De immigratie als reserveleger van het Kapitaal

In het Franse tijdschrift Eléments las ik onlangs een schitterende commentaar van de Franse filosoof Alain de Benoist, die ik u niet wil onthouden. Hij herinnert aan de vaststelling van de Franse president Pompidou net voor zijn dood in 1973 dat hij de poorten van Frankrijk voor de migranten had opengezet op vraag van een aantal grote industriebazen zoals Francis Bouygues. Hij deed dat, zei hij, om op die manier op de hoogte van de lonen van de Franse werknemers te kunnen drukken en de eenheid van de arbeidsbeweging te breken.
40 jaar later, aldus de Benoist, is er eigenlijk niets veranderd. Op een moment dat geen enkele regering nog durft te vragen naar meer migranten, zijn het inderdaad alleen de patroons die hierop aandringen, en dit natuurlijk omdat het in hun belang is. Want als er een tekort is aan werkkrachten in een bepaalde sector, heeft men eigenlijk maar twee keuzes: ofwel verhoogt men de lonen, ofwel doet men beroep op buitenlandse werkkrachten. Dat is dus wat er gebeurt, gisteren, vandaag en morgen. Toch zeker in Europa. Want het volstaat te kijken naar het voorbeeld van Japan, aldus Alain de Benoist, om in te zien dat de strijd tegen migratie in het belang van de autochtone werkkrachten een land toch de mogelijkheid kan geven om op 50 jaar uit te groeien tot een topland op het vlak van technologie en de concurrentie met Europa gemakkelijk aankan.
Het is duidelijk dat de moderne migratie, de migratie van de moderne tijden, een patronaal verschijnsel is. Het is het nog altijd, het zijn de grote multinationale (en andere) ondernemingen die aandringen op nog meer migratie. Want migratie is conform aan het kapitalisme, dat streeft naar het verdwijnen van de grenzen. “Gehoorzamend aan de logica van de sociale dumping heeft zich een ‘low cost’-arbeidsmarkt ontwikkeld, die hand in hand gaat met “sans-papiers”, aldus de Franse filosoof. Vreemd ook om vast te stellen hoe politiek links en kapitalisten hier blijkbaar de handen ineen slaan.
Men kan er niet omheen. Om tekorten in de arbeidsmarkt op te vullen, werden op vraag van het patronaat buitenlandse arbeidskrachten ingevoerd. Er zijn in Europa lobby’s aan het werk die door middel van deze migratie politiek proberen te wegen op de lonen van de Europese werknemers. Deze lobby’s maken er geen geheim van dat zij gewonnen zijn voor een volledig vrij verkeer van personen, en vanuit hun puur economische logica hebben ze zelfs gelijk. Maar een puur economische logica inzake migratie is wat mij betreft bijna misdadig. Er zijn met name zeer zware gevolgen op andere terreinen, sociologische, demografische, culturele, politieke. En als die lobby’s, en de ondernemingen die achter de lobby’s staan, daar weinig oog voor hebben, dan heeft dat misschien veel te maken met het feit dat die grote ondernemingen alleen oog hebben voor de economische en financiële profijten die ze uit de migratie halen.
Ook in Frankrijk laait de discussie over de kostprijs van de immigratie op. Volgens een studie van het bedrijf “Contribuables Associés” – en geciteerd door Alain de Benoist – lopen de kosten die de Franse staat inzake de immigratie op zich neemt, op tot 79,4 miljard euro per jaar, waarvan bijna 3/4de kosten voor de sociale zekerheid zijn. De inkomsten bedragen ongeveer 48,9 miljard, waarvan 2/3de inkomsten uit belastingen zijn. Een globaal deficit van niet minder dan 30 miljard euro. En dan worden de niet-economische kosten nog niet eens in rekening gebracht – justitie, criminaliteit, onveiligheid en vervreemding.
De boodschap van Alain de Benoist in Eléments is scherp: “Wie kritiek heeft op het kapitalisme, en tezelfdertijd de immigratie goedkeurt, waarvan de arbeiders het eerste slachtoffer zijn, zou beter zijn mond houden. Wie kritiek heeft op de immigratie, maar zwijgt over het kapitalisme, eveneens”.