België is kapot

Goed dat de nota-Vande Lanotte er ligt, dat is zowat de algemene teneur binnen de Vlaamse Beweging. En terecht als we professor en politicoloog Bart Maddens (KU Leuven) mogen geloven (De Morgen, 06.01.2011). Er is vooral kritiek te horen op de voorstellen in en rond Brussel: “De voorbije staatshervormingen waren altijd al een moeilijke evenwichtsoefening tussen het Vlaamse model van twee grote gemeenschappen en het Franstalige model van drie gewesten. De staatshervorming van Vande Lanotte doet de balans definitief doorslaan naar de drie gewesten. In Brussel zouden de Vlaamse en de Franse Gemeenschap bevoegd moeten worden voor een bij uitstek persoonsgebonden aangelegenheden als de kinderbijslagen. Maar Vande Lanotte wil die bevoegdheid toekennen aan het Brussels Gewest”.




Toch een aardige toegeving aan het Franstalige kamp, “in niets vragende partij”. Maar er is meer, véél meer: “Nieuw is echter dat Vande Lanotte nu ook het verbod op taalgemengde lijsten in Brussel wil opheffen. Dit zou op termijn ronduit dramatische gevolgen hebben voor de positie van de Vlamingen in Brussel (…) Niet voor niets sturen de Franstaligen al geruime tijd aan op tweetalige lijsten in Brussel. Want op die manier zullen steeds meer ‘Vlaamse’ politici schatplichtig worden aan de Franstalige partijen”.



België kan enkel worden gehandhaafd door de democratie af te bouwen: dat is de harde les uit het verhaal van professor Maddens. Professor Carl Devos (UGent) komt tot een min of meer gelijklopende boodschap, zij het dat hij vanuit een minder Vlaamsgekleurd standpunt vertrekt. Maar ook hij komt tot de conclusie dat “in de Belgische tweelandenstaat de geesten verwijderen. Minstens in de Wetstraat en het is daar dat het telt en dat de wrijvingen voelbaar zijn. En waar niemand nog zin lijkt te hebben om in nummer zestien te gaan wonen” (De Morgen, 06.01.2011).



“De tijd van ‘kunnen’ – “Kunnen we nog iets meer uit de brand slepen?” – is (althans volgens professor Devos) bijna voorbij. De tijd van ‘willen’ – “Willen we dit (soort) akkoord eigenlijk wel aanvaarden?” – is aangebroken. En wellicht voorbij. Het Belgisch compromisdenken erodeert (…) België is kapot”.



Zoals ik hier en daar aan mijn nieuwjaarswensen toevoegde: Iets méér panache wens ik de Vlamingen toe. Om de mentale stap te zetten en het Belgisch denkkader (eindelijk) definitief te verlaten.