Nieuw scheldwoord: populisme

Is het u ook al opgevallen dat de termen die decennialang tegen ons werden gebruikt om het Vlaams-nationaal of rechts gedachtengoed in diskrediet te brengen, stilaan naar de achtergrond zijn verdwenen? Hoelang het geleden is dat ik – of anderen – met het woord ‘fascist’ werden bedacht, of ‘uiterst-rechts ongedierte’ of iets van die strekking, weet ik niet, maar het moet minstens 10 jaar geleden zijn.




Er is weliswaar een nieuw scheldwoord opgedoken, “populist”. Ian Buruma, internationaal gerenommeerd journalist en publicist, schetst in De Standaard (08.01.2011) de opgang van dit nieuwe fenomeen: “In veel westerse landen heeft het de wind in de zeilen. De kiezer is kritischer geworden, wispelturiger volgens kwatongen, het politieke landschap versplintert, de klassieke politieke elites krijgen het hard te verduren”.



Als het over België gaat, heeft de journalist het over “le divorce”, de scheiding dus. En hij rekent de beide Vlaams-nationale partijen tot het populisme, vooral omdat ze zich beiden zouden keren tegen de oude politieke elites. Maar hij voegt er wel onmiddellijk aan toe, dat hij De Wever allesbehalve problematisch vindt: “De Wever is de goedaardigste van de Europese nationalisten. Door niet-islamitisch te zijn, kan hij zich onderscheiden van Vlaams Belang”. Hoe je jezelf als Vlaams-nationaal kan afficheren, zonder jezelf ook op zijn minst zeer kritisch tegenover de agressieve, oprukkende islam op te stellen, is mij niet heel duidelijk.



De heer Buruma heeft het over het populisme in verschillende Europese landen, en inderdaad, overal is zowat een onderstroom merkbaar van ongeveer 20%. Alleen kan de onderzoeker Buruma niet duidelijk maken waarom die “onderstroom” in Vlaanderen minstens 40% van de bevolking weet te binden. Maar uit zijn interview blijkt in elk geval wel het belang van “het voorbeeld België”: “Een multicultureel, meertalig België ging altijd door als het model voor een toekomstig pan-Europese democratie. Dat was de grote Europese droom. Verschillen in taal of cultuur mochten de samenhorigheid niet in de weg staan”.



Inderdaad, Ian Buruma heeft het goed begrepen. Dit multiculturele België dreigde de Vlaamse meerderheid niet alleen politiek, maar ook economisch, cultureel en zelfs demografisch te verstikken. Dan wordt de multiculturele droom een nachtmerrie. Kan de heer Buruma ons misschien komen uitleggen hoe we onze Vlaamse meerderheid in een politiek – door de Franstalige politici, daarin geholpen door Vlaamse collaborateurs – totaal geblokkeerd land kunnen uitspelen? Hoe we als Vlaamse meerderheid in deze geblokkeerde staat beslissingen kunnen nemen en uitvoeren?