Verslaving van staatswege ondersteund: cijfers van de Nationale Loterij

Ik heb het altijd al moeilijk gehad met het accepteren van verslaving, welke verslaving dan ook. Ik weet wel: er zijn verschillende vormen van verslaving, de ene is al schadelijker dan de andere. Vooral met drugsverslaving heb ik het moeilijk, omdat ik ondertussen heb geleerd dat drugs tot allerlei verschillende vormen van psychische storingen kunnen leiden, die ook en vooral voor de familieleden gevaren kunnen inhouden. Hoe vaak leest men niet over drugsverslaafde ouders die hun kinderen verwaarlozen?
Gokverslaving is dus een minder erge verslaving, op het eerste gezicht toch. Maar onmiddellijke psychische storingen gaan er (meestal) niet mee gepaard. Ook lees je niet vaak over gokverslaafde ouders die hun kinderen verwaarlozen (al zullen ze wel bestaan, natuurlijk) of over verkeersongevallen waarin de gokverslaving voor een verzwaring van de omstandigheden zorgde.
Maar ook gokverslaving is een ernstige en bedreigende soort van verslaving. Daarom vroeg ik onlangs aan de minister van Financiën, Didier Reynders, hoe deze kansspelsector evolueerde. Ik was eerlijk gezegd vrij geschrokken toen ik de antwoorden las. Zo lees ik dat men bij de Nationale Loterij voor 2010 rekende met zo’n 104.071 geopende speelrekeningen met een totale inzet van 16,9 miljoen euro.
Cijfers voor 2011? Men hield het, aldus de minister, op een prognose van 182.071 geopende speelrekeningen, en een omzet van niet minder dan 41,9 miljoen euro. Een stijging van 75% in een jaar tijd. En een omzet die meer dan verdubbeld is. Bescheiden als ik ben, meen ik nochtans dat het niet de taak is van de overheid om middels allerlei ‘flashy’ vormen van kansspelen de mensen moet aanzetten tot nog meer gokken.
Een verdubbeling van het omzetcijfers van de Nationale Loterij op een jaar tijd: dat slaat nergens op!