4de Lentemanifest: positieve geluiden!

Het Vlaams Belang is verheugd over het vierde lentemanifest (dat in De Standaard verscheen), waarin honderd prominente Vlamingen hun ongerustheid uiten over de zogenaamde ‘tweede fase’ voor de staatshervorming en zich uitspreken voor (meer) Vlaamse autonomie.

Hoewel het Lentemanifest voor onze partij niet ver genoeg gaat, laat het Vlaams Belang in een persmededeling weten dat het het eens is met de basisidee: Vlaanderen en Wallonië moeten financiële verantwoordelijkheid krijgen. Het Vlaams Belang wijst erop dat het Vlaams Parlement in zijn gekende 5 resoluties van 1999 al stipuleerde dat “de maximale versterking van de fiscale en financiële autonomie een primordiaal te verwezenlijken doelstelling is bij de volgende staatshervorming”. Terecht stelde het Vlaams Parlement toen dat fiscale autonomie de democratische legitimiteit en de verantwoordelijkheid van de gewesten versterkt.

Dit 4de Lentemanifest legt vooral de nadruk op een aantal economische evoluties. Zo menen de ondertekenaars dat “het geen toeval is dat een aantal prominente Waalse economen vorig jaar de noodklok hebben geluid. De werkloosheid in Wallonië, vooral de langdurige werkloosheid, ligt er net zoals de inactiviteitsgraad ontzettend hoog. De werkloosheid heeft er bovendien een generationele dimensie, wat in de ogen van de Waalse economen een welvaartsstaat onwaardig is. Ook het Waalse onderwijs scoort beneden het Europese niveau. De transfers vanuit Vlaanderen werken probleemverdoezelend in plaats van probleemoplossend. De transfers leiden niet tot economische groei in Wallonië en zorgen voor lagere groei in Vlaanderen.

Die transfers zullen ook niet automatisch verdwijnen zoals sommigen suggereren. Omdat Vlaanderen sterker vergrijst, denken sommigen dat er een omgekeerde transfer zal ontstaan. Maar Waalse werklozen dragen nu eenmaal niet bij tot het betalen van Vlaamse pensioenen.
Dat de vergrijzing de arbeidsmarktsituatie in Wallonië zal verbeteren, is evenmin correct. Dat berust immers op de naïeve veronderstelling dat het aantal werklozen vermindert wanneer de beroepsbevolking daalt. Dat gebeurt niet automatisch. In de Belgische context is dat zelfs onwaarschijnlijk aangezien de overgrote daling van de bevolking op beroepsactieve leeftijd zal plaatsvinden in Vlaanderen, de regio met de laagste werkloosheid”.

U merkt het, beste lezers: hier zijn geen randdebielen aan het woord, geen romantische vendelzwaaiers, maar mensen die de totaal verschillende economische realiteit in de twee landsgedeelten maar al te goed kennen. Daarom ook moet er dringend ruimte komen voor de 2 gemeenschappen om een eigen beleid te voeren, zoniet zullen beiden het gelag betalen van een krakkemikkige en onwerkbare federale structuur: “Vlaanderen en Wallonië zijn tegenwoordig voor hun sociaal-economisch beleid nog te veel afhankelijk van federale instrumenten zoals belastingen, loon- en arbeidsvoorwaardenbeleid, werkloosheidsstelsels. Dat verhindert een coherent beleid op maat van de regio. Het heeft geen zin vast te houden aan één federaal recept voor twee verschillende ziektes. Vlaanderen en Wallonië moeten zelf over de sociaal-economische beleidsinstrumenten beschikken, nodig voor een geïntegreerd beleid op maat van de regio”.

Het is duidelijk dat het Vlaams Belang niet alleen staat in haar strijd voor Vlaamse onafhankelijkheid. Het wordt stilaan duidelijk dat een groeiende groep intellectuelen zich niet meer laat intimideren door allerlei Belgische en bepaalde progressieve oekazes en durft en wil opkomen voor het Vlaamse volk. Een verheugende evolutie dus.