Een betere vergoeding bij vluchtmisdrijf: er is misschien wel een "maar".

Het zal je maar overkomen: je hebt een verkeersongeval, waarbij de tegenpartij, die het ongeval heeft veroorzaakt, het hazenpad kiest. Daar sta je dan. Enkele gezinsleden zijn gekwetst geraakt en je voertuig is een totaal verlies. Geen omniumverzekering, je hebt alleen de verplichte autoverzekering onderschreven, maar die komt natuurlijk alleen tussen als de tegenpartij gekend is.

Neen dus, je draait volledig zelf op voor de herstelkosten van het voertuig. “En het Gemeenschappelijk Motorwaarborgfonds?”, hoor ik je denken. Tja, het GMWF komt alleen tussen om de lichamelijke letsels te betalen in die gevallen waarin de tegenpartij niet gekend is, niet verzekerd rondrijdt, enzovoort. Met andere woorden: voor de materiële schade moest de burger tot hier toe altijd zelf opdraaien.

“Moest”, want daar komt nu dus verandering in. Een Europese richtlijn, die onlangs in Belgische wet werd gegoten, zal op het eerste gezicht tot een verbetering van de toestand van het slachtoffer leiden. Vanaf 26 juni zou door het Gemeenschappelijk Motorwaarborgfonds ook de materiële schade worden vergoed, op voorwaarde weliswaar dat er ook ‘aanzienlijke lichamelijke letsels’ werden opgelopen. Een ziekenhuisopname van 7 dagen of meer bijvoorbeeld, of een tijdelijke invaliditeit van een maand of meer, of een blijvende ongeschiktheid van 15% of meer.

Dit zal er natuurlijk toe leiden dat het Gemeenschappelijk Motorwaarborgfonds meer uitgaven zal moeten doen. Als je weet dat dit fonds er eigenlijk komt door jaarlijkse dotaties van de verzekeringsmaatschappijen, dan kan je je voorstellen dat de verzekeraars méér geld zullen moeten stoppen in dit fonds. Wat er misschien zal toe leiden dat de premies van de autoverzekeringen zouden kunnen stijgen. Als je dan verder noteert dat het aantal vonnissen inzake vluchtmisdrijven op één jaar tijd verzesvoudigd is (maal 6), van 664 naar 3.921 vonnissen) dan ga je er redelijkerwijze van uit dat het aantal vluchtmisdrijven toeneemt, met nog eens meer uitgaven tot gevolg.

Voldoende reden, vond ik, om de minister enkele vragen te stellen. Bijvoorbeeld of men de financiële impact van de toepassing van deze Europese richtlijn op voorhand berekend heeft? Of er bepaalde simulaties zijn gemaakt en zo ja, op welke manier? Welke resultaten gaven die simulaties? Welke maatregelen denkt de verzekeringssector te moeten nemen om de stijgende kosten binnen de perken te houden? Of daar overleg met de regering over is geweest?

Een op het eerste gezicht zeer positieve maatregel zou door een gebrek aan voorbereiding en communicatie wel eens minder positieve gevolgen kunnen krijgen. Ik heb nog geen antwoord, maar ik houd u op de hoogte.