Men zou er kunnen van uitgaan dat een uitgewerkt communautair voorstel door de verschillende partijen moet worden geanalyseerd en bijgesteld. Toegevingen langs beide kanten als het ware. Nu heeft dat op die manier in België nooit écht gewerkt: het zijn steeds de Vlamingen die toegeven en zwààr.
Als men het interview met Paul Magnette, de Glamour Boy van Franstalig België, de numero duo van de PS, in La Libre Belgique (21.10.2010) leest, beseft men dat het weer van hetzelfde zal moeten zijn. “De Walen willen niet eeuwig van het solidariteitssysteem leven. Maar de hervorming moet neutraal zijn. Maar de dynamiek van N-VA komt neer op een verarming. Zelfs als Wallonië inspanningen zou doen, zal ze geld verliezen. Als men dat doet, dan belemmert men de werking van het Marshallplan. Op die manier zal het verschil tussen Vlaanderen en Wallonië nog langer aanslepen. Dan zullen we nog langer beroep moeten doen op het systeem van solidariteit. Als er een meer evenwichtig systeem zou komen, zou men tenminste kunnen hopen in 10 jaar tijd geen transfers meer te aanvaarden”.
Op de vraag of alles dan niet afhangt van de wil van N-VA om haar minimumaanbod aan te passen, klinkt het uit de mond van Paul Magnette: “Als de N-VA deze nota als haar allerlaagste minimumbod, dan is er geen akkoord.”
Misschien toch nog even meegeven – nuttig voor de Vlamingen die menen dat N-VA haar been écht aan het stijf houden is – dat ook in de nota De Wever sprake is van solidariteitsbijdragen en solidariteitsmechanismen ten voordele van de Franstaligen. Zo kunnen we op pagina 45 onder de titel “solidariteitsbijdragen in het nieuw systeem” bedragen van 179.539.853 euro voor het Waals Gewest – een bedrag van 7,2 miljard frank. Het bedrag voor het Brussels Hoofdstedelijk Gewest? 203.106.202 euro of meer dan 8 miljard. Daar moet dan nog eens de door De Wever beloofde 300 miljoen euro bij worden geteld. Het been stijf houden, zei u?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten