Niet toevallig De Standaard?

In Het Laatste Nieuws schrijft Luk Van der Kelen vandaag: “Nu het Vlaams Belang niet meer groeit, is ze minder gevaarlijk en voor de pers dus minder interessant. De partij vermoedt een doodzwijgstrategie, maar de realiteit is veel prozaïscher: er zijn gewoon andere partijen die meer spanning brengen en alerter zijn.”

Het spijt me voor Van der Kelen, maar de realiteit is misschien nòg prozäischer: het cordon sanitaire wordt door de Belgische pers krampachtig in stand gehouden. Geen doodzwijgstrategie?

Toen ik lang geleden door Vlaams Blok-parlementairen werd geconfronteerd met de doodse stilte van de pers over het Vlaams Blok, deed ik daar wat spottend over: “Jullie overdrijven dit toch allemaal!”. Nu ervaar ik het aan den lijve. En dan wil ik zeker mijn eigen persoontje niet te veel bewieroken – want eigen lof stinkt, zoals het spreekwoord zegt. Maar dan stel je al eens een interessante mondelinge vraag aan minister van Justitie Vandeurzen. Wat lees je dan in de pers: “Scherpe kritiek op Vandeurzen”. Open VLD, MR en groenen reageren geshockeerd op het uitblijven van schadevergoeding voor de slachtoffers van de gasramp van Gellingen (2004). Ook het Vlaams Belang was in die commissievergadering aanwezig, en ook wij hebben de minister hierover ondervraagd. Wij hebben hem ondermeer gewaarschuwd voor het systeem “forfaitaire 100%-regeling” omdat de slachtoffers daardoor afstand doen van alle aanspraak op latere schadevergoeding – bij verslechtering van de eigen lichamelijke toestand bijvoorbeeld. De minister zou hiermee rekening houden.

Nog eens: het is niet om mijn persoontje te doen, en het is mij zelfs niet te doen om dit ene incidentje, dat niet meer is dan een rimpeling op het water. Het gaat mij wel om de ganse perssfeer. Het was niet anders in het dossier over de dotaties van prins Laurent, het was niet anders in allerlei fiscale en financiële dossiers. Het Vlaams Belang niet langer gevaarlijk, mijnheer Van der Kelen? Waarom worden wij dan doodgezwegen?

Toch wel zéér toevallig dat het altijd die éne partij is, die wordt doodgezwegen. Niet toevallig De Standaard?