Wat ons van 2010 politiek zal bijblijven?

Welke indruk zal 2010 op onze nakomelingen maken? Wat zal er politiek blijven hangen van 2010? Hoe zullen geschiedenisboekjes (voor zover die nog zullen bestaan) over 2010 oordelen? Als er één politieke boodschap uit 2010 zal blijven hangen, dan is het toch wel die, die collega en fractieleider Gerolf Annemans op een treffende manier zo verwoordde: “het feit dat meer dan ooit de keuze tussen ofwel Vlaanderen enerzijds ofwel België anderzijds zich in al haar scherpte heeft opgedrongen, en dat verbale, ietwat waggelende "confederalisme" genoemde balletnummertjes over een "autonoom Vlaanderen binnen een beter België" en meer van dat fraais (hoewel nog steeds hoorbaar) verder weggedeemsterd zijn naar de hoek van de achterhaaldheid en zelfs reeds van de irrelevantie.”




Ook op het vlak van het communautaire komt de Belgische politiek steeds vaker op het terrein van het Vlaams Belang. Wij menen namelijk dat Vlaanderen de ordentelijke opdeling van België dringend moet voorbereiden en het debat zonder enige terughoudendheid zou moeten voeren.



Het einde van 2010 ligt op een zucht van ons. Gerolf ziet nog een ander einde naderen: “Het einde van 2010 valt ongeveer samen met het moment waarop de collega's van de N-VA zullen moeten beslissen over regeringsdeelname ("Doen we het of doen we het niet; als we het doen, verliezen we onze kiezers en als we het niet doen niet").”



Te vrezen valt dat wat Gerolf de pleinvrezers en de attentisten noemt, en die elkaars bondgenoten waren in het net niet stellen van welke ‘bevrijdende daad’ dan ook, elkaar ook gaan vinden in het – misschien onbewust – versterken van het gezamenlijke immobilisme. Vroeger had men het ietwat bombastisch over “het uur van de bevrijding dat voor de volkeren maar één keer slaat”. Het politiek immobilisme kan ons twee kanten doen opgaan: een angstvol teruggrijpen naar het “België van vroeger” (angst is een slechte leermeester, zegt men wel eens) of een gedurfde stap naar meer. “In Vlaamse staatsvorming is de weg dus tot nader order het doel. Niet meer over het ver verwijderde einddoel, maar over de weg er naar toe moet er nu gesproken worden”, aldus nog de fractieleider.



Iets méér lef, iets méér durf, iets méér ‘panache’: meer hebben we echt niet nodig in 2011!