Een van onze Vlaamse topbedrijven heeft zich onlangs in vrij radicale bewoordingen uitgelaten over België en het Belgisch politiek bedrijf. In Trends verklaarde Jan Pieter De Nul van het gelijknamige baggerbedrijf: “De Belgische politiek is niet in staat het tij te keren. Daarmee bedoel ik niet: gaan bedelen bij een of andere Vice President van General Motors in de Verenigde Staten. Onze ministers deden hun broek af om een industrie te redden die virtueel vertrokken was (…) Op hetzelfde moment gaan onze bedrijven kapot aan de crisis en gebeurt er niets om hen te redden. Na tien jaar sparen steeg de schuld van 250 miljard naar 350 miljard euro”. Tegen 2030 moet de Belgische federale overheid de schuldgraad op 60% krijgen. Een gigantische opgave, waar het Belgische regime niet tegen opgewassen is.
Het bedrijfsleven en de daaraan gerelateerde pers laat de jongste dagen wel meer in scherpe Vlaamse bewoordingen van zich horen. Zo merkt De Tijd (26.01.2010) op dat “de ommekeer in het Belgische Congobeleid symptomatisch is voor Leterme II. Op opnieuw premier te kunnen worden en vooral ook om eerste minister te kunnen blijven, houdt de man van 800.000 stemmen uitverkoop. De Franstaligen halen in de regering slag na slag thuis”.
De journalist vervolgt het lijstje toegevingen: “Toch haalden de Franstaligen (ook in het legerdossier) hun slag thuis. De Crem kwam terug op een aantal geplande sluitingen van kazernes in het zuiden van het land.” Dit land wordt geregeerd door een Franstalige minderheid, aldus De Tijd.
Het asiel- en migratiedossier is nog zo’n dossier “waar Franstaligen uiteindelijk aan het langste eind trokken en trekken. De regularisatieprocedure is er gekomen onder Franstalige druk, maar de opvang is vooral een Vlaamse zaak geworden”.
Dit alles voorspelt weinig goeds. Weinig goeds voor Vlaanderen, weinig goeds voor een sociaal-economisch beleid (we vergeten bijna het begrotingsbeleid te vernoemen, waar Vlamingen en Franstaligen eigenlijk totaal verschillende visies op ontwikkelen en waar het uiteindelijk ook de Franstalige visie wordt die het haalt). Het wordt tijd dat ook de Vlaamse ondernemers alles in de juiste verhoudingen zien en even fel als het baggerbedrijf De Nul durven stellen dat ze België hebben afgeschreven.
Het bedrijfsleven en de daaraan gerelateerde pers laat de jongste dagen wel meer in scherpe Vlaamse bewoordingen van zich horen. Zo merkt De Tijd (26.01.2010) op dat “de ommekeer in het Belgische Congobeleid symptomatisch is voor Leterme II. Op opnieuw premier te kunnen worden en vooral ook om eerste minister te kunnen blijven, houdt de man van 800.000 stemmen uitverkoop. De Franstaligen halen in de regering slag na slag thuis”.
De journalist vervolgt het lijstje toegevingen: “Toch haalden de Franstaligen (ook in het legerdossier) hun slag thuis. De Crem kwam terug op een aantal geplande sluitingen van kazernes in het zuiden van het land.” Dit land wordt geregeerd door een Franstalige minderheid, aldus De Tijd.
Het asiel- en migratiedossier is nog zo’n dossier “waar Franstaligen uiteindelijk aan het langste eind trokken en trekken. De regularisatieprocedure is er gekomen onder Franstalige druk, maar de opvang is vooral een Vlaamse zaak geworden”.
Dit alles voorspelt weinig goeds. Weinig goeds voor Vlaanderen, weinig goeds voor een sociaal-economisch beleid (we vergeten bijna het begrotingsbeleid te vernoemen, waar Vlamingen en Franstaligen eigenlijk totaal verschillende visies op ontwikkelen en waar het uiteindelijk ook de Franstalige visie wordt die het haalt). Het wordt tijd dat ook de Vlaamse ondernemers alles in de juiste verhoudingen zien en even fel als het baggerbedrijf De Nul durven stellen dat ze België hebben afgeschreven.
