De inkt van de regeringsverklaring

De inkt van de regeringsverklaring van de kersverse premier Leterme was nog niet droog, of de eerste ernstige barsten in de coalitie waren al voor iedereen goed zichtbaar. De ernstigste barst is opnieuw van communautaire aard. Nog vòòr Leterme in de Kamer het vertrouwen voor zijn regeringsploeg en voor het 48 bladzijden tellende akkoord vroeg en kreeg, verklaarde Didier Reynders, grote MR-manitou én vicepremier in deze regering, dat “men nu niet moet beginnen met een grote staatshervorming te eisen tegen een bepaalde datum. Daarvoor hebben we drie jaar tijd” (De Standaard, 25.03.2008). Hij deed zijn verklaringen in een RTBF-debat met de andere Franstalige partijvoorzitters.

Meteen is duidelijk hoe verzuurd de verhoudingen binnen deze ‘regering van het herwonnen vertrouwen’ wel zijn. De MR kan geen enkele kant meer uit en staat enorm onder druk van de andere Franstalige partijen, zoals een partijgenoot van Reynders in De Morgen opmerkte: “We hebben het premierschap niet, de PS is er bij én we hebben niet meer bevoegdheden in de regering. Reynders zal dus proberen de goede Waal te spelen”. Zelfs in het kartel van MR en FDF rommelt het. Maingain laat er geen onduidelijkheid over bestaan: “Als de Vlamingen willen dat we op hun eisen ingaan, zullen daar wel compensaties tegenover staan. Dat gaat over de uitbreiding van Brussel, de uitbreiding van de faciliteiten en de benoeming van de drie burgemeesters in de rand”.

Men komt er dus niet meer uit in dit land. Het Vlaams kartel kan alleen beschadigd uit dit avontuur komen. Het Vlaams Belang reageerde dan ook onmiddellijk op deze uitingen van ‘federale loyaliteit’ van de Franstalige regeringspartijen (zie webstek van het Vlaams Belang). Ondertussen is het ook al tot zware spanningen gekomen tussen N-VA en Leterme (na diens verklaringen over het perse redden van België) en tussen Open VLD en CD&V. Op een moment dat we in Het Laatste Nieuws (25.03.2008) lezen dat er sinds het goedkeuren van de zogenaamde snel-Belg-wet in 2000 er niet minder dan 381.862 buitenlanders Belg geworden zijn en de Vlaamse zogenaamde meerderheidspartijen eindelijk hun beloften zouden moeten waarmaken om de snel-Belg-wet te herroepen, vindt Open VLD bij monde van Bart Tommelein het nodig om een uitbreiding van euthanasie op de regeringstafel te gooien. Hij wil een uitbreiding van de euthanasie, desnoods met een wisselmeerderheid.

Ooit al een regering gezien waar de verschillende coalitiepartners het zo eens waren over de richting waarheen?