Het ‘gewone volk’ tegen het loftsocialisme

In de Nederlandse Volkskrant van 24 april 2011 was het een grote kop – slechts enkele dagen later vond de Vlaamse kwaliteitskrant het nodig hierover te informeren – maar Marine Le Pen van het Franse Front National blijkt minder dan een jaar voor de Franse presidentsverkiezingen niet minder dan 36% van de arbeiders achter zich te krijgen. Hiermee geeft ze alle andere kandidaten het nakijken.
De socialistische kandidaten zouden amper nog 15 à 17% van de Franse arbeiders kunnen bekoren, wat ongeveer neerkomt op het percentage dat Sarkozy bij die arbeiders zou behalen.
Ooit was de socialistische partij zowat de enige partijpolitieke toevlucht voor de arbeiders. Maar chichi-links, het caviaarsocialisme, het loftsocialisme ruilden de échte socialistische waarden – solidariteit onder het gewone volk om de menselijke leefomstandigheden te verbeteren, het geven van een stem aan het eigen, kleine volk van arbeiders – in voor allerlei multiculturele en soixante-huitard-waarden, waar slechts één soort beter is geworden: inderdaad, de loftsocialisten zelf.
Ondertussen werden de buurten, waar de gewone arbeiders leefden, in heel wat steden onder de voet gelopen door de multiculturele invasie en herkennen vele mensen hun eigen straat, hun eigen wijk niet meer.
Ook de SP.A is in dit bedje ziek. Meer dan symptomatisch is daarom het vertrek van De Bruyn te noemen en het opstarten van een eigen, expliciet buiten de SP.A staande beweging. De Europese sociaaldemocratie verkeert dus in een ernstige identiteitscrisis.