Conservatief Engeland bevond zich jarenlang in de politieke oppositie, deels door het charisma dat de jonge Blair had, maar deels ook door het feit dat sommige conservatieve politici liever politiek correcte standpunten verkondigden (en dus niet tegen de stroom van de gestroomlijnde publieke opinie, pers, televisie moesten varen) dan naar de verzuchtingen van hun kiezers te luisteren. We kennen dat verschijnsel ook maar al te goed in eigen land, waar liberalen en christen-democraten voor de verkiezingen van alles en nog wat beloven (onder andere een strenger migratiebeleid) maar waar achteraf niets meer over wordt gehoord.
David Cameron, leider van de Britse conservatieven en de nieuwe Britse Eerste Minister, beloofde het anders te zullen aanpakken en beloofde vooral naar de kiezers te luisteren. Lang heeft deze illusie echter niet geduurd. Hij heeft zich namelijk, tijdens zijn laatste bezoek in Turkije, als voorvechter geuit om Turkije binnen te loodsen in de Europese Unie en veroordeelde tegenstanders als islam-bangeriken.
Nochtans is de Europese bevolking niet geneigd om de toetreding van Turkije te aanvaarden, terwijl de publieke opinie, de pers, de televisie, allerlei zogenaamde opiniegroepen, alle moeite van de wereld doen om – in naam van een multiculturele ideologie die ze aanhangen – Turkse toetreding als een verrijking voor Europa voor te stellen. In de Europese landen is de publieke opinie over het algemeen tegen de adhesie van Turkije bij de Europese gemeenschap. Een euro barometer peiling in september - oktober 2006 toonde aan dat 59% van de 27 lidstaten tegen de aanhechting van Turkije is en slechts 28% voorstander.
Burgerlijk rechts en betrouwbaarheid? Ik denk eerlijk gezegd dat een Oost-Duitse Trabant véél betrouwbaarder is.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten