Het is een perceptie die we ons allemaal maken: de ene overtreding is de andere niet, en wij hebben allemaal het gevoel dat gewone, hardwerkende huisvaders (én huismoeders) veel zwaarder gestraft worden voor de kleine inbreuken, dan de criminelen, die met hun echt misdadig gedrag gemakkelijk weg geraken: procedurefouten, niet vervolging wegens gebrek aan plaats, seponeren van het dossier.
Veel rechters hebben het hier ook moeilijk mee. Veel rechters zitten al even goed als wij allemaal met vragen naar de rechtvaardigheid van dit alles. Een rechter keek aan de vooravond van zijn pensioen in Het Nieuwsblad (05.03.2010) terug op zijn loopbaan, en gaf volgende correcte beschouwingen over justitie: “Ik heb vaak compassie gehad met die sukkelaars die voor mij moesten verschijnen. Zo’n brave huisvader die op een zondagmiddag met zijn nieuwe auto op weg was en door zijn zoon uitgedaagd werd om eens te kijken hoe snel hij kon. 171 kilometer per uur. En dan geflitst. Zo’n man moest ik dan een boete van zowat 600 euro geven. Ik had het daar moeilijk mee”.
“Het verschil tussen de behandeling van gewone strafzaken en van verkeersovertredingen is enorm. Verkeersovertredingen worden haast nooit geseponeerd door het politieparket. Terwijl seponeren bij de correctionele rechtbank gewoon pure noodzaak is, om het hoofd boven water te houden”.
Het is dat onevenwicht die enorm veel mensen tegen gaat. Waar ze – terecht! – niet kunnen mee leven. Justitie schaadt het rechtvaardigheidsgevoel door de ongelijke behandeling van overtredingen, misdrijven en misdaden. Het ene slachtoffer is al wat gelijker dan het andere, u weet wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten