“Wallonië doet het beter” – hoelang horen en lezen we dat nu al?

Tja, bepaalde politieke krachten – die er vooral op uit zijn de financiële transfers van Vlaanderen naar Franstalig België zo lang mogelijk in stand te houden of die als belangrijkste politieke doelstelling hebben om ‘België’ als een soort van Europese modelstaat zo lang mogelijk te laten bestaan – blijven maar op die nagel kloppen. Het Waalse Marshallplan zou Wallonië uit het sociaal-economisch moeras trekken, enzovoort, enzoverder.
Nog onlangs bijvoorbeeld konden wij in De Tijd (3 mei 2011) lezen dat de Waalse export vorig jaar met niet minder dan 14,8% gestegen is, de grootste stijging sinds 2000. Nu willen we dat wel geloven, maar om dit ene, fragmentaire cijfer aan te grijpen om te besluiten dat Wallonië vanaf nu de voor Vlaanderen funeste financiële transfers zou gaan afbouwen, is er toch aan voor de moeite. En zal geduld moeten hebben.
Want CERPE, een onderzoeksinstituut van de universiteit van Namen, maakte bekend dat het Belgische primaire saldo (de ontvangsten verminderd met de uitgaven zonder rentelasten) vorig jaar, in 2010 dus, afgeklokt is op een tekort van 1,6 miljard euro. Wallonië boekte een negatief saldo van 6,2 miljard euro, Brussel een positief saldo van 276 miljoen euro, en Vlaanderen een positief saldo van 4,3 miljard euro.
Waalse politici wijzen met andere woorden de eisenbundel van de Vlaamse partijen af omdat ze steeds vaker cijfermatig vaststellen dat een verdere staatshervorming voor hen sociaal-economisch een stap terug betekent. Maar dat betekent voor de Vlamingen onder andere dat ze meegezogen worden in deze negatieve financiële spiraal, en dat elk positief, Vlaams saldo (synoniem voor elkaar) opgesoupeerd wordt om de putten aan Franstalige kant te dempen.
N-VA heeft steeds beweerd – op vraag van de PS trouwens – dat de financieringswet zo moest worden veranderd dat niemand er slechter van zou worden. Hoe ze dat willen aanpakken, is mij een raadsel.