'subjectief' onveiligheidgevoel?

Men kent het discours van het beleid, en of het nu gaat om de vorige paarse regeringen of om de zittende CD&V-burgemeesters in dit land, het maakt allemaal niet zoveel uit: er is geen toenemende criminaliteit, er is geen toenemende onveiligheid in dit land. Men heeft met andere woorden “alles onder controle”.

Als er dus een onveiligheidgevoel bestaat, dan is dat ‘subjectief’, niet echt, niet reëel. Wat erger is, aldus de bewindslieden, dit onveiligheidgevoel wordt opgeklopt door de verzuurde, boze Vlaams Belangers, die er alle belang bij zouden hebben dat het in deze maatschappij zo slecht mogelijk gaat. Zij zouden garen spinnen bij het algemeen ongenoegen.


Een vrij groots opgevatte bevraging van het consumentenmagazine Test-Aankoop (www.test-aankoop.be) levert echter andere inzichten op. De bevindingen zullen het beleid niet echt plezieren. Zo bloklettert Het Laatste Nieuws (27.11.2007): “Impact van ‘kleine’ criminaliteit blijkt gigantisch”. In 2006 blijkt 1 Belg op 4 namelijk het slachtoffer geweest te zijn van een misdrijf, dat officiële instanties meestal onder de ‘kleine criminaliteit’ rangschikken. Deze gigantische hoop misdrijven zorgden voor liefst 600.000 dagen werk- en schoolafwezigheid. De psychologische weerslag is ook groter dan verwacht: “Onze bevraging toont aan dat 1 op de 5 slachtoffers (22%) kampt met posttraumatische symptomen als stress, slaapstoornissen, benauwdheid en herbeleving van de feiten in gedachten”, aldus een woordvoerder van Test-Aankoop. Terwijl volgens cijfers slechts 6% van de slachtoffers een beroep zou hebben kunnen doen op de dienst slachtofferhulp.

Weinig mensen doen blijkbaar nog aangifte, want “meer dan de helft (66%) beweert zelfs geen enkel resultaat in het onderzoek te kunnen ontdekken”. De onveiligheid is wel degelijk toegenomen, zo blijkt. Niet minder dan “4 op de 10 Belgen voelen zich op straat onveiliger dan 5 jaar geleden. ’s Nachts loopt dat zelfs op tot meer dan de helft”, aldus Metro (27.11.2007).

Uit de cijfers, die u zelf kan navragen en analyseren, leren wij in elk geval dat:
- dit land wel degelijk kampt met een gigantisch veiligheidsprobleem,
- dat de zogenaamde kleine criminaliteit een enorm destabiliserend effect heeft op de bevolking (wat het Vlaams Belang altijd heeft beweerd, vandaar onze eis om een nultolerantie te hanteren tegenover deze zogenaamde kleine criminaliteit),
- dat de politiediensten dweilen met de kraan open. Immers, zij zijn – misschien nog meer dan andere ambtenaren – speelbal in de handen van het beleid. Het opsporingsbeleid moet wellicht scherper, maar het vervolgingsbeleid moet volgen,
- en dat het Vlaams Belang helemaal niet alleen staat als het bijna dagelijks dit gigantisch veiligheidsprobleem aankaart.