Libië en de gevolgen

Het was de pers ook opgevallen, de bedachtzaamheid waarmee Gerolf Annemans zich uiteindelijk aansloot bij de resolutie om het militair ingrijpen in Libië mogelijk te maken. Bedachtzaamheid die onder andere gebaseerd was op de onduidelijkheid in hoeverre we daar eigenlijk de democratie zouden ondersteunen. Bedachtzaamheid ook gebaseerd op de onduidelijkheid wat nà Khadaffi mocht worden verwacht. Wordt Libië de zoveelste radicaal-islamitische staat? Valt Libië uiteen in twee stukken, mooi opgedeeld volgens etnisch-tribale grenzen?

De bedachtzaamheid van Gerolf was natuurlijk ook gebaseerd op de vrees dat Europa wel eens het continent zou kunnen worden waar allerlei Noord-Afrikaanse (en Afrikaanse) gelukzoekers naar toe zouden kunnen trekken, liever dan in eigen land aan de toekomst mee te bouwen. Een vrees die onder andere ook door sommige internationale organisaties wordt gedeeld, die al eerder de vrees uitspraken voor een invasie van enkele honderdduizenden Noord-Afrikanen. Gerolf drong aan op een Europees noodplan en op versterking van Frontex in de nasleep van de resolutie. Het heeft niet mogen zijn.
Ondertussen wordt het Italiaanse Lampedusa onder de voet gelopen: niet minder dan 25.000 (voorzichtige schattingen) Tunesiërs zijn er geland en willen noordelijker. De Italiaanse regering zal ze uiteindelijk een tijdelijke verblijfsvergunning geven. Nederland heeft al laten weten dat deze Tunesiërs bij haar niet welkom zijn.
Het drama is zich stilaan aan het voltrekken. Nederland is er als de pinken bij. Te verwachten valt dat ook landen als Denemarken en Oostenrijk hun grenzen flink in de gaten zullen houden. Zelfs de ontslagnemende staatssecretaris Wathelet heeft ‘gedreigd’. Ik ben toch vooral benieuwd of het bij dreigingen zal blijven, of “men” werkelijk durft op te treden: het zou voorwaar de eerste keer zijn….