om zodoende het geluk van Vlaamse werknemers te verzekeren, antwoordt de minister: “Ik ben er om het geluk van de Belgen te verzekeren, niet het geluk van particuliere groepen”.

De oude CVP is meer dan ooit terug, ze staat er weer helemaal. De ongeloofwaardigheid ten top, zeg maar. Iets in de aard van: “Als ge niet oppast, zult ge eens zien wat ge zult zien”. Tezelfdertijd communiceert ze naar de Franstaligen dat ze eigenlijk geen schrik moeten hebben en dat zelfs de overbekende 5 resoluties van het Vlaams Parlement niet eens in het vuur liggen. Er komt dus géén staatshervorming? Toch niets dat die naam waardig zal zijn. En B-H-V dan? Armand De Decker (MR) die als senaatsvoorzitter het Octopusoverleg bijwoont, windt er geen doekjes om: “De gevoelige dossiers, zoals B-H-V, zullen wellicht pas na de verkiezingen van 2009 hun beslag krijgen. Zelfs diverse Vlaamse politici beseffen dat, hebben ze me gezegd” (De Morgen, 21.01.2008).

Verwondert het nog iemand, dat deze Leterme de jongste weken is verveld in de “chouchou” van de Franstaligen? Niets dan blije gezichten aan de Franstalige kant, ze zijn bijna zo enthousiast als voor Verhofstadt. Dezelfde Verhofstadt werd door dezelfde Leterme vervloekt in alle talen, omdat hij verantwoordelijk was voor het “Vlaams immobilisme”. Was het niet onze Frank Vanhecke die het voortdurend had over Yves Verhofstadt en Guy Leterme? Méér dan profetisch, zo blijkt achteraf….