Voer het Vlaams Belang-justitiebeleid uit!

Mensen voelen steeds minder de lust om allerlei misdrijven en overlast aan te geven: er wordt toch niets mee gedaan. Ondertussen slaat de frustratie ook bij politiemensen volop toe: wat helpt het om criminelen op te pakken, ze lopen al sneller terug op straat rond dan men ze kan oppakken. Er is geen plaats meer om ze op te sluiten en van vervolging komt al helemaal niets in huis.




Het kan nochtans anders. In sommige Europese landen kan men zelfs cellen sluiten. “Er is minder criminaliteit, omdat we alle straffen, hoe klein ook, uitvoeren”. Neen, dit is geen Vlaams Belanger, maar wel de Nederlander Peter Van der Sande, directeur-generaal van het Nederlandse Gevangeniswezen (De Standaard, 26.10.2010). Ooit was het anders in ‘gidsland’ Nederlander. In 1984 telde Nederland bijvoorbeeld slechts 4.000 cellen. “Door een groot investeringsprogramma in de jaren 90 van de vorige eeuw hadden we in 2004 al 20.000 cellen. Die capaciteit stelde ons in staat om alle straffen ook effectief uit te voeren”.



Want Nederland kende, net als België momenteel, een toestand van straffeloosheid. Alles kan, alles mag en er wordt toch niet opgetreden. Neem nu de illegale drugsdealers: een normaal mens zou toch denken dat die onmiddellijk het land worden uitgezet, en worden uitgeleverd aan de staat van herkomst? Neen, niet in België. Van de 165 opgepakte drugsdealers (cijfers ALLEEN voor Antwerpen, jaar 2009) die illegaal in België verbleven, werd er juist geteld één – 1 dus – gerepatrieerd.



Een lik-op-stuk-beleid is ook in Vlaanderen mogelijk, maar dan moeten er gevangenisplaatsen bijkomen (ze moesten er eigenlijk al heel lang staan). De rechtbanken moeten vervolgen, en de straffen moeten worden uitgezeten. Wat in Nederland kan, kan ook in Vlaanderen. Het volstaat het Vlaams Belang-justitiebeleid uit te voeren.

Het Vlaams Belang doet er niet toe, zegt u?

Vorig weekend, zaterdag en zondag 23 en 24 oktober, kwamen enkele rechtsnationale en rechts konservatieve, EU-kritische partijen bijeen in Wenen. Voor Vlaanderen was het Vlaams Belang aanwezig in hoofde van Bruno Valkeniers, Philip Claeys en Filip Dewinter.


Als conclusie van de conferentie werd door de deelnemende partijen (Oostenrijkse FPÖ, Deense Volkspartij, Italiaanse Lega Nord, Slovaakse SNS, Zweedse Demokraten en Vlaams Belang) besloten om op Europees niveau een referendum uit te lokken omtrent de toetreding van Turkije tot de EU. De Europese wetgeving laat binnenkort toe dat op basis van 1 miljoen handtekeningen afkomstig uit minstens 7 landen een referendum kan worden gevraagd. Het is de bedoeling om met de betrokken partijen de noodzakelijke handtekeningen bijeen te brengen om een referendum uit te lokken.

Als het referendum inderdaad kan worden uitgelokt, staat het resultaat hiervan vast: de brede Europese opinie, zowel in noord als zuid, zowel in oost als in west, is in meerderheid tegen de toetreding van een niet-Europees land bij de Europese Unie. Maar of de superstaat EU zich hiervan iets zal aantrekken, is minder zeker. Het signaal van de nationalistische partijen is in elk geval duidelijk.

Multicul in Nederland: ze hebben het ondertussen wel gehad, ja.

Van Martin Bosma heb ik een interessant boek gelezen, De schijnelite van de valse munters. Interessant niet omwille van het feit dat ik met al zijn ideeën en stellingen zomaar akkoord ga – zijn stuitende pro-Israël-standpunt, zijn irrationele pro-VSA-houding, en zo zijn er wel nog enkele punten – maar interessant vooral omdat een Nederlander in een heerlijk heldere stijl de evolutie van het “multiculturele dogma” in Nederland beschrijft.




Zo schrijft hij: “De massa-immigratie en het multiculturele project zijn in wezen het laatste grote project van de sixtiesgeneratie. Alles komt hier samen: strijd tegen de natiestaat, verheerlijking van de derde wereld, het antiwesterse, maakbaarheid van de samenleving en cultuurrelativisme. De massale toestroom moet hun gelijk tonen (alle mensen zijn gelijk dus kan de massa-immigratie geen problemen opleveren) en tevens dienen om hun gelijk te halen (de massa-immigratie moet ervoor zorgen dat de samenleving verandert in het evenbeeld, de ultieme maakbaarheid van de samenleving)”.



Heerlijk toch? In hetzelfde boek vond ik ook volgende citaat van Geert Wilders, in een van zijn eerste toespraken voor de Nederlandse Kamer waar hij toen helemaal alleen zat. Het citaat kan perfect op de Vlaamse toestand worden gekleefd: “Misschien heeft u gehoord dat de Groep Wilders een one-issue-beweging is, een clubje met maar één programmapunt. Dat klopt. Ons issue is vrijheid. Ik stel vrijheid centraal. De vrijheid dat je moeder ’s avonds over straat kan, de vrijheid dat je kleinkinderen geen hoofddoekje om moeten, de vrijheid dat je je inkomen zelf aan je eigen gezin kunt uitgeven, de vrijheid om te zeggen wat je wilt, de vrijheid die je hebt omdat je oude dag is veiliggesteld, de vrijheid die er is omdat ons bedrijfsleven weer floreert, de vrijheid die je hebt omdat de regering je gezin beschermt tegen terroristen, de vrijheid van een baan en een goed bestaan, de vrijheid om als land onze eigen beslissingen te nemen”.



Wat doet het Vlaams Belang anders? Als Vlaanderen dringend onafhankelijk moet worden dan is dat niet alleen omwille van de onafhankelijkheid op zich. Het is namelijk pas als Vlaanderen onafhankelijk is, dat het een echt veiligheidsbeleid kan voeren, dat criminelen lik op stuk geeft, dat het een economisch beleid kan uitwerken dat echt op maat is van de Vlaamse bedrijven, dat het een echt sociaal beleid kan voeren dat ouderen een verdiende en betaalbare oude dag bezorgt en onderwijs en opleiding voor onze kinderen voorziet zodat ze in een veilige omgeving werk en toekomst kunnen opbouwen. Pas in een onafhankelijk Vlaanderen zullen we gepaste en harde maatregelen kunnen nemen inzake migratie en asiel, zodat Vlaanderen voor ons een herkenbaar land blijft.



Nog eens: een interessant boek dus van Bosma, die ondertussen kamerlid voor de PVV is geworden.



Bosma, Martin, De schijnelite van de valse munters, 2010, Uitgeverij Bert Bakker, Amsterdam, 375 pagina’s, ISBN 978 90 351 3604 5

Als Slowakije het kan, waarom zou Wallonië het dan niet kunnen?

Communautaire spanningen verlammen nu al jaren België. Dat wij dit allemaal voelen op verschillende vlakken is overduidelijk: sociaal-economisch, financieel, enzovoort. Even duidelijk voor iedere politieke waarnemer is dat het in deze communautaire woelige tijden om geld draait, véél geld – getuige daarvan de discussie over Brussel en de 300 mln. Euro zonder voorwaarden. Wat ondertussen verder blijft aangroeien is het begrotingstekort, aldus “Financieel-Economische Commentaren”, de uitgave van de studiedienst van het Vlaams Belang, in oktober 2010.




Ik wil de lezers van deze webstek deze Financieel-Economische Commentaren graag aanraden. Als leek in het economisch leven word elkeen duidelijk gemaakt dat zowat alle lidstaten van de Europese Unie voor strakke besparingen staan (Ierland op kop, maar ook Nederland, Spanje, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en zelfs Duitsland). Ook in België of in de deelstaten Vlaanderen en Wallonië als u wil – zou men normaal gezien moeten plannen hoe men het miljardentekort in de begroting wil gaan oplossen. Een overgangsregering Leterme III ziet men het nog niet doen…



Daarenboven draait de communautaire spanning zoals gezegd vooral om geld, véél geld. Er is de Bijzondere Financieringswet, waar FEC de verschillende visies naast elkaar legt: die van professor Deschamps (universiteit van Namen), die van Brussel, de visie van Vives en de Leuvense professoren. Ook Voka heeft een eigen model en het aktiekomitee voor de Splitsing van de Sociale Zekerheid heeft andere, verregaande splitsingsmodellen. Er is over niks overeenstemming. De koudwatervrees van de Franstaligen blokkeert elke doorbraak. “Zolang de politieke wil er niet is om daadwerkelijk zelf de verantwoordelijkheid te nemen over de eigen fiscale inkomsten, zal er geen sprake zijn van een significante uitbreiding van de fiscale autonomie (…) Aangezien de Franstaligen resoluut weigeren om afstand te doen van het consumptiefederalisme blijft er maar één alternatief. Tijd dus om het ‘plan B’ op de onderhandelingstafel te werpen”.



In een bijdrage over de splitsing van Tsjechië en Slowakije wordt duidelijk gemaakt dat een economie, waarover men de zwaarste twijfels had – de verouderde industriële economie, zeer planmatig en socialistisch geleid, overeind gehouden met gigantische Tsjechische transfers – uiteindelijk tot een succesverhaal is uitgegroeid. De aanvankelijke economische zwakte – zijn lage arbeidskosten – heeft Slowakije weten om te buigen tot een economische troef. Als Slowakije uit zijn dal kan kruipen, dan moet Wallonië het ook kunnen.



Een laatste bijdrage in dit razend interessante infoblad heeft het over de gevolgen van de splitsing van België, met een focus op de verdeling van de staatsschuld. Ook dit artikel is een aanrader.



Men kan dit nummer bestellen door een e-postberichtje te sturen naar fec@vlaamsbelang.org of een gratis exemplaar aan te vragen bij FEC, Madouplein 8 bus 9, 1210 Brussel

Wie blaast België op? 'De Vlaamse eisen zijn niet onredelijk.'

Soms is het goed ‘oude bijdragen’ nog eens te herlezen. Neem nu de interessante bijdrage van de Nederlandse auteur Irving Spoormaker (De Standaard, 14 augustus 2008), waarin deze psycholoog de communautaire onderhandelingen – of de aanwezigheid daaraan, wij hebben het over het tijdperk Leterme – onder de loep nam. Zo schreef hij: “Het echte probleem in de Belgische formatie lijkt niet zozeer de (overigens terechte) splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, maar veeleer: geld. De verdeling daarvan is bijzonder scheef getrokken. Vlaanderen betaalt jaarlijks ruim tien miljard euro aan de Franstalige gemeenschap. Tien miljard is een enorm bedrag. In Nederland ontstond twee jaar geleden een rel omdat we jaarlijks twee tot drie miljard euro netto afdroegen aan de Europese Unie”.




Nederlanders kunnen goed rekenen, dat wisten we al. De tien miljard euro transfer van Vlaanderen betekent 5 à 6 % van het Vlaamse bbp, terwijl de steun van Nederland aan de EU ‘slechts’ 0,5% van het Nederlandse bbp betekende. Vlaanderen betaalt dus gigantisch veel, aldus Spoormaker.



Waarom riepen de Slovenen hun onafhankelijkheid in 1991 en deden zij Joegoslavië uit elkaar barsten? “Per hoofd van de bevolking verdienden ze meer dan vier keer zoveel als de Serven, die overigens wel bepaalden waar het geld heen ging. Voor de Slovenen gold: wel betalen, niet bepalen. De Slovenen eisten meer bevoegdheden in een lossere federatie en de Serviërs wilden die niet geven, omdat ze de melkkoe tot elke prijs wilden behouden. Daarop riep Slovenië eenzijdig de onafhankelijkheid uit (…). (Het probleem is navenant:) De ene staat betaalde onevenredig veel aan de federatie, maar kreeg hiervoor geen extra invloed terug. Dat leidt tot problemen, zoals we ook kunnen zien in Spanje, waar Catalonië en Baskenland meer geld naar Madrid sturen dan ontvangen.

Er zijn in zo'n situatie maar twee opties: ofwel probeer je het geld voor jezelf te houden, ofwel eis je meer invloed”.



Irving Spoormaker besloot zijn Vrije Tribune met te stellen dat de Vlaamse eisen niet onredelijk zijn. “De vraag is of de Franstaligen durven toegeven dat de huidige situatie eigenlijk niet kan. Doen ze dat niet, dan blazen zij België op”. Hij was op dat moment al vrij pessimistisch gezind, want hij wist niet hoe je de Walen zou kunnen overtuigen. Met véél geld, en met gebiedsuitbreiding misschien, mijnheer Spoormaker?

Praten, praten, praten, tot de Vlamingen toegeven

De communautaire onderhandelingen draaien uit op een uitputtingsslag. Vlamingen tegen Franstaligen, waarbij de Franstalige minderheid beroep kan doen op allerlei Vlaamse collaborateurs van de conservatieve, ja, zelfs reactionaire ‘Belgische unie’ (de socialistische vakbond, bepaalde delen van de christelijke vakbond, delen van de SP.A).




Men zou er kunnen van uitgaan dat een uitgewerkt communautair voorstel door de verschillende partijen moet worden geanalyseerd en bijgesteld. Toegevingen langs beide kanten als het ware. Nu heeft dat op die manier in België nooit écht gewerkt: het zijn steeds de Vlamingen die toegeven en zwààr.



Als men het interview met Paul Magnette, de Glamour Boy van Franstalig België, de numero duo van de PS, in La Libre Belgique (21.10.2010) leest, beseft men dat het weer van hetzelfde zal moeten zijn. “De Walen willen niet eeuwig van het solidariteitssysteem leven. Maar de hervorming moet neutraal zijn. Maar de dynamiek van N-VA komt neer op een verarming. Zelfs als Wallonië inspanningen zou doen, zal ze geld verliezen. Als men dat doet, dan belemmert men de werking van het Marshallplan. Op die manier zal het verschil tussen Vlaanderen en Wallonië nog langer aanslepen. Dan zullen we nog langer beroep moeten doen op het systeem van solidariteit. Als er een meer evenwichtig systeem zou komen, zou men tenminste kunnen hopen in 10 jaar tijd geen transfers meer te aanvaarden”.



Op de vraag of alles dan niet afhangt van de wil van N-VA om haar minimumaanbod aan te passen, klinkt het uit de mond van Paul Magnette: “Als de N-VA deze nota als haar allerlaagste minimumbod, dan is er geen akkoord.”



Misschien toch nog even meegeven – nuttig voor de Vlamingen die menen dat N-VA haar been écht aan het stijf houden is – dat ook in de nota De Wever sprake is van solidariteitsbijdragen en solidariteitsmechanismen ten voordele van de Franstaligen. Zo kunnen we op pagina 45 onder de titel “solidariteitsbijdragen in het nieuw systeem” bedragen van 179.539.853 euro voor het Waals Gewest – een bedrag van 7,2 miljard frank. Het bedrag voor het Brussels Hoofdstedelijk Gewest? 203.106.202 euro of meer dan 8 miljard. Daar moet dan nog eens de door De Wever beloofde 300 miljoen euro bij worden geteld. Het been stijf houden, zei u?

Multiculturele droom mislukt

“De Duitse bondskanselier Angela Merkel vindt dat de multiculturele samenleving in Duitsland is mislukt. Dat werd in het weekend bekend toen ze op een bijeenkomst van de jongerenafdeling van haar christendemocratische CDU-partij in Potsdam sprak, in een periode waarin het debat over het migratiebeleid is verhevigd.


Duitsland mankeert geschoolde werkkrachten en kan daarom niet zonder gastarbeiders. Maar die moeten zich integreren en zich de Duitse cultuur en waarden eigen maken, zo zei de bewindsvrouw”, aldus een verslag in De Standaard (18.10.2010).

Men kan zich de vraag stellen waarom Angela Merkel nu met deze opzienbarende vaststelling komt, nadat ook de christendemocraten in Duitsland jarenlang – opgejaagd allicht door de linkse mediamakers – het tegendeel bleven beweren. Tegen beter weten in soms. De reden ligt nogal voor de hand, meen ik. Thilo Sarrazin gaf – als lid van de sociaaldemocratische SPD – een enorm schot voor de boeg met zijn boek “Schafft Deutschland sich ab?”.



Sociaaldemokraten zijn onverbeterlijke ‘Gutmenschen’, die het maar niet kunnen opgeven de “Nieuwe Mens” te vormen. In hun ogen is alles maakbaar. Terwijl de conservatief ervan uitgaat dat de mens niet wezenlijk te veranderen is, maar slechts gedeeltelijk, is de progressief ervan overtuigd dat men slechts een andere maatschappij moet installeren om hem gelukkig te maken. De multiculturele samenleving kan dus, met voldoende goede wil. Conservatieven denken dat dit een wensdroom, een gevaarlijke daarenboven, zoals ook het boek van Sarrazin heeft aangetoond.



Sarrazin heeft nog meer aangetoond: uit recente opiniepeilingen blijkt tot 60% van de Duitse bevolking achter zijn analyse te staan. Een politieke partij die in dat gat springt, kan zeker rekenen op een bonus van 20%. Allicht heeft de CDU van mevrouw Merkel gedacht dat het niet slecht is, als eerste grote politieke partij een “ferme politieke stelling” in te nemen. Het worden dus nog boeiende tijden, nu ook in Duitsland het multikul-debat ten gronde is losgebarsten.

Rechtspopulistische stromingen in Europa - deel 2

Niet alleen in Vlaanderen, of in Nederland kent men ondertussen uit de kluiten gewassen rechtsnationalistische, populistische en identitaire partijen en verenigingen. Scandinavische landen als Zweden, Noorwegen, Denemarken en Finland, gingen onze West-Europese landen al enkele jaren vooraf en steunen – soms van op de oppositiebanken – conservatieve meerderheden. De rode meerderheden kalfden af, links blijkt geen antwoord te hebben op de uitdagingen van de 21ste eeuw, toch geen antwoord dat voldoende geruststellend klinkt voor de eigen bevolking.




Ook in Zwitserland en Oostenrijk, de twee Alpenlanden in Midden-Europa, kenden hun rechtse revolte. De Zwitserse Volkspartij regeert zowaar al enkele jaren, en echte rampen hebben onze progressieve televisiezenders nog niet kunnen melden. Schendingen van de mensenrechten in Zwitserland? Nog niets gehoord of gelezen, in elk geval.



In Oostenrijk gaat deze stille revolutie verder zijn gang. In de hoofdstad Wenen, eens gekend als de rode hoofdstad van de sociaaldemocratische kameraden, verloor de SPOE haar absolute meerderheid. Van de 100 beschikbare zetels in de Weense landdag bezet de SPOE er nu 49, een verlies van 6. Groen zakte met 4 zetels tot 10. De christendemocratische partij houdt van haar 18 zetels 13 over (een verliest van 5). De rechtsnationale FPOE(Freiheitliche Partei Oesterreichs) komt op 28 zetels, een winst van 15.



Heinz Christian Strache, de voorzitter van de Freiheitlichen, was naar het politieke strijdtoneel getrokken met de slogan: “Mehr Mut zum Wiener Blut. Zuviel Fremdes tut selten gut”. De FPOE deed het vooral goed in de Weense arbeiderswijken, zodat het argument van de sociaaldemocraten, dat ze haar kiezers niet voldoende had weten te mobiliseren, slechts ten dele klopt. De sociaaldemocraten verliezen steeds meer kiezers, alhoewel ze (voorlopig?) zeer dominant blijven in Wenen.



In 2013 zijn er nationale verkiezingen in Oostenrijk.

Rechtspopulisme: een meerderheidsstroming in Europa?

In een merkwaardig opiniestuk in De Standaard (12.10.2010) heeft René Cuperus, medewerker aan de PvdA-denktank WBS, het over het succes van Geert Wilders in Nederland: het succes wordt mee gevormd door de radicale islam, hoge misdaadcijfers en uitkeringsafhankelijkheid, aldus de Nederlander.




De Europese opstand van het rechtspopulisme “draait om twee begrippen: globaliseringsangst en immigratietrauma, slecht begeleide massamigratie en voortgaande Europese integratie en uitbreiding waardoor vertrouwde nationale samenlevingen worden ondermijnd. En dit proces zou door het progressieve, kosmopolitische establishment nog worden voortgestuwd en bejubeld ook”.



Terwijl de heer Cuperus duidelijk twijfelt aan dat laatste – bij behoort natuurlijk zelf tot deze kosmopolitische kringen – wordt met de dag duidelijker dat deze groepen hun ontwrichtende taak steeds verder zetten. Zo zou een Europese studie naar controle door politie aantonen dat er massaal gediscrimineerd wordt (verslag Het Laatste Nieuws, 12.10.2010): “Een steekproef leert dat 24% van de Noord-Afrikanen in het laatste jaar gecontroleerd werden, 18% van de Turken en slechts 12% van de Belgen. Vooral Noord-Afrikanen voelen zich gediscrimineerd”.



Dat onze gevangenissen aardig gevuld zijn met Noord-Afrikanen zou er misschien kunnen op wijzen dat de politie verhoudingsgewijs misschien meer aanleiding zou kunnen hebben om bepaalde groepen te controleren. Maar dat wordt in deze Europese studie niet onderzocht….Het taboe dat op de multiculturele samenleving rust, is er nog steeds, en wel reuzengroot.

Het negationisme voorbij…

Het Manifest van de werkgroep De Warande zorgde voor enorme commotie, enkele jaren geleden. In het Franstalige landsgedeelte beperkte de kritiek zich meestal tot het puurste negationisme. Wat er niet is, moet ook niet opgehelderd worden, moet niet verklaard en uitgeklaard worden.

Een Franse zakenbank, Natixis, verbreekt nu voor de eerste keer dit Franstalige ontkenningsfront. En zij doet dit – heel bewust volgens een verslag in Le Soir (14.10.2010) – met het oog op de realisatie van “de splitsing van België”. Volgens berekeningen van Natixis is Vlaanderen in het Belgische bbp goed voor 57,9%, Brussel voor 18,7% en Wallonië voor 23,3%.

Volgens de drie experts, die een en ander berekenden, is de these volgens dewelke Wallonië alleen maar overleeft dankzij de transfers uit Vlaanderen, grotendeels overdreven. Grotendeels overdreven…er is dus toch iets van, blijkbaar? Natixis berekent de transfers van Vlaanderen naar Wallonië op zo’n 5 tot 7 miljard euro. Toch nog steeds vrij indrukwekkend, neen?

En dan kan het al zijn dat Wallonië misschien niet de financieel meest ondersteunde regio is van Europa, zaak is dat er sprake is van een decennialange transfer van Vlaanderen naar Wallonië. Niet in omgekeerde richting. En niet onmiddellijk met een afnemende trend. Wallonië ontvangt trouwens ook nog eens in grote mate Europese steun.

Het Franstalige ontkenningsfront is doorbroken. Nu komt het op de politieke wil aan om de beide regio’s los te laten, zodat Vlaanderen eindelijk kan investeren in eigen welvaart en welzijn. Zonder die sommen, die juist nodig zijn om de concurrentiepositie opnieuw op te vijzelen, in een bodemloze put te zien verdwijnen. Bedankt dus, Natixis!

De vlamingen zien aansluiting bij nederland wel zitten!

Breken van verkiezingsbeloften – of hoe moet je dit anders noemen?

“Het Parlement is op zoek naar een zinvolle bezigheid”, lees ik vandaag in De Standaard (15.10.2010). Dan hebben ze gisteren toch de kans van hun leven gemist. Wat de aanloop kon worden tot een echt debat, en wat door onze fractievoorzitter Gerolf Annemans nog eens werd aangezwengeld door zijn tussenkomst inzake de hoogdringendheid van het VB-wetsvoorstel voor de splitsing van BHV, werd door alle andere partijen geweigerd. Géén debat, en vooral géén steun voor dit wetsvoorstel.




Nochtans zal iedereen zich de stoere verklaringen van bijvoorbeeld N-VA herinneren, verklaringen die werden afgelegd in volle verkiezingsstrijd in mei-juni 2010. Het is mede op basis van die stoere verklaringen – wij stappen niet in een regering als BHV niet is gesplitst, éérst moet BHV worden gesplitst of we beginnen zelf niet te onderhandelen, enzovoort – dat bepaalde partijen de verkiezingen hebben gewonnen.



Het doet mij toch wat denken aan de verklaringen van minister Bourgeois ook inzake hetzelfde BHV-dossier en waarvan hij achteraf zei: “Het was maar om te lachen. Er kan toch niemand geloven wat ik toen heb gezegd?” – of iets in die zin….En plots gelooft N-VA ook in de weldaden van de ‘onderhandelde oplossing’! Of met de woorden van Jan Jambon gisteren: “Wij willen hem (Bart De Wever dus) alle kansen geven voor een onderhandelde oplossing. Daarom zullen wij het voorstel voor de behandeling van de splitsing van BHV vandaag NIET steunen…” Een onderhandelde oplossing voor BHV betekent dat de Vlamingen een prijs moeten betalen voor de splitsing. En dat terwijl de N-VA voor de verkiezingen nog van de daken schreeuwde dat er over BHV NIÉT ONDERHANDELD en zeker GEEN PRIJS zou worden betaald. Op weg naar de Wetstraat en de macht heeft de N-VA al heel wat water bij de wijn gedaan…



Steun kregen wij van het Vlaams Belang uit onverwachte hoek. Michel Doomst, burgemeester van Gooik, reageert zeer kwaad op het besluit van de N-VA om de onverwijlde behandeling van de splitsing van BHV niet te steunen. In Het Laatste Nieuws (13.10.2010) verklaarde hij: “Plots is het niet meer dringend voor de N-VA, in 2007 werden we opgejaagd door Ben Weyts, en in 2010 zal dezelfde Ben Weyts wijselijk zwijgen”.



Spijtig alleen voor N-VA dat de MR gisteren de deur met zoveel lawaai dichtsloeg. Fractievoorzitter Baquelaine liet heel duidelijk verstaan dat er van een splitsing van BHV geen sprake kan zijn en dat zijn partij zich met alle kracht tegen een splitsing zal verzetten. Dit is dé gedroomde partner van N-VA in een federale regering.

Waals begrotingstekort dubbel zo groot

Er zijn van die persberichten die niet toevallig op het tweede plan verzeilen. Er zijn van die persberichten die hoogst belangrijk zijn – ook voor de verdere communautaire ontwikkelingen van België, voor zover er nog communautaire ontwikkelingen mogelijk zijn, natuurlijk – en die toch door de mazen van het net verdwijnen, ook in Vlaanderen.




Neem nu dit bericht op de webstek van De Redactie (op 06 oktober 2010) waaruit bleek dat het Waals begrotingstekort dubbel zo groot is als geschat. “Het tekort op de begroting van het Waalse Gewest zou oplopen tot 900 miljoen euro. Dat is twee keer zo hoog als eerder was geschat”.



De Waalse minister van Begroting, André Antoine (CdH) had eerder berekend dat het tekort van zijn gewest zou oplopen tot 400 miljoen euro, maar het Instituut voor de Nationale Rekeningen rekende het allemaal nog eens na en kwam op een bedrag tot bijna 900 miljoen euro. Belangrijk is verder dat het Waalse tekort fors hoger is dan wat door de Europese Unie is toegelaten, en dan kunnen er sancties tegen Wallonië volgen.



Ondanks het fameuze Marshallplan, waarvan al enkele keren werd aangekondigd dat wij zouden zien wat we zouden zien, en ondanks alle Vlaamse, federale en Europese steun blijft Wallonië er maar slagen het ene begrotingsrecord na het andere neer te poten.

Stop met nieuwe belastingen, bespaar liever!

De Europese Unie moet anders gefinancierd worden en op termijn meer middelen krijgen. Dat zei Jean-Luc Dehaene deze week (De Standaard, 07.10.2010). De voormalige eerste minister is voorstander van een Europese belasting. Officieel luidt het dat het om een “herschikking van middelen” gaat, maar men voelt reeds met de ellebogen aan dat de invoering van een Europese taks de facto neerkomt op een nieuwe belastingverhoging.




Voor het Vlaams Belang kan van zo’n belasting geen sprake zijn. De algemene belastingdruk in dit land is reeds veel te hoog. Bovendien zijn de Vlamingen nú al de grootste sponsors van de Europese Unie. In dat verband wil het Vlaams Belang trouwens dat ons land, naar Nederlands voorbeeld, een politieke korting van minstens een half miljard euro afdwingt.



Terwijl Europa en ook België luidop denken aan nieuwe belastingen (wij zullen de gaten weer met z’n allen kunnen vullen), blijkt uit een internationale studie dat Europeanen steeds minder geneigd zijn om belastingverhogingen te aanvaarden. Maar de voorkeur voor lagere overheidsuitgaven is in België blijkbaar nog meer uitgesproken dan in de andere Europese landen. Slechts 2% zou – zo blijkt uit een verslag in Knack (06.10.2010) – heil zien in belastingverhogingen.



En opmerkelijk: waar vindt de burger dat de overheid moet besparen? 7 op 10 vindt dat er gemakkelijk bespaard kan worden in de ambtenarij. En even opmerkelijk in deze politiek correcte tijden: een even grote groep vindt dat er best kan bespaard worden op het vreemdelingenbeleid.



Om maar te zeggen dat het Vlaams Belang zich dus zal blijven roeren. Onze thema’s liggen in het vuur, onze voorstellen moeten nog meer aan bod komen.

Iedereen is links

Er zijn politieke nieuwelingen die blijven verbazen. Neem nu Siegfried Bracke, de Oost-Vlaamse neophyt voor N-VA, een man die uit de journalistiek komt en onmiddellijk verheven werd tot de status van halfgod. Die man, die van zichzelf zegt dat hij nog veel te leren heeft, bestaat het om zijn partij, N-VA, als “links” in te schalen, en hij slaagt er tevens aan de term links een grensverleggende betekenis te geven.




In een bijdrage “Het Profiel” over Bracke in De Standaard (09.10.2010) kan men het volgende lezen: “Wie van mening is veranderd, heeft er tenminste over nagedacht. Bovendien beschouw ik mezelf nog altijd als links. Ik weet dat niet al mijn partijgenoten het hiermee eens zijn, maar voor mij heeft de N-VA een links partijprogramma. Wij willen dat iedereen het goed heeft in Vlaanderen, en als het even kan, in heel Europa”.



Hoera, denk ik dan, links is heruitgevonden! Wat een historisch inzicht! Dan moet de heer Bracke mij toch wel eens komen uitleggen wat rechts betekent? De wil dat niet iedereen het goed heeft in Vlaanderen? Wie kan er nu iets op tegen hebben dat iedereen het goed heeft? Iedereen burgemeester? Neen, maar iedereen wél links voortaan.



Ik denk dat partijvoorzitter De Wever, tevens historicus De Wever, nog lange gesprekken zal nodig hebben om de heer Bracke bepaalde historische inzichten bij te brengen.

Aantal vreemdelingen betrokken in moorden onbekend (in België)

In antwoord op een mijn mondelinge vraag van dinsdag 5 oktober gaf de ontslagnemende minister van Binnenlandse Zaken, Annemie Turtelboom (Open VLD) cijfermateriaal vrij betreffende moord en moordpogingen in België. Daaruit blijkt bijvoorbeeld dat maandelijks niet minder dan 76 mensen in België betrokken zijn bij een moord of een moordpoging (cijfers van 2009). In 2008 was dat nog maar 70 per maand. Niet onmiddellijk een vooruitgang dus.




Ik stelde mijn vraag in verband met de dubbele moord op twee Turkse broers in Meulebeke. De dader, een andere Turk uit Meulebeke, had namelijk zijn oog laten vallen op de vrouw van een van de twee broers en daarmee zijn doodsvonnis getekend. Een eremoord inderdaad.Ik wilde van de minister vooral weten hoeveel moorden of moordpogingen in België gebeuren door Turken of door Belgen met een Turkse achtergrond.



Verontrustend is in elk geval dat de minister slechts cijfers kon geven inzake daders met de Turkse nationaliteit. Op basis van de Belgische statistieken was het haar dus niet mogelijk om het aantal verdachten met een Turkse achtergrond te bepalen. Probeer daar maar eens een beleid op te bouwen! Nochtans is het algemeen geweten dat in een aantal niet-Europese culturen de eremoord nog steeds gehandhaafd wordt, en het zou nuttig geweest zijn om dit met cijfermateriaal onderbouwd te zien. Helaas, weeral niet in België dus!

De onzin van de 19 Brusselse gemeenten

Eén van de Brusselse gemeenten, Anderlecht, moet zijn nieuwe parkeermeters weghalen omdat het op die plaats geen boetes kan uitdelen. Omdat de gemeente geen idee had dat zijn grondgebied op de stoeprand van een bepaalde straat eindigde, heeft het dus verkeerdelijk 8 parkeermeters op het grondgebied van de stad Brussel gezet. Kostprijs: 3.500 euro per stuk. Die parkeermeters worden dus weggehaald.




Maar er is meer aan de hand: de vreemde gemeentegrenzen zorgen er ook voor “dat de inwoners van de Poincarélaan (want over die straat gaat het) niet voor hun eigen deur kunnen parkeren met een parkeerkaart” (Het Laatste Nieuws, 06.10.2010). De parkeerkaart geldt namelijk alleen voor het grondgebied Anderlecht, en de rijweg ligt dus in Brussel.



In de verschillende Brusselse gemeenten gelden er andere tarieven, zodat de bewoners er op de duur niets meer van snappen. Er wordt namelijk ook op een andere manier gecontroleerd en zelfs de signalisatie kan verschillen, weten bevoegde instanties te melden. Natuurlijk zou Anderlecht met Brussel een akkoord kunnen sluiten, maar de beide gemeenten geraken het blijkbaar niet eens waar het grondgebied van de ene begint en het andere eindigt.



Tenslotte, om het nog wat Kafkaïaanser te maken: er zou een Gewestelijk Parkeeragentschap in het leven worden geroepen, dat vorig jaar al actief moest zijn. Maar de gemeenten zijn niet verplicht om toe te treden tot die Agentschap, ze kunnen dus hun eigen parkeerbeleid blijven volgen.



Om af te sluiten nog even melden dat het Vlaams Belang al heel lang voorstander is om de Brusselse gemeenten tot één stad te laten fuseren. Dit probleem zou hiermee in elk geval uit de wereld geholpen zijn.

Het Griekse drama is nog niet voorbij – gevolgen voor België?

Volgens een bericht in de gratiskrant Metro (29.09.2010) wordt het voor Ierland en Portugal steeds moeilijker om geld te lenen op de financiële markten. “De rente op het Ierse en Portugese staatspapier steeg gisteren tot het hoogste niveau in 10 jaar”, aldus een verslag. Voor de voormalige Keltische tijger – wie herinnert zich niet de economische boom in Ierland enkele jaren geleden? – wordt het steeds duurder om nieuw geld te lenen, en Portugal, dat ook deel uitmaakt van de PIGS-groep (Portugal, Ierland, Griekenland en Spanje), moet dus ook steeds meer betalen.




Verder weet de krant te melden dat “ondanks deze problemen Europese noodhulp voor Ierland nog niet aan de orde is, zo heeft de woordvoerder van de Europese Commissie verklaard. De Ierse regering zal al het nodige doen om zijn financiën op het juiste spoor te krijgen”.

Zo komen we stilaan in “Belgisch vaarwater” natuurlijk. Want als er één staat in de Europese Unie is, die zijn financiën niet in orde heeft, als er één lidstaat is met een staatsschuld boven de 100% van het bbp en nochtans niet wordt vermeld in de PIGS, dan is dat wel België. Ondertussen betaalt ook België een stijgende rente. Het ziet er dus allemaal niet zo goed uit voor Belgenland, vooral omdat een fundamentele staatshervorming noodzakelijk is om de financiën van de twee landen, Wallonië en Vlaanderen, een stuk gezonder te maken.



Houdt het financiële de komende maanden goed in het oog! De problemen komen trouwens ook in een andere vorm op ons af: levensverzekeringsmaatschappijen garandeerden in het verleden een netto-rente van 4,25% op hun producten, en sinds enkele jaren garanderen zij nog steeds een rente van 3,75%. Ze komen in nauwe schoentjes, want de aanhoudend lage rente maakt het onmogelijk om die beloftes waar te maken. Levensverzekeringsmaatschappijen en pensioenfondsen zullen allicht in de problemen komen. Zal de overheid dus – net als bij de banken – opnieuw moeten bijspringen? We zijn benieuwd.

Zonder commentaar

70 jaar is Jean-Luc Dehaene, en hij is aan zijn laatste jaar als bestuurder van bierbrouwer AB InBev bezig. Hij laat zijn zitje duur betalen, en als we het lijstje van verdiensten en bijverdiensten in 2009 uit Het Laatste Nieuws (28.09.2010) hieronder overnemen, dan kan men niet anders dan gênant en gegeneerd de andere kant uitkijken. Zo graaien in de pot, tot de laatste eurocent meepakken wat men maar kan. En dat voor iemand die uit de christelijke arbeidersbeweging komt, u weet wel, de beweging van de Kajotters, die beweging die met christelijk idealisme de Vlaamse arbeider op een hoger niveau ging tillen.




Plaatsvervangende schaamte dus, dat is alles.



Verdiensten in 2009:

- als voorzitter van Dexia: 88.000 euro

- als bestuurder van Lotus-Bakeries: 22.500 euro

- als bestuurder van Thrombo-Genics: 28.000 euro

- als bestuurder van Umicore: 40.000 euro

- als bestuurder van AB InBev: 79.000 euro

- en als EU-parlementslid: 84.000 euro

een totaal dus van 391.900 euro.



Bijverdienste of extra’s in 2009:

- als bestuurder van Umicore: 135 aandelen (geschatte waarde: 4.224 euro)

- als bestuurder van AB InBev: 151.693 opties (waarde nu: 2.700.000 euro)

- als EU-parlementslid: 50.400 euro onkosten

een totaal van 2.754.624 euro

België magneet voor Oost-Europese gelukzoekers door soepel steunbeleid

Elke dag opnieuw lijkt ons wel in het gelijk te stellen met onze politieke en maatschappelijke analyses. Of het nu gaat om de communautaire onderhandelingen – of wat daar nog moet voor door gaan – of andere zware maatschappelijke problemen als veiligheid of vreemdelingen: het Vlaams Belang heeft jaren geleden al voorspeld, wat nu werkelijkheid aan het worden is.




In het financiële dagblad De Tijd verscheen in het weekend van 2-3 oktober een vrij scherp bericht over OCMW-steun aan allochtone steuntrekkers. België is zowat hét beloofde land voor Oost-Europese gelukzoekers die met valse papieren aan verblijfsvergunningen geraken en daarmee naar het OCMW stappen voor een leefloon.



Wat wij voorspelden, is nu aan het gebeuren: de OCMW’s kunnen de toeloop niet meer aan, en vooral, de financiële belasting begint op het ganse sociale zekerheidssysteem te drukken. De reden is duidelijk, aldus een verslag in De Morgen: “De zogenaamde ‘Belgiëroute’ is populair omdat België in tegenstelling tot de meeste EU-landen geen voorwaarden stelt voor steun. Nederland, Frankrijk en Duitsland sluiten in hun sociale wetgeving expliciet bijstand uit aan buitenlanders die werkloos zijn of nog niet bijgedragen hebben aan de staat”.



In dit pamperland kan iemand die nog geen enkele dag heeft gewerkt, aanspraak maken op een leefloon van 740 euro per maand voor een alleenstaande, aldus De Tijd. De betrokken diensten die de papieren moeten controleren, zullen toch wel een en ander tegenhouden, denkt u? De Tijd ontneemt u alle illusies terzake: “Ons systeem is zo lek als een zeef. Er is amper controle op de geldigheid van verblijfsdocumenten van EU-onderdanen. De OCMW’s die geconfronteerd worden met mensen die niet aan verblijfsvoorwaarden voldoen, mogen dat wegens hun beroepsgeheim nergens melden”.



En wij maar braafjes onze belastingen betalen, onze boetes betalen, de vele Belgische regeltjes volgen, terwijl België als staat volledig faalt. Foert!

Lik-op-stuk-beleid in Nederland. En wanneer in Vlaanderen?

Vooral de zogenaamde Vlaamse kwaliteitskrant was zeer giftig, maar zoals het er nu voorstaat, lijkt het dat het nieuwe, duidelijk rechtse beleid in Nederland door een sterke meerderheid van de Nederlanders wordt gedragen. Ondanks het feit dat het om een minderheidskabinet gaat, weliswaar gesteund door Geert Wilders en zijn PVV.




Maar wat een veranderingen allemaal! “Als u een inbreker een ferme tik geeft, dan wordt de inbreker bestraft en niet u”, aldus toekomstig premier Mark Rutte van de rechtsliberale VVD. Dit is taal die men in Nederland niet gewoon was – in België trouwens ook al lang niet meer – maar waarvoor de Nederlanders massaal hebben gestemd. Alléén: in Nederland krijgen ze dan ook het beleid dat ze hebben gevraagd, Vlamingen niet.



Geniet even mee van het lijstje voorstellen. Er komen een pak agenten bij. 25% minder asielzoekers en 30% minder gezinshereniging. “Immigranten moeten slagen in een examen of ze krijgen geen verblijfsvergunning. Begaan ze een misdaad, wordt hun vergunning ingetrokken”, aldus een verslag in Het Laatste Nieuws (01.10.2010). Illegaal verblijf wordt strafbaar, boerka’s worden verboden, enzovoort.



Men gaat verder en snoeit ook in kabinetten en regering – wat het Vlaams Belang trouwens ook al heel lang eist: 30% minder politici, ministers dus, in het plan van Rutte. “Vergelijk dat even met de volle autobus van 53 ministers in ons land”, weet Het Laatste Nieuws. Ook in allerlei consultants en in subsidies wordt flink het mes gezet, en bespaart men in totaal 18 miljard euro.



Een forser veiligheidsbeleid, een strakker migratiebeleid: het Vlaams Belangprogramma wordt in Nederland uitgevoerd. Door Noord-West-Europa waait een rechtse wind: Zweden, Noorwegen, Denemarken, nu ook Nederland. In Vlaanderen waait ook een strakke, rechtse wind, alleen wordt die door het Belgisch carcan en door de lamme, Vlaamse meerderheidspolitici onmogelijk gemaakt. Hoelang nog?

Korte symbolische actie tegen parkeerbeleid in Roeselare

Vrijdagmorgen hebben wij – Filip Deforche, Immanuel De Reuse en ikzelf – een symbolische actie gehouden aan de twee voorheen gratis, nu betalende parkings, de Pendelparking en de Moermanparking. Dit naar aanleiding van het besluit van het gemeentebestuur om ook deze parkings betalend te maken – voor zover men geen treinabonnement kan voorleggen, tenminste.




In de pers, nu al op verschillende weblogs, en misschien de komende dagen ook in gedrukte versies, verscheen volgend verslag:



Vlaams Belang hekelt gebrekkige communicatie rond parkeerbeleid.

Het Vlaams Belang heeft vrijdagmorgen pamfletten uitgedeeld aan chauffeurs die hun wagens kwamen parkeren op de Moermanparking en de Pendelparking. De raadsleden verwijten het stadsbestuur een slecht communicatiebeleid.

Schepen Kindt liet op de gemeenteraad van 20 september weten dat voor de betalende parkings van Moerman en Pendel een maand gedoogbeleid zou worden toegepast. Het Vlaams Belang vindt het niet kunnen dat dat niet gecommuniceerd is aan de burgers, noch in het stedelijk infoblad, noch in de brieven die het stadsbestuur in de stationsbuurt liet verdelen.



Peter Logghe: “Het dossier van het parkeerbeleid blijft zeer slecht gecommuniceerd. Niemand van de parkeerders die we op de parkings aanspraken, was op de hoogte van het gedoogbeleid, niemand. Daarnaast hebben we ook het beleid aangeklaagd, dat erin bestaat steeds meer zuurverdiende centen uit de zakken van de mensen te kloppen. De laatste twee ‘gratis’-parkings verdwijnen in deze stad. En toegegeven: 2 euro betalen voor een ganse dag parkeren is misschien niet veel, maar wordt wel veel als je dat 3 maal in de week moet betalen, 4 weken per maand en 12 maanden per jaar.”

De schande van de Belgische pensioenen - of wat daar moet voor doorgaan.

In mijn berichtje gisteren had ik het over de sociale bijdragen in het algemeen, de fiscale en parafiscale lasten in België, en vooral wat wij, burgers van dit land, daarvoor in ruil van de staat terugkrijgen. De gemiddelde pensioenlasten liggen lager dan al onze naaste concurrenten en dat blijft verbazen.










De Leuvense professor Jos Berghmans publiceerde onlangs een zogenaamde pensioenatlas: Het Belgische pensioenstelsel, aldus de conclusies van dit werk, slaagt er niet in gepensioneerden het minimale behoud van hun levensstandaard te garanderen. De pensioenuitkeringen zijn volgens dat rapport ongelijk verdeeld. Alleenstaande gepensioneerden hebben het bijvoorbeeld veel moeilijker dan koppels om de eindjes aan elkaar te knopen.

In zijn studie bedraagt het Belgische pensioen gemiddeld 1200 euro. Maar zoals vaak met gemiddelden maskeert dat cijfer gigantische verschillen. Dat blijkt uit de pensioenatlas die de socioloog Jos Berghman (KU Leuven) samen met een aantal medewerkers opgesteld heeft. Sommige gepensioneerden moeten het doen met amper 600 euro per maand, anderen kunnen rekenen op een pensioenuitkering van meer dan 2000 euro. Een van de belangrijkste vaststellingen in de pensioenatlas is dat er in België grote verschillen zijn naargelang van het type pensioen, afhankelijk van het gewest, geslacht en leeftijd. Zo bedraagt het klassieke volwaardige pensioen of rustpensioen 1290 euro. Een overlevingspensioen dat aan weduwen en weduwnaars toekomt, bedraagt gemiddeld 1018 euro. De verschillen tussen werknemers, ambtenaren en zelfstandigen zijn nog groter. Het pensioenstelsel van de ambtenaren is zoals bekend het meest genereuze. Een rustgepensioneerde ambtenaar krijgt maandelijks gemiddeld 2227 euro.

Uit de pensioenatlas blijkt verder dat koppels gemiddeld een hoger equivalent pensioeninkomen hebben dan alleenstaanden (respectievelijk 1591 en 1380 euro). De goede score voor koppels is echter vooral te danken aan de koppels met twee alleenstaandenpensioenen (1690 euro), zo staat te lezen in de atlas. Koppels met één alleenstaandenpensioen hebben beduidend lagere equivalente inkomens dan alleenstaanden (respectievelijk 1121 en 1380 euro). De gepensioneerden die leven in een koppel met een gezinspensioen blijken het laagste equivalent inkomen per capita te hebben (933 euro).

Die cijfers tonen aan dat er onder de gepensioneerde koppels grote verschillen zijn. Zoals uit voorgaande cijfers blijkt, zijn de koppels waar beide partners een alleenstaandenpensioen ontvangen het beste af. Maar ook hier vinden we opnieuw grote verschillen afhankelijk van het feit of de gepensioneerden werknemers, zelfstandigen of ambtenaren waren. De pensioenatlas is duidelijk: koppels die twee ambtenarenpensioenen combineren krijgen gemiddeld het hoogste wettelijk pensioen (4653 euro), terwijl koppels die twee zelfstandigenpensioenen combineren gemiddeld het laagste wettelijk pensioen krijgen (1012 euro).

Die grote verschillen in pensioenuitkering, ook tussen koppels, maken dat de minimale bescherming van het pensioenstelsel vaak niet gehaald wordt, zo stelt Berghman in de studie. Vooral alleenstaande vrouwen en koppels die slechts kunnen rekenen op het pensioen van één partner hebben problemen om de eindjes aan elkaar te knopen.



België, sociaal land bij uitstek? Toch niet als we de cijfers mogen geloven, de resultaten van studies, én de reacties van mensen tijdens werkbezoeken. Ik ben ervan overtuigd dat alleen Vlaanderen in staat is een sociale zekerheidsstelsel aan te bieden dat de vergelijking met de toplanden van de EU kan doorstaan.