De Tijd, niet onmiddellijk een krant voor communautaire scherpslijpers, slaagt er toch regelmatig in belangwekkende interviews te publiceren. Neem nu het interview op 6 februari 2010 met de vroegere VOKA-voorzitter Urbain Vandeurzen. Het volledige interview kan u natuurlijk aanvragen bij de redactie van de zakenkrant, maar een 2-tal uittreksels wil ik u zeker niet onthouden.
De Tijd merkt op dat Vandeurzen in zijn VOKA-tijd bekend stond om zijn harde communautaire standpunten, waarop Urbain Vandeurzen het volgende laat noteren: “Ik heb geregeld gezegd waar het op stond. Dat kwam misschien hard aan, maar ik stuurde nooit aan op confrontaties. Ik heb oplossingen voorgesteld. Kijk, we hebben vier structurele veranderingen nodig. Er moet een staatshervorming komen, de economie moet vernieuwd, de sociale zekerheid moet betaalbaar blijven en de regio’s moeten snelheid maken door een interne staatshervorming. Zo niet, redden we het niet en gaat onze welvaart in een rechte lijn naar beneden. Ik heb een pact gesloten met de Waalse en Brusselse collega’s. Want de enige uitweg is de responsabilisering van de regio’s. Zij moeten financiële verantwoordelijkheid krijgen en zo de globale arbeidsmarkt aanzwengelen. Wil je dat niet, dan is een scheidingsscenario de enige oplossing. Je kan dat confronterend noemen, voor mij is het het enige overtuigende toekomstverhaal”.
Het communautair immobilisme – de Maddensdoctrine zeg maar – is dodelijk, dat is al lang duidelijk. Vandeurzen herhaalt dit nog eens met een praktisch voorbeeld: “Er heerst immobilisme. Zo wil Vlaanderen de groene auto promoten. Wel, dan isoverheidsstimulering essentieel. Maar Vlaanderen heeft geen fiscale instrumenten om belastingvoordelen toe te staan, dus kan je ook geen groene-auto-industrie creëren”.
Op de vraag of hij dan pessimistisch is, antwoordt de vroegere VOKA-baas: “Er zijn 4 mogelijke scenario’s. Een: de federale overheid maakt werk van een staatshervorming en houdt de sociale zekerheid onder controle. Bovendien voert Vlaanderen Via uit. Dan kunnen we een topregio worden. Twee: Vlaanderen doet zijn plicht, maar er is geen staatsvorming. Dit noem ik het ‘gekluisterde Vlaanderen’. De regio’s hebben geen middelen om kostencompetitief te zijn of te vernieuwen. Drie: op federaal niveau gebeuren er veranderingen maar Vlaanderen doet niets. Dat noem ik het ‘domme Vlaanderen’, iets wat ik niet zie gebeuren. Vier: beide niveaus verzaken aan hun taak. Dan komen we in het zwarte gat. Jammer genoeg zijn we zeer goed bezig die weg op te gaan”.
Het scheidingsscenario komt inderdaad dichterbij, elke dag opnieuw.
De Tijd merkt op dat Vandeurzen in zijn VOKA-tijd bekend stond om zijn harde communautaire standpunten, waarop Urbain Vandeurzen het volgende laat noteren: “Ik heb geregeld gezegd waar het op stond. Dat kwam misschien hard aan, maar ik stuurde nooit aan op confrontaties. Ik heb oplossingen voorgesteld. Kijk, we hebben vier structurele veranderingen nodig. Er moet een staatshervorming komen, de economie moet vernieuwd, de sociale zekerheid moet betaalbaar blijven en de regio’s moeten snelheid maken door een interne staatshervorming. Zo niet, redden we het niet en gaat onze welvaart in een rechte lijn naar beneden. Ik heb een pact gesloten met de Waalse en Brusselse collega’s. Want de enige uitweg is de responsabilisering van de regio’s. Zij moeten financiële verantwoordelijkheid krijgen en zo de globale arbeidsmarkt aanzwengelen. Wil je dat niet, dan is een scheidingsscenario de enige oplossing. Je kan dat confronterend noemen, voor mij is het het enige overtuigende toekomstverhaal”.
Het communautair immobilisme – de Maddensdoctrine zeg maar – is dodelijk, dat is al lang duidelijk. Vandeurzen herhaalt dit nog eens met een praktisch voorbeeld: “Er heerst immobilisme. Zo wil Vlaanderen de groene auto promoten. Wel, dan isoverheidsstimulering essentieel. Maar Vlaanderen heeft geen fiscale instrumenten om belastingvoordelen toe te staan, dus kan je ook geen groene-auto-industrie creëren”.
Op de vraag of hij dan pessimistisch is, antwoordt de vroegere VOKA-baas: “Er zijn 4 mogelijke scenario’s. Een: de federale overheid maakt werk van een staatshervorming en houdt de sociale zekerheid onder controle. Bovendien voert Vlaanderen Via uit. Dan kunnen we een topregio worden. Twee: Vlaanderen doet zijn plicht, maar er is geen staatsvorming. Dit noem ik het ‘gekluisterde Vlaanderen’. De regio’s hebben geen middelen om kostencompetitief te zijn of te vernieuwen. Drie: op federaal niveau gebeuren er veranderingen maar Vlaanderen doet niets. Dat noem ik het ‘domme Vlaanderen’, iets wat ik niet zie gebeuren. Vier: beide niveaus verzaken aan hun taak. Dan komen we in het zwarte gat. Jammer genoeg zijn we zeer goed bezig die weg op te gaan”.
Het scheidingsscenario komt inderdaad dichterbij, elke dag opnieuw.
