Met Rondas had hij het ook vaak over het belang van identiteit, zo komen wij stilaan op het terrein van de Belgisch-Vlaamse problematiek. In een interview in De Morgen (22.01.2011) verklaart hij: “Ik ben geen romantische flamingant (…) Voor mij is dat een geval van voortschrijdend inzicht. Door die reciprociteit, loyauteit en transparantie die er niet zijn. Dat zijn zaken die ontbreken in België. Er schort iets aan onze parlementaire democratie. Wat dat betreft ben ik veel radicaler dan De Wever”.
Jean-Pierre Rondas is een soixante-huitard, maar dan een die in de loop van de jaren niet is geformateerd in een arrogante zak, beladen met allerlei Belgische lintjes en onderscheidingen, scheefhangend van de culturele (en andere) subsidies en wonend in buurten waar “arbeiders” alleen nog in woordenboeken te vinden zijn. Rondas integendeel is een volbloedintellectueel, een die zich goed in zijn vel voelt, en die rustig, kalm en stijlvol zijn zegje doet. En die de Belgische constructie heeft ontmanteld in zijn intellectuele opbouw: “Want dat is de kwestie natuurlijk: die grendels en alarmbellen zijn niet uitgevonden uit vrees voor een Franstalige secessie, maar uit vrees voor de demografie en voor de democratie, die voortvloeit uit de demografie”.
En algemeen over democratie en over het politiek correcte denken zegt deze moderne beeldenstormer: “Ik heb een hekel aan de politiek correcte consensus in de media. Ik noem dat de desk opinion (…) De consensusdemocratie is bijna een morele imperatief geworden: je moet overeenkomen. Op een zeldzame uitzondering na werkt politiek zo niet. Politiek is meningverschil, compromissen zijn een dekmantel voor een machtsstrijd die hoe dan ook in de een of de andere richting is gekanteld”.
En ook al is Jean-Pierre Rondas beslist géén Vlaams Belanger, ik wil hem via deze weg toch graag bedanken voor de uren intellectueel genot die hij Vlaanderen heeft geschonken. Voor die intellectuele ontdekkingen ook. Dank u.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten