Nog in de jaren 70 en 80 van vorige eeuw gingen de Vlamingen wereldwijd door voor de beste spaarders. Onze ouders en grootouders hebben hun leven lang vrij karig geleefd en hebben enorme inspanningen gedaan opdat hun kinderen en de kinderen van hun kinderen het beter dan zij gingen hebben. Deze generaties hebben door hun werklust Vlaanderen economisch groot gemaakt. Ten koste van veel zweet, tranen en bloed.
Die tijd lijkt echter definitief achter ons te liggen. Het sparen neemt drastisch af. Niet alleen zijn de interesten op spaargeld zo laag, dat men er beter aan doet het gespaarde goed op een andere manier te besteden. Men kan investeren bijvoorbeeld. Ook de mentaliteit van onze jongeren is ten gronde veranderd. Onze jeugd focust zich op andere prioriteiten. Ze wil van het leven genieten en wil nu. Zware investeringen en uitgaven gebeuren in het begin van de loopbaan, waardoor weinig spaartegoeden overblijven natuurlijk. Jongeren willen ook niet meer afzien, kan men het hen kwalijk nemen?
Maar er lijkt meer aan de hand. In combinatie met een ander consumptiegedrag bij jongeren en de lage opbrengsten van spaartegoeden bij de banken stelt men ten alle kante een stijgende levensduurte vast. Het leven is – wat meester-tovenaar Guy Verhofstadt er ook over mag denken en vertellen – wel degelijk enorm duurder geworden. Het Nieuwsblad bericht over de vrij fundamentele spaarval in haar editie van 23.02.2008, en stelt vast dat 95% van de Vlamingen vindt dat het leven duurder is geworden. 6 op de 10 Vlamingen spaart minder dan een jaar geleden en bijna 1 op 3 spaart helemaal niets meer.
Belangrijke knipperlichten waar het beleid best terdege rekening mee houdt. De gevolgen op lange termijn van dit sterk verminderd spaargedrag kan men nu onmogelijk inschatten, maar enkele negatieve gevolgen lijken nu al duidelijk.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten