Vlaanderen màg geen taaleisen stellen.

Soms denk je te dromen als je bepaalde Franstalige politici en beleidsmensen bezig hoort, en voel je eigenlijk alleen maar gênante schaamte.

Zo is recent gebleken dat in de 2de helft van 2007 slechts 140 Waalse werkzoekenden in Vlaanderen een job hebben gevonden en in het eerste kwartaal van 2008 nog minder: slechts 46. De aandachtige lezer zal zich misschien herinneren dat Vlaams minister-president met plannen rondliep om op korte termijn 50.000 Waalse werkzoekenden voor Vlaamse bedrijven te kunnen werven. Neen dus!

Zoals het échte Franstaligen betaamt, ligt de schuld voor het falen van het beleid – weeral – bij de bekrompen Vlaamse ondernemers. “Vlaamse werkgevers stellen te hoge taaleisen. Ze vragen voor bepaalde werkposten kandidaten die perfect tweetalig zijn (…). Sommige Vlaamse bedrijven, vooral in Vlaams-Brabant, hebben al Franstaligen in dienst. Ze hanteren quota voor Franstalige werknemers. Dat doen ze uit vrees voor een verfransing van hun bedrijf”, aldus een woordvoerder van het Waalse Forem in De Morgen (23.04.2008). Je moet toch maar durven!

Vlaamse arbeiders die in de vorige eeuw in de Waalse mijnen gingen werken, hadden in elk geval veel minder noten op hun zang. En nu kennen we ook de strekking van het integratiebeginsel: je moet je maar aanpassen als je je als Nederlandstalige in Wallonië vestigt. Als je als Franstalige in Vlaanderen komt wonen, moet je je helemaal niet aanpassen, integendeel, je kan er steeds opnieuw blijven eisen dat de Vlamingen zich aan jou aanpassen.

Zielige Vlaamse overheid die dit allemaal over zich laat gaan!