Roland Duchâtelet, voorzitter van het minipartijtje en sinds kort senator voor de Open-VLD, wordt in een bepaalde pers graag ten tonele gevoerd als een ‘zeer open geest’, iemand die dwars durft ingaan tegen gevestigde opvattingen. Maar dat in de “beste” PVV-traditie, in de traditie van ‘la Belgique-à-papa’ wel te verstaan.
Want “wij moeten alles in vraag durven stellen” (Het Nieuwsblad, 24.01.2008) wordt nooit Vlaams vertaald. Van België moeten we namelijk afblijven. Zo verklaart de wereldwijze politicus: “De splitsing vna de politieke partijen volgens de taalrol is een historische vergissing van dit land. Dat is de oorzaak van de zeer moeizame regeringsvorming”. Of wij dan terug moeten naar de unitaire partijen (met een overwicht van Franstalige politici en hun collaborateurs)? “Dat zou in iedere geval veel beter zijn voor het land”.
Waarom moet België dan wel blijven bestaan? Omdat België een “eeuwige waarde” zou bezitten, mijnheer Duchâtelet? Of omdat bepaalde belangen blijkbaar niet mogen worden aangetast? Koning, Kerk en Kapitaal, mijnheer Duchâtelet? Is België splitsen een vergissing? Waarom de Belgische secessie van Nederland dan niet veroordelen, mijnheer de senator, als u dan zo consequent wil zijn? En als een splitsing van het land dan een vergissing zou zijn, waarom hebben Franstalige politici het dan steeds opnieuw zo moeilijk met dat beetje federale loyaliteit dat gevraagd wordt? Vergeten we a.u.b. dat de splitsing er alleen gekomen is omdat de brave Vlaamse christendemocraten, liberalen en socialisten de Belgische en Franstalige tutèle meer dan kostbeu waren.
Na de tweetalige eedaflegging van kersvers Open-Vld-volksvertegenwoordiger Declercq hebben we dus nog een liberale superbelg.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten