In De Morgen (15.11.2007) leest men dat België de zogenaamde World Anti-Doping Code nog niet heeft ondertekend, “als enige beschaafde sportland” blijkbaar. De voorzitter van het Internationaal Olympisch Comité, de ‘Belg’ Jacques Rogge, is hierover enorm verbolgen en vindt dat dit niet langer kan;
Hij is vooral kwaad op de Franstaligen en op de Franse Gemeenschap, die er maar niet toe komt om de Code te ondertekenen. “We wachten, zegt de coördinerende arts in Vlaanderen. In België moeten alle gemeenschappen eerst apart hun goedkeuring geven. De Vlaamse overheid heeft dat al gedaan. Het is wachten op de Franse en de Duitstalige Gemeenschap”.
Maar niet alleen bij het ondertekenen van allerlei verdragen, overeenkomsten en contracten volgen Franstaligen en Nederlandstaligen als het ware op een natuurlijke manier hun eigen weg, overeenkomstig karakter, gewoonte en instelling. Ook de strijd tegen doping verloopt in België met twee snelheden. Zo meldt de bovenvermelde krant: “Vlaanderen speelt vanaf de jaren 60 van vorige eeuw een vooraanstaande rol in de dopingbestrijding, terwijl Franstalig België nog maar sinds 2003 in de praktijk dopingcontroles uitvoert en tot op vandaag geen sporters thuis kan gaan opzoeken voor een controle. Brussel is helemaal een woestijn. Tot op vandaag zijn FC Brussels en RSC Anderlecht bij een nationale thuiswedstrijd 100% zeker dat ze geen dopingcontrole zullen krijgen”.
Tja, dat is de werkelijkheid, alle Belgische blabla ten spijt: Vlamingen volgen de regels rigoreus, Franstaligen schoorvoetend of helemaal niet. In het beste geval met vertraging. En toch worden steeds weer de Vlamingen met de vinger gewezen wegens “het ondermijnen van de democratische spelregels”? Wie provoceert hier wie?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten