“België splitsen? Moet kunnen, waarom niet?”

Als men dit hoort uit de mond van een Vlaams Belanger of een Vlaams-nationalist, dan is er nu eigenlijk niemand meer die grote ogen trekt. Het separatisme behoort tot de grote politieke families in dit land, en iedereen die de politieke zeden in België kent, weet dat separatisten een degelijk en steeds meer maatschappelijk aanvaard alternatief vormen (zie hiervoor de resultaten van het colloquium O2 van het Vlaams Belang ongeveer een maand geleden).




Maar als je deze woorden leest – en hérleest – in een Franstalige krant, La Libre Belgique dan nog wel (11.02.2010), en uit de mond van een gezworen vijand van het nationalisme, de Franse filosoof Bernard-Henri Lévy, dan moet men wel even zitten. Zo zegt deze sociaal-democratisch gerichte filosoof: “Wel, dat een nationale gemeenschap splitst, liefst op een vreedzame manier, is een normale, aanvaardbare manier. Zou het daarom ook een drama moeten zijn? Als men van België houdt, zoals ik, dan heeft men natuurlijk moeite met deze hypothese. Maar tezelfdertijd (…) Als België nu zou ophouden met bestaan, als twee nieuwe naties, ontstaan uit deze opheffing en vanuit hun eigen identiteit, hun plaats kunnen innemen in het Europese geheel, wel, waarom niet?”



Frankrijk, het linkse, republikeinse en antinationalistische Frankrijk is met andere woorden al veel verder dan het Franstalige België. Maar ook op het vlak van het boerkaverbod en het eindeloos blijven toelaten van asiel- en andere gelukzoekers heeft deze – uitgesproken anti-nationalistische – Lévy ondertussen een eigenaardige bocht genomen. “Geen enkel land kan alle miserie van de ganse wereld opvangen. De politiek moet laveren tussen de rede en het hart. En misschien is de tijd gekomen om vooral de rede haar rol wat meer uit te spelen. Dat er dus meer restrictieve politieke opties bestaan, en beter gecontroleerde grenzen, wel, dat choqueert mij helemaal niet. En ik ben niet gewonnen voor een regularisatie van alle sans-papiers”.