Er is dus een regering - tot grote opluchting van het Belgisch systeem, dat hiermee denkt te kunnen bewijzen dat het overlevingskansen heeft. Maar of deze regering een lang en gelukkig leven beschoren is, is zelfs geen vraag. Uiterlijk op 23 maart 2008 moet er een “andere” regering aantreden, met Yves Leterme als premier.
Dit was slikken voor het kartel CD&V/N-VA, dat is de teneur in heel wat kranten. Uiteindelijk krijgen we een regering met vooral verliezers. Zelfs de winnaars van de jongste verkiezingen worden verliezers, want het Vlaamse kartel bijvoorbeeld stapt in een regering zonder garanties op een ‘grote staatshervorming’ (de ‘grote vis’ van Bart De Wever). Dit is ook een regering zonder regeringsprogramma, maar dat is niet belangrijk, aldus Didier Reynders: “Het belangrijkste is nu even niet wàt ze gaat doen, die regering, maar dat ze er is”.
“Er is totaal géén uitzicht op de staatshervorming. Van een menu is geen sprake, van een procedure evenmin. CD&V en N-VA zouden nochtans niet in een regering stappen zonder de splitsing van BHV en zonder een communautaire hervorming”, aldus Vlaams Belangfractieleider Gerolf Annemans in De Standaard (20.12.2007). Zodat men zich de vraag kan stellen waarom N-VA eigenlijk nog een partijcongres moet samenroepen: er is géén communautair akkoord, er is zelfs geen communautaire procedure; Of zou het dan toch over de postjes gaan, ook dààr?
De lezers in de kranten hebben het in elk geval goed begrepen. Zo schrijft iemand: “Wat deed Guy Verhofstadt? Weer toegeven aan de wensen van de Walen”. Een andere: “Verhofstadt komt en de Franstaligen hebben alles wat ze willen. Guy geeft weer toe”. Frank Vanhecke, voorzitter van het Vlaams Belang, vat de situatie voor Vlaanderen zo samen: “Dit is de regering van de Vlaamse capitulatie. De postjes zijn verdeeld maar van de beloftes van CD&V en N-VA is niets in huis gekomen. Deze regering is een inhoudsloze constructie”.
De énige winnaars lijken alweer de Franstaligen te zijn, die 3 maanden tijd hebben gewonnen. En zij worden ernstig gecoacht door de Franstalige media. Zo roept Béatrice Delvaux, hoofdredactrice van Le Soir (20.12.2007) de Franstalige politici op om nu vooral een échte strategie uit te denken: “Het discours van “wij zijn nergens vragende partij voor” behoort tot het verleden. Het is noodzakelijk om offensief uit de hoek te komen en het Vlaamse dictaat om te vormen tot een mogelijkheid voor de Franstaligen”. Zelfs een oude krokodil als Willy Claes heeft door dat er ook na 3 maanden geen ernstige staatshervorming op de sporen kan en zal worden gezet.
Een sléchte zaak voor Vlaanderen! Dank u, Guy, dank u, Yves.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten