Communautair seponeringsbeleid?

Al enige tijd is het justitiebeleid in dit land een punt van discussie. Het vervolgingsbeleid, het gevangenissenbeleid, de aanpak van jeugdcriminaliteit, enzovoort. Vooral is er dringend nood aan meer middelen die voor de juiste zaken worden ingezet. En onmiddellijk wringt het schoentje: wat zijn de juiste zaken?

Het blijkt meer en meer dat inzake Justitie Vlamingen en Walen er eigen en verschillende denkbeelden op na houden. Niet alleen hoe de toekomst bijvoorbeeld van het jeugdbeleid er moet uitzien, maar ook hoe er elke dag in de praktijk op kleine en grote criminaliteit wordt gereageerd door de rechtbanken.

Neem nu het seponeringsbeleid, waarbij processen verbaal door het gerecht worden geseponeerd en dus geen aanleiding geven tot vervolging. De (procentuele) seponeringscijfers geven voor Vlaanderen een ander beeld dan voor Wallonië, en dit al jaren – té lang in elk geval om het nog ‘toeval’ te vinden. Als ik de cijfers die minister van Justitie Onkelinx (PS) mij bezorgde in antwoord om mijn vraag hieromtrent, juist analyseer, kom ik tot volgende resultaten:

Antwerpen:
Totaal geseponeerde zaken in 2004: 113.460 (70,5% van totaal aantal zaken)
In 2005: 95.628 (of 68%)
In 2006: 85.939 (of 65,5%)

Gent:
In 2004: 108.192 (of 68,5%)
In 2005: 106.418 (of 68,3%)
In 2006: 100.722 (of 68,3%)

Bergen:
In 2004: 94.741 (of 84%)
In 2005: 85.208 (of 82,4%)
In 2006: 78.358 (of 79,2%)

Luik:
In 2004: 138;831 (of 75%)
In 2005: 138.301 (of 75,2%)
In 2006: 126.426 (of 73,8%)


Nu moet men natuurlijk altijd voorzichtig zijn met cijfers en vooral met de interpretatie. En kennen de Waalse gerechten nog steeds een fundamentele verschil met Vlaanderen, dan valt op dat de cijfers ook daar dalen. In Wallonië – en dat leert de bijgaande verklarende nota van de minister – slaan de pv’s nogal dikwijls relatiegerelateerde incidenten, en worden die vaker geseponeerd; Maar opvallend – en zonder verklaring – zijn de aantallen in Luik en Bergen geseponeerde zaken “omdat de dader onbekend is”.

In elk geval: duidelijke verschillen, en dit gedurende jaren. Is er een dalende tendens in Wallonië, dan bestaat die ook in Vlaanderen. Er zijn in de cijfers trouwens aanwijzingen dat het aangiftegedrag in Wallonië anders is dan in Vlaanderen, waardoor natuurlijk ook het seponeringsbeleid anders reageert. Waarom geen eigen justitiebeleid voor Vlaanderen en voor Wallonië?