Belgische pacificatie of Vlaamse onafhankelijkheid?

Volgens sommigen van mijn Vlaamse vrienden doet N-VA het goed: haar onderhandelaars geven niet toe, laten zich niet ringeloren en wensen een Kopernikaanse revolutie. Ik heb het moeilijk met zo’n visie, vooral omdat ze niet door de werkelijkheid wordt gedragen. De onderhandelingspolitiek van N-VA baadt namelijk in een pacificatiesausje, waarbij Bart De Wever en Elio Di Rupo, de twee staatsmannen die het zullen moeten doen, in een soort gentleman’s agreement België zullen hervormen.




Ik vrees, beste vrienden, dat cultuurfilosoof Johan Sanctorum het op zijn webstek (Res Publica) bij het rechte eind heeft als hij schrijft: “Het idee van onafhankelijkheid, weliswaar in de partijstatuten opgenomen, wordt gecorrumpeerd door een typische ‘Belgische’ logica van de geleidelijkheid en het uitstel”. Dit uitstel wordt trouwens mede mogelijk gemaakt door het zeer hybride karakter van de N-VA: een zeer gematigde, zelfs Belgicistische reformvleugel, en aan de andere kant een radicaal-autonomistische vleugel.



N-VA laat zich helemaal inkapselen in een Belgisch systeem en een Belgische structuur. U vindt dat ik overdrijf? Waarom heeft N-VA nooit de uitgestoken hand van voorzitter Valkeniers aangenomen? Waarom geen sterk autonomistisch front vormen? “Door het cordon rond het Vlaams Belang te versterken, veroordeelt de N-VA zich tot een eindeloze paringsdans met de traditionele partijen, die op een zeker moment niet zullen aarzelen om de wurggreep toe te passen. Dat is elementaire politieke logica, vreemd dat een intelligent man als Bart De Wever dat niet doorheeft”, aldus nog Sanctorum.



Een pacificatie zal alleen mogelijk zijn als N-VA, als de Vlaamse Beweging afstand neemt van haar fundamentele eisen. Vlaanderen zal dus een vuist moeten maken. Het zal alleen gaan als het tégen het Belgische establishment gaat. Het zal buigen of barsten zijn. Voor het Vlaams Belang is het barsten. Het is nu wachten tot de N-VA de moed heeft om tot dezelfde conclusie te komen.