De staatsgreep van Wallo-Brux

Vorige week maandag raakte bekend dat de Franstalige partijen de Franse Gemeenschap hadden opgedoekt en vervangen door de nieuwe federatie Wallonie-Bruxelles. Nog diezelfde avond werd door ons een persbericht verspreid met een krachtige reactie, waarin dit agressieve maneuver werd gekaderd in de Franstalige strategie om het einde van België voor te bereiden. In geen enkel medium werd dit standpunt de volgende dagen vermeld.
Maar enkele Vlamingen reageerden wel, zoals professor Hendrik Vuye in De Standaard bijvoorbeeld (06.04.2011): “Vier Franstalige partijen besloten om de Franse Gemeenschap om te vormen tot een federatie Wallonie-Brussel. Dit verandert niets zaan de bevoegdheidsverdeling binnen België. Maar als symbool kan het tellen. Dit impliceert immers dat de Franstalige partijen menen dat zij Brussel kunnen vertegenwoordiger zonder rekening te houden met de Vlaamse ministers van de Brusselse regering”.
In elk ander land zou men dit een staatsgreep noemen, aldus de professor, alleen in België niet. En nog merkwaardiger: de Vlaamse ministers in de Brusselse regering lijken dit zeer lijdzaam te ondergaan. Zien zij dan niet wat er gebeurt?
De boodschap van dit alles, lijkt professor Vuye zeer duidelijk: “Zijn de Franstaligen in de minderheid, dan prediken zij de minderhedenbescherming. Zijn ze dat niet, dan beslist de meerderheid”. De Franstaligen zetten het voortbestaan van België op de helling. Voor ons niet gelaten, maar dan moeten de Vlamingen eindelijk ook eens tot het besef komen dat het misschien loont om ook buiten de Belgische lijntjes te kleuren.
Deze nieuwe strategische zet van de Franstaligen bewijst eens te meer de stelling van het Vlaams Belang: de Franstalige politici zijn daadwerkelijk bezig het “après Belgique” voor te bereiden, terwijl wij – de Vlaamse meerderheidspartijen, bedoel ik – het land proberen te redden.