België is een ziekte

Ondanks de ‘peptalk’ van de Belgische oude en nieuwe excellenties van de zogenaamde meerderheidspartijen dat België gered is, en dat het nieuwe federale België in de komende maanden definitief op de rails wordt gezet, zijn er genoeg kritische stemmen uit de politieke wereld – het Vlaams Belang onder andere – en uit het brede maatschappelijke middenveld om deze zelfgenoegzame ballonnetjes te doorprikken.

Zo meende Urbain Vandeurzen, grote baas van de Vlaamse werkgeverskoepel Voka, in De Tijd (20.03.2008) dat “het ‘oude’ België zo goed als failliet is. De federale regering heeft de middelen niet meer om te doen wat ze moet en wil realiseren”. Hij maakte brandhout van de plannen van Leterme I. Alle opgesomde oplossingen van het regeerakkoord zijn “louter hypothetisch zonder financiële invulling en daar knelt het schoentje. De middelen op federaal vlak zijn er niet meer”.

Wat nodig is om vooruit te komen, kan met andere woorden alleen van de regio’s te komen. Die willen meer, maar mogen te weinig. Voka breekt een lans voor een grote staatshervorming. Te vrezen valt echter dat Leterme niet verder geraakt dan een poging om het arbeidsmarktbeleid te splitsen.

Wie ook vragen heeft bij het voortbestaan van België, is Philippe Dutilleul, de auteur van de televisiereportage “Bye, Bye, Belgium”. Tijdens een interview met Metro (17.03.2008) verklapt hij: “Dit land is onbestuurbaar. Niet alleen door een splitsing van het nationale beleid, maar vooral omdat de visie op België in beide landsdelen zo fundamenteel van elkaar verschilt”. Op de vraag of wij kost wat kost moeten vasthouden aan België, merkt de nuchtere televisiemaker op: “Nee, niet koste wat het kost. België is alleen nog de moeite waard als het een toegevoegde waarde kan zijn voor de regio’s”.

Van een bekend, en onlangs overleden, Vlaams auteur stamt dit gezegde: “België is een ziekte”.