'Flamins-boches'?

Heeft u ook dat berichtje in Het Laatste Nieuws gelezen? De chirogroep van Izegem-Emelgem die elk jaar met leeuwenvlag op zomerkamp gaat, moest op kamp in Wallonië dit officiële symbool van de Vlaamse gemeenschap wegnemen. Deze houding van steeds meer Franstalige politici – daarin spijtig genoeg gesteund door al te veel Vlaamse politici – katapulteert ons terug tot een periode voor de Eerste Wereldoorlog.

Overdreven? Je kan zeggen wat je wil van de chiro, maar toch niet dat het hier gaat om een jeugdbeweging die zich op de voorposten van de Vlaamse Beweging beweegt? Ik herinner mij bijvoorbeeld nog levendig hoe wij als jonge kerels met de leeuwenvlag in top ook op zomerkamp vertrokken en dat wij hierin nooit gehinderd werden, ook niet in Wallonië. Ik heb het dan over de late jaren 60 en de jaren 70 van vorige eeuw, en op dat moment was de chiro zeer duidelijk Vlaamsvoelend, zo ze al niet uitgesproken Vlaams-nationaal was in een aantal afdelingen. Zonder dat dit voor de minste wrevel in Wallonië zorgde!

Ondertussen hebben zich twee tegengestelde bewegingen voorgedaan, dunkt me. De acceptatie van de Vlaamse symbolen, vooral dan de leeuwenvlag, groeide enorm in Vlaanderen, zodat de leeuwenvlag vrij vlug en in alle geledingen van de bevolking als ‘normaal’ werd beschouwd. Het werd zelfs – en gelukkig, zou ik zeggen – beschouwd als een vorm van ‘civisme’. Daarom ook dat een jeugdbeweging als de chiro – die zich in de jaren 80 bijvoorbeeld expliciet heeft losgekoppeld van haar vroegere Vlaamse overtuiging – zo complexloos met de leeuwenvlag zwaait en op de eis van de Waalse overheid ook onmiddellijk dezelfde vlag op plooit en wegbergt.

In tegenstelling dus tot Vlaanderen is de acceptatie van alles wat Vlaams is, in Franstalig België integendeel volledig verdwenen. De tolerantie voor Vlaamse verzuchtingen, voor Vlaamse symbolen en voor de vanzelfsprekendheid waarmee in Vlaanderen bepaalde zaken worden aanvaard, is weg. Integendeel, de scheldpartijen, de beledigingen en zelfs doodsbedreigingen aan het adres van Vlaamse politici zijn niet meer te tellen, zoals ook Bart De Wever mocht meemaken.

Ook op dit vlak zijn de landsdelen dus zodanig van elkaar vervreemd geraakt, dat van een ‘eenheidsgevoel’ allang niets meer overblijft. De ‘Flamins-boches’ van het begin van vorige eeuw zijn weer helemaal terug.