Pure gebiedsroof en de reactie van de zogenaamde Vlaamse politici

Professor Matthias Storme heeft een scherpe pen en analyseert de politieke toestand in ons land op een grondige manier. Bovendien maakt hij geen geheim van zijn Vlaams-nationale overtuiging, wat hem niet onmiddellijk de titel van meest geliefde commentator in deze bananenmonarchie oplevert. Toch of misschien juist daardoor zijn zijn commentaren op zijn webstek Iskander het lezen meer dan waard.

Zo doorprikte hij onlangs de schijnheiligheid van de Franstalige politici: “Jarenlang hebben we het moeten horen: de (valse) tegenstelling die Franstalige media, academici en politici maakten tussen een Vlaanderen dat alleen maar kan denken vanuit ‘le droit du sol’ en de morele superioriteit van de Fransgtaligen voor wie ‘le droit des gens’ geldt, voor wie de mensen voorrang zouden hebben op de grond”.

Nu lijken de Franstaligen meer en meer hun schijnheiligheid te laten varen en blijkt het inzake B-H-V alleen maar te gaan om pure grondhonger, om ordinaire gebiedsroof. Zo was er professor Jacques Autenne die in La Libre Belgique (21.05.2008) die alle verbindingswegen tussen Brussel en Wallonië naar Wallonië wil overgedragen zien: snelwegen, wegen, rivieren, en kanalen.

Bij anderen gaat het er nog duidelijker om “bij het uiteenvallen van België een groot stuk van Vlaams-Brabant in te palem in de nieuwe staat Wallobruxia”. Professor Storme laat een Franstalige de reden voor het verzet tegen de splitsing van de kieskring uitleggen: “Als het land uiteenvalt, zal het internationaal recht de nieuwe staten binnen de grenzen van de oude staat erkennen, geen nieuwe binnenstaatse grenzen. Daarom is het van belang om vooraleer het zover komt, de taalgrens in België te wijzigen”. (La Libre Belgique, 08.05.2008).

Maingain, u weet wel, is al even expliciet: “De Franstaligen moeten aan de toekomst denken, nadenken in termen van territorium, van toekomstige grenzen, anders zullen ze gestrikt worden”. Onkelinx: “Brussel-Halle-Vilvoorde gaat over: hebben Brussel en Wallonië al dan niet een aparte toekomst”. Het gaat dus allang niet meer over de verdediging van de rechten van Franstaligen in de Vlaamse Rand, maar ook gebiedsuitbreiding, zodat Brussel niet meer in Vlaanderen ligt.

Daarom is de houding van Leterme – en met hem die van de ganse CD&V – in deze totaal onbegrijpelijk: “Om van de Franstalige partijen de splitsing van de veelbesproken kieskring te verkrijgen, is Leterme niet alleen bereid aan de Franstalige bewoners van de Vlaamse Rand een inschrijvingsrecht in Brussel te geven. De premier blijkt ook een voorstander van enige inspraak voor de Franse Gemeenschap in zaken van onderwijs en cultuur in die Vlaamse Rand. Zelfs een wijziging van de Brusselse grenzen is voor hem bespreekbaar. Die uitbreiding in de vorm van een corridor langs de Waterloose steenweg van het Brussels naar het Waals Gewest is een denkspoor dat in CD&V-cenakels wordt besproken zonder dat iemand het uitproest” (aldus Rik Van Cauwelaert in Knack, 28.05.2008).