In verhouding méér faillissementen in Wallonië

De zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen maken zich momenteel sterk dat ze er zullen in slagen om tegen het zomerreces een “grote staatshervorming” te realiseren – “met wat goede wil van de Franstalige politici moet dat zeker lukken” – waarin zeker ook het arbeidsmarktbeleid moet worden geregionaliseerd. Ondertussen wijzen steeds meer studies erop dat het ganse economisch weefsel in Vlaanderen en Franstalig België steeds grotere verschillen vertoont. Met andere woorden: niet alleen het arbeidsmarktbeleid zou moeten worden gesplitst, maar het totale economische beleid zou best worden gesplitst om optimaal te kunnen inspelen op de uitdagingen van de toekomst.

Ook officiële cijfers van allerlei ministeries wijzen erop dat de economische opbouw er in Vlaanderen anders uitziet dan in Franstalig België. Neem nu het aantal bedrijven en het aantal faillissementen per landsdeel. In 2007 waren er in Vlaanderen niet minder dan 445.871 btw-plichtige bedrijven, rechtspersonen en natuurlijke personen, wat meer dan dubbel zoveel is dan het aantal bedrijven in Wallonië, en bijna dubbel zoveel als het aantal in Wallonië en Brussel samengeteld – wat natuurlijk niet correct is, Brussel telt ook een pak ‘Nederlandstalige’ bedrijven.

Daarentegen gaan in Wallonië en in Brussel in verhouding veel meer bedrijven failliet. Van het totaal aantal faillissementen in België in 2007 – 7.678 – telde men er 3.992 in Vlaanderen (of 51,9 %), 2.201 in Wallonië (of 28,1%) en in Brussel 1.485 (20%). In verhouding tot het aantal in het gewest gevestigde bedrijven gaan er in Vlaanderen minder failliet, en dit ondanks het grotere aantal bedrijven. De faillissementsindex in Vlaanderen bedroeg in 2007 0,8%, in Wallonië 1,08% en in Brussel zelfs 1,8%.

Dringend tijd dus om het economisch weefsel, dat zich in de verschillende gemeenschappen op een eigen manier ontwikkelde, met een eigen beleid te omkaderen en het op die manier ook alle kansen te geven voor de toekomst.

Vlaanderen verdient dus beter.