Op naar de communautaire onderhandelingen

Di Rupo vond het blijkbaar tijd voor een ‘goed’ gesprek met de Vlamingen, want dit weekend verscheen een interview met hem in De Standaard (12.01.2008). Merk vooral op hoe constructief de Big Boss van de Waalse socialisten zich opstelt tegenover gerechtvaardigde maar tegelijkertijd – wij herhalen het graag nog eens – absoluut minimalistische Vlaamse eisen, die nog niet eens het begin zijn van de uitvoering van de 5 resoluties van het Vlaams Parlement.

Hij begint vrij voorspelbaar: “Verwacht van ons niet dat wij meewerken aan de Lange Mars naar Vlaamse autonomie. Wij zijn bereid te praten op een redelijke manier, maar dat moet gebeuren met een zeker respect voor de ander”. Wat Di Rupo onder respect voor de ander (vooral voor de oorspronkelijke Vlaamse bewoners van de Vlaamse Rand rond Brussel) en onder de redelijke manier van praten verstaat, krijgen we enkele alinea’s verder al te lezen. Op de vraag van de Vlaamse krant naar de voorstellen van de PS, steekt Di Rupo als volgt van wal: “ Laat ik dat eens doen. Waarom gaan we niet voor eens en altijd na wat Brussel nu precies moet zijn? Laten we een talentelling houden, een volksraadpleging: we vragen de mensen in Brussel en de buurgemeenten waar ze bij willen horen. Dat is toch democratisch?”

Voor de volledigheid en om de consequenties van zijn woorden voor iedereen duidelijk te maken: Di Rupo spreekt hier als PS-voorzitter, een partij die niet in de oppositie zit, maar wel degelijk deel uitmaakt van de federale meerderheid. Niet alleen zet Di Rupo – behorende tot de federale meerderheid – hiermee de communautaire vrede op het spel, hij stelt opnieuw zijn veto tegen elke mogelijke, zelfs minimalistische, Vlaamse eis door deze waanzinnige Franstalige eisen. Zijn strategie lijkt trouwens heel aardig op die van de vorige BHV-crisis. U zal zich herinneren dat de zogenaamde Vlaamse onderhandelaars op een bepaald moment naar buiten zijn gekomen en vastgesteld hebben dat er met de Franstaligen geen akkoord over de splitsing van BHV mogelijk was. De consequentie daarvan? Men liet BHV onopgelost en ging gewoon, alsof er niets was gebeurd, terug over tot de orde van de dag. Hoopt Di Rupo met zijn onzinnige voorstellen, die tot hier toe alleen door het FDF werden verdedigd, de zogenaamde Vlaamse meerderheidpartijen een tweede keer voor het blok te zetten?

Dit worden best interessante communautaire onderhandelingen. Benieuwd hoe de Vlaamse partijen zich in deze onderhandelingen zullen gedragen!