Vooral de communautaire impact van de Koningskwestie was en is belangrijk. Op de vraag of de verdeeldheid tussen Vlamingen en Walen in deze kwestie blijvende gevolgen heeft gehad, antwoordt professor Vanden Berghe: “Zeker. Door de Koningskwestie hebben de Walen het licht gezien. De volksraadpleging confronteerde hen voor het eerst met het demografische overwicht van Vlaanderen, want daarvoor hadden de Vlamingen in het parlement nooit echt gebruik kunnen maken van hun meerderheid. Maar nu hadden de christendemocraten bij de verkiezingen van 1950 de absolute meerderheid behaald, en de Vlamingen wogen in die partij het zwaarst door. De Walen vreesden dan ook dat de Vlamingen hun numerieke overwicht zouden gaan gebruiken om alle wetten die ze maar wilden door het parlement te sluizen.”
De Walen hebben er zelfs aan gedacht (en plannen ontworpen) om een eigen republiek te stichten. “De consul-generaal van Frankrijk, die op die vergadering aanwezig was, beloofde hen zelfs 2 legerdivisies voor het geval de onafhankelijkheid van Wallonië verdedigd zou moeten worden”.
Maar Renard – en andere Waalse politici, mét de medeplichtigheid van Vlaamse trouwens – heeft het uiteindelijk slimmer en sluwer aangepakt. Hij heeft ervoor gezorgd dat de Vlaamse meerderheid ‘geneutraliseerd’ werd, ‘gepacificeerd’. Hij voorkwam met andere woorden dat de Walen als minderheid aan het kortste eind zouden moeten trekken: voortaan zouden de Vlamingen als meerderheid aan het kortste eind trekken. “Het is door die bezorgdheid dat wij nu, na de opeenvolgende staatshervormingen, in een land leven waar de grondwet amper kan worden aangepast, en het zelfs bijzonder moeilijk is om sommige wetten goedgekeurd te krijgen. Willen de Vlamingen vandaag nog iets veranderen in België, dan hebben ze de toestemming van de Franstaligen nodig.”
Zo is het, en niet anders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten