Nòg een Belgisch record!

Nog nooit vestigden zich zovele migranten in België als in 2006, dit ondanks alle geruststellende berichten van allerlei overheden en ondanks een officieel ingestelde migratiestop. In 2006 kwamen niet minder dan 95.929 buitenlanders in ons land toe, in 2005 waren er dat nog 92.400, aldus een bericht in Het Laatste Nieuws (02.01.2008) dat verder opmerkt dat 2/3de van nieuwkomers EU-burgers zijn.

Dat niet alle nieuwkomers een verrijking zijn, houden wij van het Vlaams Belang al langer dan vandaag vol. Tegen alle banbliksems van de gevestigde partijen, kerken, vakbonden en media in. Maar waar men in België het echte debat over de multicultuur nog steeds weigert te voeren – u weet wel, een klacht wegens zogenaamd racisme hangt als een zwaard van Damocles over onze hoofden – is men in het buitenland al een stuk verder – al dan niet in de richting van oplossingen. Daar durven ze de problemen in de eerste plaats benoemen, zonder multiculturele of ideologisch gekleurde franjes. En is het aanduiden van de problematiek al niet een eerste stap in de richting van oplossingen?

Neem nu Job Cohen, burgemeester van Amsterdam, die het Nederlands Dagblad (02.01.2008) laat noteren dat “een deel van de jeugd probleemgedrag vertoont variërend van overlast tot het plegen van criminaliteit”. De kloof tussen arm en rijk, aldus de burgemeester, die er vaak ook een tussen etnische groepen is, baart hem zorgen. “Hoewel wij veel hebben geïnvesteerd om de segregatie op te heffen of in elk geval te verzachten, valt uit onderzoek op te maken dat de situatie het afgelopen jaar niet wezenlijk verbeterd is”.

Hij is niet alleen. Neem het icoon van de linkse intelligentsia in Nederland, de sociaal-democraat Paul Scheffer, die in zijn jongste boek, “Het land van aankomst” (*) op pagina 33 de volgende snoeiharde kritiek op het beleid neerpent: “Wat blijft is de grote groep die mislukt in het huidige onderwijs en die tamelijk kansloos is op de arbeidsmarkt. Wat gaat met hen in onze steden gebeuren? (…) De overlast die zij zullen veroorzaken, kan niet worden vereffend met de succesverhalen die er ook zijn en die verteld moeten worden”. En verder: “Het meest zorgelijk stemt de aanzienlijke criminaliteit. Hierover wordt nog altijd met grote angstvalligheid gesproken, zeker waar het gaat om de culturele oorzaken ervan. Dat sociale klasse een rol speelt, wil men nog wel aanvaarden, maar feit blijft dat bepaalde etnische gemeenschappen, waaronder de Marokkaanse en de Antilliaanse, hoog scoren in de misdaadstatistiek. En dan hoort men woordvoerders uit die gemeenschappen verontschuldigend zeggen: ‘Marokkanen hebben problemen met misdaad, juist omdat zij uitgesloten zijn’. Zo worden daders tot slachtoffer”.

In België heeft men niet eens etniegerelateerde statistieken, en weigert men de problemen zelfs maar te benoemen. Niets laat vermoeden dat het met deze regeringsploeg anders zal zijn.

(*) Scheffer, P., “Het land van aankomst”, De Bezige Bij, Amsterdam, 2007, 477 pag.
ISBN 978 – 90 – 234 – 7070 – 0