Zo was ik onlangs op bezoek bij enkele makelaars aan de kust. Verschillende van die makelaars zijn niet in de eerste plaats actief op het vlak van verzekeringen, maar wel als immobiliënmakelaars natuurlijk. Als verkopers en verhuurders van onroerend goed aan de kust. Als syndicus ten dienste van eigenaarsverenigingen.
Die makelaars wisten mij – zonder dat ze van elkaar wisten – mee te delen dat zij de sfeer bij hun klanten, meestal eigenaars van appartementen of appartementsgebouwen, nogal sterk veranderd is. Was de ganse branche decennia geleden nogal sterk Franstalig gericht, zeker in de streek van Knokke, maar ook in Oostende, en kon men zelfs bij de ‘Vlaamse’ eigenaars Franskiljonse trekken terugvinden, dan menen mijn vrienden immobiliënmakelaars (ook géén Vlaams-nationalisten, om de puntjes op de ‘i’ te zetten) dat zelfs in de immobiliën een soort “Vlaamse” revolutie zich heeft voltrokken. Men staat er nog niet op een onafhankelijkheidsstandpunt – dat is nog een brug te ver – maar men is er zeker én overtuigd Vlaams.
De reden van dit alles? Veel eigenaars, meestal mensen die in eigen regio bedrijfsleider, zaakvoerder, middenkader, kader, bediende, enzovoort zijn, veel van die eigenaars hebben hun buik vol gekregen van het Belgisch immobilisme van de jongste jaren, en zeker van het immobilisme van de jongste maanden. Steeds meer Vlaamse mede-eigenaars nemen het bijvoorbeeld niet meer dat vergaderingen in de beide landstalen verlopen. Steeds meer Vlaamse mede-eigenaars nemen het bijvoorbeeld niet meer dat herstelfirma’s uit het Brusselse in het Frans komen herstellen, of alleen Franse factuurvoorwaarden voorleggen.
De vraag stelt zich wat de toekomst ons brengt, in geval de onderhandelaars er niet uitkomen? Plooit men terug op het (tot op de draad versleten) Belgisch verhaal, of durven de Vlamingen een stap verder te zetten? Het Vlaams Belang is er klaar voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten