Rechtspopulistische stromingen in Europa - deel 2

Niet alleen in Vlaanderen, of in Nederland kent men ondertussen uit de kluiten gewassen rechtsnationalistische, populistische en identitaire partijen en verenigingen. Scandinavische landen als Zweden, Noorwegen, Denemarken en Finland, gingen onze West-Europese landen al enkele jaren vooraf en steunen – soms van op de oppositiebanken – conservatieve meerderheden. De rode meerderheden kalfden af, links blijkt geen antwoord te hebben op de uitdagingen van de 21ste eeuw, toch geen antwoord dat voldoende geruststellend klinkt voor de eigen bevolking.




Ook in Zwitserland en Oostenrijk, de twee Alpenlanden in Midden-Europa, kenden hun rechtse revolte. De Zwitserse Volkspartij regeert zowaar al enkele jaren, en echte rampen hebben onze progressieve televisiezenders nog niet kunnen melden. Schendingen van de mensenrechten in Zwitserland? Nog niets gehoord of gelezen, in elk geval.



In Oostenrijk gaat deze stille revolutie verder zijn gang. In de hoofdstad Wenen, eens gekend als de rode hoofdstad van de sociaaldemocratische kameraden, verloor de SPOE haar absolute meerderheid. Van de 100 beschikbare zetels in de Weense landdag bezet de SPOE er nu 49, een verlies van 6. Groen zakte met 4 zetels tot 10. De christendemocratische partij houdt van haar 18 zetels 13 over (een verliest van 5). De rechtsnationale FPOE(Freiheitliche Partei Oesterreichs) komt op 28 zetels, een winst van 15.



Heinz Christian Strache, de voorzitter van de Freiheitlichen, was naar het politieke strijdtoneel getrokken met de slogan: “Mehr Mut zum Wiener Blut. Zuviel Fremdes tut selten gut”. De FPOE deed het vooral goed in de Weense arbeiderswijken, zodat het argument van de sociaaldemocraten, dat ze haar kiezers niet voldoende had weten te mobiliseren, slechts ten dele klopt. De sociaaldemocraten verliezen steeds meer kiezers, alhoewel ze (voorlopig?) zeer dominant blijven in Wenen.



In 2013 zijn er nationale verkiezingen in Oostenrijk.