Uit een studie van de Stichting P&V blijkt echter dat het water zéér diep is, en veel dieper dan oorspronkelijk gedacht. Enkele uittreksels uit de bijdrage hierover in Knack (16.03.2011). Vooraf stellen de auteurs Elchardus en Olivier Servais (Université Catholique de Louvain) dat hier niet werd gefocust op het grote ideëendebat, maar op de dagelijkse cultuur van de mensen, het levend biotoop, zeg maar.
De ondervraagden, Vlamingen en Franstaligen, zien de verschillen trouwens ook duidelijk als culturele verschillen: Vlamingen willen dingen vooruit laten gaan, Franstaligen willen dat niet, aldus de Vlamingen, terwijl de Franstaligen de Vlamingen als boertig en brutaal beschouwen. “Ze kennen Frans, maar ze willen het niet spreken”.
Zeker wat de taal betreft, zitten de tegenstellingen diep, aldus de onderzoekers: “Vlamingen vinden de taalgrens een verworvenheid waaraan niet kan worden getornd. Voor Franstaligen is dat absurd. Veel Vlamingen vertellen een verhaal over culturen die niet samengaan. Franstaligen voeren dikwijls een perfect taalimperialistisch discours”.
Een punt van kritiek? Op een bepaald moment zegt de Franstalige Olivier Servais: “We verschillen misschien cultureel, maar niet als het over waarden gaat. We zijn allemaal voor een actieve welvaartstaat, maar we geven er op een andere manier uiting aan”. Nou, zeg ik dan: àlle Europeanen zijn voor een actieve welvaartstaat, waarom zitten niet àlle Europeanen in dezelfde staat? Het gaat nu eenmaal wél over verschillende waarden, mijnheer Servais, over de manier van naar het leven kijken: Vlamingen, Noord-Europeanen als je wil, willen zélf aan het leven meesteren, terwijl Zuid-Europeanen misschien meer leunen op de overheid om hen in moeilijke momenten te begeleiden. Zeker, wij kijken fundamenteel anders dan de andere. Spijtig alleen dat de wetenschapper Servais op het einde van de studie de eigen resultaten meent wat te moeten wegrelativeren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten